همه چیز درباره پیکاپ P-90

چهار سال پیش از متولد شدن دو پیکاپ مشهور تلکستر با صدای زنگ‌گونه‌شان، هشت سال پیش از تولد سه پیکاپ مشهور استرتوکستر با صدای شفافشان و یک دهه پیش از تولد پیکاپ PAF افسانه‌ای گیبسون، پیکاپ P-90 برای اولین بار بر روی یک ساز نصب شد و به فروش رسید. می‌توان به‌جرأت گفت که P-90، قدیمی‌ترین نوع از پیکاپ گیتار الکتریک است که هنوز تولید می‌شود و در صنعت موسیقی تداول دارد. جالب است بدانید پیکاپی که روزی صدای ملایم و باشکوه گیتارهای Archtop گیبسون را تولید می‌کرده است، اکنون انتخاب اول نوازندگانی است که به دنبال صدایی خام و قدرتمند هستند. در واقع، بازه وسیع طرفداران P-90، می‌تواند به‌خوبی گویای انعطاف صوتی حیرت‌آور آن باشد. به دلیل محبوبیت، عملکرد و سابقه فوق‌العاده پیکاپ P-90، تصمیم گرفته‌ایم تا طی یک مقاله، نگاهی به ماهیت صوتی این پیکاپ، تاریخچه آن و میراثی که از آن در صنعت موسیقی به جای مانده است داشته باشیم تا احترام خود را به شکلی اجمالی به آن ادا کنیم.

پیکاپ P-90 چیست؟

P-90، یک پیکاپ سینگل کویل با اندازه‌ای بزرگ است که اولین بار توسط شرکت گیبسون (Gibson) تولید شد و پدر پیکاپ‌های دو سیم‌پیچ یا هامباکر به شمار می‌رود. این پیکاپ، صدایی روشن‌تر و شفاف‌تر نسبت به پیکاپ‌های جدیدتر همچون هامباکر گیبسون تولید می‌کند که به اعتقاد بسیاری از گیتاریست‌ها، آن را به یکی از منعطف‌ترین و همه‌کاره‌ترین پیکاپ‌های دنیا تبدیل کرده است. یک بوبین پلاستیکی، کمی سیم، دو آهنربای میله‌ای از نوع النیکو (Alnico)، چند پیچ، یک پایه فلزی و یک کاور پلاستیکی؛ اینها تمام قطعات تشکیل‌دهنده یک پیکاپ P-90 هستند و همین طراحی ساده می‌تواند منعکس‌کننده صدای طبیعی و خام این پیکاپ محبوب باشد. اما اگر P-90 چنین طراحی بی‌نقصی دارد، چرا گیبسون تصمیم گرفت که آن را در محصولات خود با پیکاپ‌های هامباکر جایگزین کند؟ دلیل این تصمیم را می‌توان ساختار اصلی P-90 دانست که همانند سایر پیکاپ‌های سینگل کویل، بسیار مستعد نویز بود. نویز شصت هرتز مشهور سینگل کویل‌، پدیده‌ای ذاتی در این نوع از پیکاپ است که تمامی نوازندگان از آن مطلعند و به آن عادت کرده‌اند. حال، با دانستن این امر که پیکاپ‌های P-90 بسیار قبل‌تر از زمانی پا به بازار گذاشتند که پروسه‌هایی همچون موم‌کاری سیم‌پیچ، عایق‌کاری اصولی پیکاپ و فناوری‌های دفع نویز ابداع شوند، می‌توان تصور کرد که این نوع از پیکاپ در ابتدا نویزی بسیار محسوس را در صدای خود داشته است. این عوامل با در نظر گرفتن فناوری نه‌چندان پیشرفته سیم‌کشی در نیمه اول قرن بیستم و اتصالات رایج آن زمان که به هیچ وجه استحکام و بازده اتصالات الکتریکی امروز را نداشته‌اند، می‌تواند ناراضی بودن گیتاریست‌های آن زمان از عملکرد P-90 و نویز بالای آن را به‌خوبی توجیه کند. طبیعی است که با چنین شرایطی، نوازندگان گیتار در آن دوره به دنبال راهی کم‌نویز‌تر برای تقویت صدای گیتارهای خود بوده‌اند و پیکاپی را می‌خواستند که بتواند ماهیت صوتی P-90 را بدون نویز ذاتی آن تولید کند.

خوشبختانه، امروزه با پیشرفت چشمگیر تکنولوژی تجهیزات موسیقی، کمتر گیتاریستی نگران نویز در سیگنال خود است و در صورت بروز نویز نیز می‌توان آن را به‌آسانی با روش‌هایی کارآمد از بین برد. اما با این وجود نیز P-90 با توجه به سابقه اولیه خود، هنوز هم در مقایسه با پیکاپ‌های سینگل کویل محبوب فندر و پیکاپ‌های هامباکر قدرتمند گیبسون، چندان مشهور نیست و تنها گیتاریست‌های باتجربه آن را می‌شناسند. اما به اعتقاد ما، P-90 با توجه به ویژگی‌های صوتی و ساختاری خود، می‌تواند به محبوب‌ترین پیکاپ گیتار در بازار تبدیل شود.

ماهیت صوتی P-90

P-90 می‌تواند صدایی ملایم و لطیف یا در مقابل، صدایی بسیار قدرتمند و خشن تولید کند و به‌نوعی، از لحاظ تُنال یکی از منعطف‌ترین پیکاپ‌های تاریخ به شمار می‌رود. صدای P-90 حسی پویا و زنده دارد که هیچ پیکاپ دیگری نمی‌تواند آن را بازآفرینی کند. به اعتقاد بسیاری از گیتاریست‌های معاصر، ماهیت صوتی P-90 در میان پیکاپ‌های سینگل کویل فندر و پیکاپ‌های هامباکر گیبسون قرار می‌گیرد. این توصیف می‌تواند با توجه به قدمت بسیار بیشتر P-90 نسبت به دو پیکاپ مذکور، کمی برای آن توهین‌آمیز باشد! اما با این وجود، می‌توان با همین جمله، صدای این پیکاپ را به‌خوبی برای فردی که آن را تجربه نکرده است، توصیف کرد. همانطور که اشاره شد، P-90 یک پیکاپ سینگل کویل است و به دنبال همین امر، توانایی بسیار خوبی در تولید فرکانس‌های محدوده تربل دارد و به همین دلیل است که بسیاری از نوازندگان، صدای این پیکاپ را “جیغ‌زننده” توصیف می‌کنند. اما مهمترین نکته‌ای که P-90 را از سایر سینگل کویل‌ها، همچون نمونه‌های به‌کاررفته در گیتارهای تلکستر و استرتوکستر متمایز می‌سازد، قدرت صوتی فوق‌العاده آن در محدوده فرکانسی بیس و ماهیت صوتی کمی زبر آن نسبت به این پیکاپ‌هاست. علاوه بر این، P-90 معمولاً حساسیتی بسیار به ناب ولوم گیتار دارد و به همین دلیل، بسیاری از گیتاریست‌ها با بالا بردن ولوم در گیتاری که به این نوع از پیکاپ مجهز است، لاین‌های خشن‌تر موسیقی را می‌نوازند و پس از آن با کاهش ولوم از روی گیتار، تن ساز خود را ملایم‌تر می‌کنند و به نواختن لاین‌های لطیف‌تر موسیقی ادامه می‌دهند.

انواع پیکاپ P-90

اگر از تغییراتی جزئی نظیر نوع مگنت و قدرت خروجی صرف نظر کنیم، P-90 در طی سالیان تولید خود تا به امروز، تقریباً شاهد هیچ تغییری در ساختار خود نبوده است و تنها نسخه‌هایی ثانویه از آن به بازار عرضه شده است که در بخش‌هایی از خود، شاهد ارتقاء بوده‌اند. اولین نسخه ارتقاءیافته از P-90، یک پیکاپ موسوم به Staple P-90 یا P-90 منگنه‌ای بوده است که همانگونه که از نامش پیداست، پُل-پیس‌هایی به شکل منگنه بر روی خود دارد. این پیکاپ را می‌توان نسخه‌ای مدرن‌تر از P-90، با صدایی شفاف‌تر و روشن‌تر دانست که به اعتقاد بسیاری از گیتاریست‌ها، ماهیت صوتی آن به پیکاپ‌های سینگل کویل DynaSonic ساخت شرکت گرچ (Gretsch) بسیار نزدیک است. پیکاپ Staple P-90 در تیراژی محدود و به مدت تنها چند سال توسط گیبسون به تولید رسید؛ اما امروزه شرکت‌های مشهور سازنده پیکاپ همچون سیمور دانکن (Seymour Duncan)، نسخه‌های بازآفرینی‌شده بی‌نظیری را از آن تولید می‌کنند که می‌تواند ماهیت صوتی شفاف و روشن نسخه اصلی‌اش را حتی به شکلی بهتر تولید کند. یک نسخه ارتقاءیافته مدرن‌تر از P-90 را می‌توان پیکاپ P-100 از گیبسون دانست که در واقع، یک پیکاپ P-90 با دو سیم‌پیچ است. P-100 با هدف فراهم‌آوری تن مشهور P-90 در کنار قابلیت‌های دفع نویز پیکاپ‌های هامباکر توسط گیبسون تولید شد و گفته می‌شود که در ارائه این ویژگی‌ها نیز بسیار موفق عمل می‌کرده است.

اگر به دنبال گیتاری مجهز به پیکاپ‌های P-90 باشید یا بخواهید این پیکاپ را به‌صورت جداگانه خریداری کنید، احتمالاً با دو نوع متفاوت از آن برخورد خواهید کرد که هر یک، ظاهری کمی متفاوت از دیگری دارد. یکی از این انواع با نام Dog Ear یا گوش سگی مشهور است و دیگری در میان گیتاریست‌ها با نام Soapbar یا صابونی شهره است. اما تنها تفاوت میان این دو نوع از پیکاپ P-90، نحوه اتصال آنها به بدنه گیتار است که باعث ظاهر متفاوت آنها با یکدیگر نیز شده است. مدل Dog Ear یا گوش سگی، دو جای پیچ مشهود در طرف راست و چپ بدنه خود دارد که زائده‌های آنها، شکلی شبیه به گوش‌های یک سگ دارند! این نوع از پیکاپ P-90 از طریق همین دو جای پیچ به گیتار متصل می‌شود و به دنبال همین امر نیز برای اتصال به گیتارهای دارای بدنه توخالی یا هالوبادی (hollow-body) همچون گیتارهای Archtop گیبسون مناسب‌تر است. مدل Soapbar یا صابونی P-90 اما بدنه‌ای قطور‌تر همچون یک صابون دارد و به این دو جای پیچ نیز در بخش‌های جانبی بدنه خود مجهز نیست. این نوع از پیکاپ گیتار به دلیل ضخامت بیشتر و نحوه متفاوت نصب خود بر روی بدنه ساز، بیشتر برای گیتارهای دارای بدنه توپُر یا سالید بادی (solid-body) مناسب است.

نکته‌ای دیگر که بهتر است همین جا به آن بپردازیم، این است که بسیاری از گیتاریست‌ها بر این باورند که گیتارهای جزمستر (Jazzmaster) شرکت فندر، به پیکاپ‌های P-90 مجهز هستند؛ در حالی که پیکاپ‌های این گیتار به غیر از ساختار سینگل کویل و البته ظاهر خود، تقریباً هیچ اشتراکی با P-90 ندارند.

تاریخچه‌ای از صدای P-90

همانند هر شرکتی با سابقه بیش از یک قرن، تاریخچه شرکت گیبسون نیز در جزئیات، تاریخ‌ها و حتی بعضاً اتفاقات ساده خود دارای ابهاماتی است که از گذشت سالیان بسیار و روش‌های نه‌چندان بهینه ضبط اطلاعات، سرچشمه می‌گیرند. اما با این وجود، برای این که اهمیت بسیار پیکاپ P-90 را به شکلی کامل درک کنیم، بهتر است که سفری به نزدیک به یک قرن پیش و سال ۱۹۳۶ داشته باشیم. در این سال، شرکت گیبسون گیتار ES-150 را معرفی کرد که اولین گیتار الکتریک این شرکت به سبک گیتارهای اسپانیایی (Spanish-style) بود.

ES-150 اولین عضو از سری گیتارهای Electric Spanish یا به اختصار ES گیبسون نیز به شمار می‌رفت که امروزه، تقریباً تمامی گیتاریست‌های دنیا با آن و محصولاتی افسانه‌ای همچون ES-335 و ES-175 آشنا هستند. اما اگر نگاهی به ظاهر ES-150 بیندازید، متوجه می‌شوید که یک پیکاپ بسیار عجیب بر روی آن نصب شده است؛ پیکاپی که مشابه آن را بر روی هیچ گیتار دیگری ندیده‌اید و مطمئناً یک P-90 نیست! پس این پیکاپ چه پیکاپی است؟ در واقع، پیکاپ ES-150 به‌قدری همگام با دیگر بخش‌های این گیتار طراحی شده است که گیبسون هیچ‌گاه نام خاص و متمایزی را برای آن انتخاب نکرده است. در آن زمان، تنوع گیتار الکتریک در دنیا به‌قدری کم بود که شرکت‌های سازنده، نیازی به نام‌گذاری تمامی بخش‌های آنها برای تمایز بخشیدن به آنها نسبت به سایر مدل‌های مشابه احساس نمی‌کردند. اما نوازنده مشهور جز، چارلی کریستین (Charlie Christian) یکی از اولین افرادی بود که صاحب یک گیتار ES-150 شد و به دنبال همین امر، پیکاپ‌های اولیه این ساز نیز به پیکاپ چارلی کریستین مشهور شده‌اند.

پیکاپ چارلی کریستین تا مدتی پیکاپ اصلی گیتار ES-150 بود و عملکردی رضایت‌بخش برای نوازندگان آن دوره داشت؛ اما مدتی بعد، اوضاع کمی تغییر کرد.

پیکاپ کریستین در نگاه اول، ظاهری بسیار کوچک و ساده دارد که با ظاهر کلی گیتار بسیار همخوان است؛ اما با نگاهی درون بدنه گیتار، متوجه جثه عظیم این پیکاپ در زیر کاور آن می‌شوید. البته که اندازه اصلی آن با توجه به سه پیچ تعبیه‌شده در بدنه گیتار ES-150، تا حد زیادی مشخص است. این پیکاپ به آهنرباهایی عظیم از جنس فلز کبالت مجهز بود؛ اما با این وجود، قدرت خروجی آن در مقایسه با پیکاپ‌های مدرن گیتار الکتریک، بسیار ناچیز بود. اندازه بزرگ این پیکاپ، قدرت خروجی پایین آن و البته وزن نزدیک به یک کیلوگرمی آن، گیبسون را آرام‌آرام به فکر ارتقای بخش الکترونیکی گیتار الکتریک پرچمدار خود انداخت. گیبسون در طی سالیان تولید ES-150، تغییرات بسیاری را در ساختار پیکاپ چارلی کریستین اعمال کرد و آن را در چندین مرحله ارتقاء داد؛ اما در همان زمان نیز مشخص بود که می‌توان با صرف کمی دانش مهندسی و زمان، دنیای قطعات الکترونیکی گیتارهای الکتریک را دگرگون ساخت. به دنبال همین امر نیز گیبسون سخت مشغول تلاش برای ارتقای این بخش از گیتارهای خود شد.

در فاصله زمانی ده ساله میان رونمایی از گیتار ES-150 با پیکاپ چارلی کریستین و تجهیز آن به شکلی ابتدایی از پیکاپ P-90، شرکت گیبسون نمونه‌های پروتوتایپ بی‌شماری را تولید کرده است که با هر یک از آنها، بخشی خاص از این طراحی جدید را مورد آزمایش قرار می‌داده است. اما در سال ۱۹۴۲ یعنی زمانی که آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد، تولید و تأمین مواد اولیه در تمامی صنایع به‌طور کامل متوقف شد و تمامی کارخانه‌های مهم، به تولید ملزومات جنگی پرداختند. بالاخره در سال ۱۹۴۶، گیبسون پیکاپ P-90 را به شکل امروزی آن معرفی کرد. P-90 توسط فردی با نام والت فولر (Walt Fuller)، به‌عنوان نسل جدید پیکاپ P-13 شرکت گیبسون و جایگزینی برای پیکاپ چارلی کریستین گیتار ES-150 طراحی شد.

اما وجه تمایز اصلی P-90 با سایر پیکاپ‌های آن زمان چه بود؟ یکی از مهمترین تفاوت‌های P-90 با پیکاپ‌های هم‌دوره‌اش، برخورداری آن از آهنرباهای النیکو بود که قدرت خروجی بسیار بالاتر و وزنی بسیار کمتر از پیکاپ‌های قدیمی‌تر را برای آن رقم می‌زدند. طراحی P-90 نیز بسیار هوشمندانه‌تر از طراحی پیچیده و بدنه بزرگ پیکاپ چارلی کریستین بود و نصب آن در موقعیت‌های مختلف در بدنه گیتار را ممکن می‌ساخت. همچنین پُل-پیس‌های این پیکاپ گیتار، هر یک به‌صورت مجزا قابل تنظیم بودند و امکان تنظیم شدت صدا در هر سیم به‌صورت جداگانه را برای تعمیرکار گیتار و نوازنده آن فراهم می‌ساختند. علاوه بر تمامی اینها، تولید P-90 بسیار ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر از سایر پیکاپ‌های رایج در آن دوره بود که در شرایط جنگی آن زمان ایالات متحده، امری بسیار مهم به شمار می‌رفت. امروزه و در قرن ۲۱، مهمترین اولویت گیتاریست‌ها در انتخاب پیکاپ، عملکرد صوتی و تن آن است؛ اما در زمان جنگ جهانی دوم، اوضاع اقتصادی در یکی از بدترین شرایط خود در تاریخ بشریت به سر می‌برد و آسانی تولید و قیمت یک پیکاپ، مهمترین اولویت سازندگان و البته گیتاریست‌ها در انتخاب این قطعه به شمار می‌رفت. به دنبال همین امر، امکان تجهیز آسان کارخانه گیبسون برای ساخت P-90 در دوران جنگ و هزینه ساخت پایین این قطعه را می‌توان دلایلی حیاتی برای تولید انبوه و موفقیت آن دانست.

اما شاید از خود بپرسید که دلیل پرداختن به نسخه‌های اولیه این پیکاپ و نسل‌های قبلی آن چیست و آیا نمی‌توان تمامی این تاریخچه جامع را به یک جمله حاوی سال عرضه پیکاپ P-90 به بازار خلاصه کرد؟ پاسخ این سوال این است که شاید P-90 اولین پیکاپ گیتار الکتریک در تاریخ نباشد؛ اما می‌توان آن را با قاطعیت، اولین پیکاپ دنیا به شکل فعلی و نقطه شروع تولید پیکاپ مدرن برای گیتار الکتریک دانست. مطمئناً امروزه پیکاپ چارلی کریستین نیز توسط بسیاری از گیتاریست‌ها ستایش می‌شود؛ اما این پیکاپ تنها یک دهه پس از معرفی از چرخه تولید گیبسون حذف شد و نمونه‌های امروزی آن نیز از لحاظ ساختاری تفاوت‌های مشهودی با آن دارند. در مقابل اما نسخه‌ای امروزی از P-90 که در یک گیتار نو نصب شده است، به‌جز در بخش‌هایی همچون عایق مومی و مگنت‌های کمی پیشرفته‌تر، دقیقاً همان پیکاپی است که گیبسون در سال ۱۹۴۶ بر روی گیتارهای ES-150 خود نصب می‌کرده است. به همین دلایل، P-90 را می‌توان وسیله‌ای بسیار بیش از یک پیکاپ عادی و نقطه‌ای بسیار مهم در تکامل گیتار الکتریک دانست.

P-90 در دهه پنجاه میلادی نیز نقش پیکاپ اصلی و تقریباً تنها پیکاپ گیتارهای الکتریک گیبسون را ایفا کرد و حتی بر روی اولین گیتار سالید بادی گیبسون که احتمالاً امروزه آن را می‌شناسید، یعنی لس پال (Les Paul) نیز نصب شد. صدای قوی P-90، بخشی اساسی از ماهیت صوتی خام و زبر موسیقی راک اند رول در دهه پنجاه و شصت میلادی را تشکیل داده است و توسط گیتاریست‌هایی افسانه‌ای همچون شخص لس پال (طراح گیتار هم نامش یعنی Les Paul)، اسکاتی مور (Scotty Moore) با گیتار ES-295 و ادی کاکرن (Eddie Cochran) با یک نسخه تغییریافته از گیتار Gretsch 6120 مورد استفاده قرار گرفته است.

اما با وجود محبوبیت انکارناپذیر P-90 در دهه چهل و پنجاه میلادی، نویز ذاتی آن برای بسیاری از گیتاریست‌ها قابل تحمل نبود و به همین دلیل نیز مهندسینی چون ری باتز (Ray Butts) و سث لاور (Seth Lover) شروع به تلاش و رقابت برای ساخت پیکاپی کردند که به شکلی ذاتی دافع نویز باشد. در سال ۱۹۵۶، گیبسون پیکاپ هامباکر افسانه‌ای Patent Applied For یا به اختصار PAF را به شکل رسمی به بازار عرضه کرد و تصمیم گرفت تا به‌سرعت تمامی گیتار‌های گران‌قیمت و بالارده خود از سری‌های Les Paul و Archtop را به این پیکاپ تجهیز کند. اما گیتارهای میان‌رده و ارزان‌قیمت‌تر گیبسون همچون محصولات سری‌های Junior و Special همچنان به P-90 تجهیز می‌شدند که در آن زمان به پیکاپی با نویز بسیار مشهور شده بود. شایان ذکر است که نسخه اصلی پیکاپ هامباکر PAF، در واقع از دو پیکاپ P-90 کوچک تشکیل شده است که بر روی یکدیگر قرار گرفته‌اند. بنابراین، به نظر می‌رسد که گیبسون در طراحی PAF قصد نداشته تا صدای مشهور P-90 را به شکلی کلی تغییر دهد و تنها هدف آن از این تغییر، رها شدن از شر نویز ذاتی P-90 بوده است.

با وجود این تغییرات، P-90 به خدمت خود به گیتاریست‌ها برای تولید آثاری فاخر ادامه داد. چندی از مشهورترین و محبوب‌ترین آثار موسیقی در دوران پیدایش موسیقی راک با استفاده از پیکاپ‌های P-90 نواخته شده است. یکی از مهمترین سازهایی که به این نوع از پیکاپ مجهز بوده است را می‌توان گیتارهای Epiphone Casino گروه موسیقی بیتلز (Beatles) دانست. یکی از معدود گیتارهایی که پیت تاونزند (Pete Townshend) در اواخر دهه شصت میلادی از آن استفاده کرده است، نسخه‌هایی متفاوت از Gibson SG Special با پیکاپ P-90 بوده است که به اعتقاد او، تن خشن آن می‌توانست حال‌وهوای جنون‌آمیز موسیقی گروه او، یعنی The Who را به شکلی زیبا کامل کند. نیل یانگ (Neil Young)، دیوید گیلمور (David Gilmour)، تونی آیومی (Tony Iommi)، کارلوس سانتانا (Carlos Santana) و بسیاری دیگر از نوازندگان افسانه‌ای در سبک راک، از طرفداران P-90 و صدای قوی آن بوده‌اند. در اواخر دهه هفتاد میلادی، P-90 به پیکاپ محبوب هنرمندان سبک پانک راک تبدیل شد و صدای آن، بخشی مهم از ماهیت صوتی این سبک را شکل داد. دلیل استفاده هنرمندان پانک راک از P-90 را می‌توان الهام‌گیری بسیار آنها از هنرمندان صحنه راک اند رول دهه پنجاه میلادی، یعنی اولین صاحبان گیتارهای گیبسون با پیکاپ‌های P-90 و البته فراوانی گیتارهای ارزان‌قیمت سری‌های Special و Junior گیبسون دانست که در آن زمان، تماماً به پیکاپ‌های P-90 مجهز بودند.

در تمامی این دوران‌ها اما P-90 هیچ‌گاه محبوبیت خود را در صحنه موسیقی جز از دست نداد؛ امری که با در نظر گرفتن سابقه این پیکاپ در موسیقی‌های Big-Band و Bebop و همبستگی مستقیم تاریخچه آنها با یکدیگر، بدیهی است. همچنین بسیاری از نوازندگان سبک بلوز نیز از دیرباز تا به امروز، ماهیت صوتی خام و طبیعی پیکاپ‌های P-90 را به تن صیقل‌خورده‌تر پیکاپ‌های هامباکر گیبسون و صدای ملایم‌تر پیکاپ‌های سینگل کویل فندر ترجیح می‌دهند و هنوز هم از گیتارهایی مجهز به P-90 در نوازندگی‌های خود استفاده می‌کنند.

در نیمه دوم قرن بیستم، P-90 به‌عنوان یک پیکاپ کلاسیک و در واقع، مهمترین پیکاپ گیتار الکتریک در دنیا، جای خود را به‌خوبی در ذهن گیتاریست‌ها سراسر دنیا محکم کرد. در همین زمان اما دوران طلایی نوآوری در صنعت گیتار الکتریک به پایان رسید و سازندگان این ساز به جای دوراندیشی و به‌کارگیری طراحی‌های نوآورانه، همواره با نگاهی به گذشته به طراحی محصولات جدید خود پرداختند. همین امر باعث شد که پیکاپ‌هایی با طرحی به قدمت بیش از چندین دهه، تا به امروز به‌عنوان محبوب‌ترین پیکاپ‌های گیتار شناخته شوند. در میان پیکاپ‌های وینتج، پیکاپ‌های سینگل کویل فندر استرتوکستر و تلکستر را می‌توان در کنار هامباکرهای گیبسون، محبوب‌ترین گزینه‌ها دانست؛ اما P-90 نیز همواره در کنار این سه پیکاپ مشهور، در زمره شناخته‌شده‌ترین و محبوب‌ترین پیکاپ‌های گیتار الکتریک در دنیا قرار داشته است.

آینده P-90

اما خبر خوب برای طرفداران P-90 این است که این پیکاپ به‌تازگی مجدداً شاهد افزایشی چشمگیر در محبوبیت خود بوده است که به‌نوعی، زندگی جدیدی را در دنیای گیتارهای مدرن یافته است. بسیاری از سازندگان گیتارهای مدرن و شرکت‌هایی که محصولات وینتج گیبسون را بازآفرینی می‌کنند، در حال به‌کارگیری نمونه‌های Dog Ear پیکاپ P-90 در محصولات خود هستند و قصد دارند آن را به نسلی جدید از نوازندگان گیتار معرفی کنند. در واقع، می‌توان گفت که پس از گذشت دهه‌ها، پدر پیکاپ‌های سینگل کویل دنیا بالاخره در حال کسب شهرت و محبوبیتی است که از دیرباز لایق آن بوده و هیچ‌گاه آن را به‌خوبی دریافت نکرده است! شرکت‌های نوآور و خلاق سازنده گیتار همچون Reverend در حال به‌کارگیری P-90 در بسیاری از محصولات جدید خود هستند و کمپانی‌های معظمی همچون فندر نیز با ارائه گیتارهایی بسیار جذاب مجهز به این پیکاپ، به‌خوبی بر روی این موج سوار شده‌اند. می‌توان گفت که یکی از رایج‌ترین تغییرات بر روی تلکستر فندر، جایگزین کردن پیکاپ نک آن با یک P-90 است. شرکت فیشمن (Fishman) نیز یکی دیگر از کمپانی‌هایی است که اخیراً نمونه‌های متنوعی از P-90 را ارائه می‌کند و فناوری مشهور و پیشرفته پیکاپ‌های اکتیو Fluence خود را نیز در نمونه‌هایی از این پیکاپ به کار گرفته است. علاوه بر تمامی اینها، فراموش نکنید که گیبسون نیز سالهاست در حال تولید مدل هامباکر P-90، یعنی P-100 است و در این طول، هیچ‌گاه تولید آن را متوقف نکرده است.

با توجه به این عوامل، به نظر می‌رسد که آینده P-90 نیز همانند گذشته آن، درخشان و باشکوه خواهد بود و ما نیز به‌عنوان طرفداران دوآتشه این پیکاپ مشهور، بی‌صبرانه منتظر تجربه سازهایی جدید و خلاقانه با آن هستیم.

آیا شما تا کنون از پیکاپ P-90 استفاده کرده‌اید؟ در این صورت، تجربه خود را در بخش نظرات همین مطلب، با ما و مخاطبین گیتار ایران در میان بگذارید.

منبع: Sweetwater
مترجم: امیر تولی