تفاوت‌های بین گیتارهای سالید بادی‌، سمی-هالو و هالو بادی‌

آیا تابه‌حال متوجه تفاوت صدای فندر استرتوکستر با مثلاً گیبسون ES-335 یا گرچ White Falcon شده‌اید؟ یکی از دلایل مهم این تفاوت، شکل و ساختار بدنه آنهاست. استرت دارای بدنه سالید یا به زبان ساده‌تر بدنه‌ای ساخته‌شده از یک تکه چوب است، در حالی که بدنه ES-335 دارای ساختار سمی-هالو یا نیمه توخالی و بدنه White Falcon، درست مانند گیتارهای آکوستیک، هالو یا توخالی است. هر یک از این بدنه‌ها، تُنی منحصربه‌فرد به صدای گیتار می‌بخشند.

گیتارهای الکتریک سالید بادی

بدنه سالید بادی، متداول‌ترین نوع بدنه گیتار الکتریک است. محبوب‌ترین گیتارهای الکتریک فندر مثل استرتوکستر و تلکستر (و همه گیتارهایی که با الهام از این دو مدل ساخته شده‌اند)، دارای ساختار سالید بادی هستند؛ یعنی بدنه آنها از یک تکه چوب توپُر ساخته شده است. البته توجه داشته باشید که وقتی می‌گوییم “یک تکه”، به این معنی نیست که همیشه از یک تکه چوب استفاده شده باشد. بلکه در برخی موارد، این یک تکه چوب از طریق چسباندن دو یا چند قطعه چوب باریک‌تر در کنار یکدیگر تشکیل می‌شود. برای مثال می‌توان به گیبسون Firebird اشاره کرد. در ساختار این مدل، دسته گیتار طوری امتداد می‌یابد که بخش میانی بدنه را شکل می‌دهد؛ یعنی جایی که پیکاپ‌ها در آن قرار دارند. دو قطعه دیگر، به‌صورت دو باله به این بخش میانی چسبانده شده و مجموع آنها، کل بدنه را شکل می‌دهند. به هر حال فرقی نمی‌کند که بدنه از چند تکه چوب تشکیل شده باشد؛ مهم این است که بدنه توپُر است و درون آن کنده‌کاری نشده است (به‌جز محفظه پیکاپ‌ها و کنترل‌ها).

از نظر صدا، سالید بادی‌ها معمولاً ساستین بیشتری دارند؛ چون بدنه توپُر آنها ارتعاش سیم‌ها را کمتر به خود می‌گیرد. این بدنه توپُر باعث جلوگیری از فیدبک‌های ناخواسته نیز می‌گردد و در نتیجه صدایی باثبات‌تر و متمرکزتر با بیس‌های قرص و محکم‌تر ارائه می‌دهد. ساستین بیشتر، فیدبک کمتر و بیس‌های تمیزتر دلیل توجه و علاقه نوازندگان سبک‌های هِوی به مدل‌های سوپر استرت است. نوازندگان بسیاری، از گیتاریست‌های باب روز مثل John Mayer و Annie Clark گرفته تا خدایان متال از قبیل Tony Iommi و Synyster Gates (که همگی گیتارهای سیگنچر خود را دارند)، از گیتارهای الکتریک سالید بادی استفاده می‌کنند.

گیتارهای الکتریک سمی-هالو بادی

در قسمت مرکزی بدنه توخالی گیتارهای سمی-هالو، یک بلوک چوبی قرار دارد. بدین‌ ترتیب، مرکز بدنه، توپُر و دو باله بدنه، توخالی است و به همین دلیل این نوع بدنه، سمی-هالو یا نیمه توخالی نامیده می‌شود. معمولاً روی صفحه رویی آنها، برش‌هایی به نام F-hole تعبیه می‌شود تا مثل گیتار آکوستیک ، هوا اجازه حرکت داشته باشد. شاید مشهورترین مدل سمی-هالو، Gibson ES-335 باشد. در برخی موارد، درون بلوک چوبی مرکزی، کانال‌هایی تعبیه می‌شود تا دو فضای خالی اطراف به هم راه داشته باشند. بدنه‌های سمی-هالو را نباید با بدنه‌های chambered اشتباه گرفت. گیتارهای chambered در واقع سالید بادی‌هایی هستند که به‌منظور کاهش وزن، درون بدنه‌شان با کنده‌کاری محفظه‌هایی تعبیه شده است. این تکنیک، داخل بدنه بعضی از گیتارهای گیبسون Les Paul پیاده می‌شود.

سمی-هالوها به لحاظ تُنال بسیار شبیه سالید بادی‌ها هستند، ولی ساستین آنها اندکی کمتر است و بیس‌هایشان نیز کمتر متمرکز است. هر گیتاری با محفظه‌های بزرگ در داخل بدنه، بیشتر مستعد فیدبک است؛ ولی بلوک مرکزی سمی-هالوها در رام کردن این فیدبک‌ها نقش قابل توجهی ایفا می‌کند. اگر بدون اتصال به امپلیفایر یک آکورد دست باز روی سمی-هالو بادی‌ها بنوازید، صدای متفاوتی نسبت به سالید بادی‌ها به گوشتان می‌رسد. این نوع گیتارها بسیار مورد توجه و علاقه نوازندگان جز، بلوز و بلوز راک هستند؛ زیرا این نوع گیتارها، صدای متمرکز سالید بادی‌‌ها و گرمی و کاراکتر آکوستیکی هالو-بادی‌‌ها را در کنار هم به نوازنده ارائه می‌کنند. B.B. King و Dave Grohl، دو گیتاریست مشهور هستند که با گیتارهای سمی-هالو بادی‌ می‌نوازند.

گیتارهای الکتریک هالو بادی

یک گیتار هالو بادی، همانطور که از نامش پیداست، دارای بدنه‌ای کاملاً توخالی است. گیتارهای الکتریک اولیه همگی هالو بادی و از جهات گوناگون، بسیار شبیه گیتارهای آکوستیک بودند. هالو بادی‌ها هم مثل سمی-هالوها دارای F-hole هستند، ولی در آنها از بلوک مرکزی خبری نیست. از جمله مدل‌های مشهور هالو بادی می‌توان به Gretsch 6120 و Gretsch White Falcon اشاره کرد.

صدای گیتارهای هالو بادی شخصیتی آکوستیکی دارد. اگر یک گیتار هالو بادی را بدون اتصال به امپ بنوازید، صدای بلندی تولید می‌کند؛ درست مثل گیتارهای آکوستیک. فرکانس‌های بیس در این نوع گیتارها بسیار قوی و کنترل‌نشده است. ساستین کم و گرایش به تولید فیدبک از دیگر خصوصیات این مدل‌هاست. گیتارهای هالو بادی را گیتارهای “jazz box” نیز می‌نامند. نوازندگان سبک جز، به‌واسطه صدای گرم و نرم این نوع بدنه، عاشق آن هستند و به‌هیچ‌وجه از مشکلاتی که در صورت اتصال به امپلیفایرهای های-گین و بلند ایجاد می‌کند، شکایتی ندارند؛ زیرا اصولاً این گروه از نوازندگان، نه با صدای بلند و نه با دیستورشن کاری ندارند. البته این بدان معنا نیست که گیتارهای هالو بادی به درد سبک‌های هوی راک نمی‌خورند. Billy Duffy از گروه Cult با گرچ White Falcon سیگنچر خودش می‌نوازد. او داخل بدنه گیتار را با تی‌شرت‌های کهنه پُر می‌کند تا فیدبک‌های آن را کنترل کند. ولی به‌صورت کلی، هالو بادی‌ها معمولاً مورد توجه کسانی هستند که بیشتر با صدای کلین می‌نوازند.

لازم به ذکر است که در گیتار الکتریک، عوامل بسیاری وجود دارند که بر تُن نهایی تأثیر می‌گذارند؛ ولی شکل و ساختار بدنه، فونداسیون تُن گیتار به حساب می‌آید. به‌علاوه، تعویض بدنه گیتار به آسانی پیکاپ‌ها و سیم‌ها نیست؛ بنابراین قبل از خرید گیتار، حتماً در مورد انواع بدنه تحقیق کنید.

منبع: Sweetwater
مترجم: بابک آخوندی