آموزش, مقالات, مقالات افکت و صدا سازی
داستان شکل‌گیری پدال فاز
ژوئن
دوست‌داران افکت فاز از پیشینه آن به‌خوبی مطلع هستند. در سال ۱۹۶۱ و در جریان یکی از جلسات ضبط مارتی رابینز (Marty Robbins)، یک ترانس سوخته باعث ایجاد صدایی دیستورت‌شده بر روی گیتار بیس Danelectro شد.
رابینز و گلن اسنادی (Glenn Snoddy) متوجه نو بودن این پدیده شدند و به این نتیجه رسیدند که صدای ایجادشده را در آهنگ نهایی نگه دارند و بدین ترتیب، اولین سولو با افکت فاز ایجاد شد. اگرچه این صدای جالب توجه با گیتار بیس و در یک آهنگ کانتری متولد شد، اما به‌زودی با آهنگ «Satisfaction» از گروه رولینگ استونز سر از رادیوها درآورد و تأثیری شگرف بر صدای گیتار راک گذاشت.
اما چگونه مدار معیوب کنسول ضبط استودیوی گلن اسنادی در نشویل، شبیه‌سازی، قابل کنترل و در قالب پدالی سهل‌الاستفاده ارائه شد؟ اینجاست که پای نانسی سیناترا به ماجرا باز می‌شود.
اسنادی می‌گوید: «پس از آنکه آهنگ «Don’t Worry» از مارتی رابینز پرفروش شد، مردم با ما تماس می‌گرفتند تا بفهمند این صدا چگونه ایجاد شده است.»
این پدیده جدید در نشویل معروف شد و همه می‌خواستند از این افکت در آهنگ‌های خود استفاده کنند. اما این افکت زمانی در دسترس افراد بیشتری قرار گرفت که گزینه اولیه، یعنی کنسول استودیوی اسنادی، از کار افتاد.
افکت‌ها در آن زمان در قالب‌های متفاوتی عرضه می‌شدند. یکی از اولین پدال‌ها، افکت DeArmand Tremolo Control بود که به‌صورت پدال عرضه می‌شد؛ اما نه برای استفاده با پا. این افکت برای استفاده بر روی میز طراحی شده بود. یونیت‌های ریورب مانند فندر Reverb Tank، فنرهای الکترومکانیکی و پیکاپ خود را در قالبی شبیه به کابینت امپلیفایر جای می‌دادند. در آن زمان هیچ افکت دیستورشن یا اوردرایو جداگانه‌ای اختراع نشده بود و گیتاریست‌ها برای ایجاد چنین افکتی، صدای امپ را زیاد کرده و یا خراش‌هایی بر روی دیافراگم اسپیکر امپلیفایر ایجاد می‌کردند.
از آنجا که افکت فاز ایجادشده در استودیوی گلن اسنادی حاصل عملکرد یک مدار معیوب بود، لاجرم روزی تاریخ مصرف آن به سر می‌رسید. بالاخره یک روز مدار معیوب میکسر استودیوی Quonset Hut برای همیشه از کار افتاد.
اسنادی می‌گوید: «نانسی سیناترا با ما تماس گرفت و می‌خواست آهنگی را در استودیو ضبط کند. وقتی به استودیو رسید، به او گفتیم کنسولی که صدای مورد نظر او را ایجاد می‌کرده از کار افتاده و دیگر نمی‌توانیم آن صدا را ایجاد کنیم. او اصلاً از شنیدن این موضوع خوشحال نشد. به بردلی گفتم که باید سعی کنم یک مدار دیگر درست کنم و آن را به کار بیندازم.»
پس به خاطر تولید آهنگ «These Boots Were Made Walkin» نانسی سیناترا در سال ۱۹۶۵ بود که اسنادی با رویس هابز (Revis Hobbs) تماس گرفت و تلاش کرد صدای کنسول اشاره‌شده را بازسازی کند؛ صدایی که حاصل عبور سیگنال یک ترنسفورمر از ترانزیستور بود.
اسنادی و هابز مدار خود را در یک پدال قرار داده و آن را تحت لیسانس Maestro شرکت گیبسون به بازار ارائه کردند؛ ابتدا با نام Fuzz-Tone FZ-1 و سپس Fuzz-Tone FZ-1A. در حالی که سایرین نیز به موازات آنها برای رسیدن به افکتی مشابه تلاش می‌کردند و مثلاً پدال فاز دست‌ساز ارویل رودز (Orville Rhodes)، صدای گیتار آهنگ «۲۰۰۰ Pound Bee» از گروه Ventures را ایجاد کرد، اما سرانجام این پدال Maestro Fuzz-Tone بود که سر از دستان کیت ریچاردز درآورد.
با انتشار آهنگ «Satisfaction»، محبوبیت پدال‌های فاز به اوج رسید. کسی چه می‌داند؛ شاید اگر نانسی سیناترا این صدا را درخواست نکرده بود، هیچ‌یک از این اتفاق‌ها رخ نمی‌داد.
منبع: Reverb
مترجم: کیان ایرجی