پیش از آنکه به بررسی تمرینهای گرم کردن بپردازیم، بیاید قدردانی خود را از استیون پرکینز (Stephen Perkins)، درامر گروه Jane’s Addiction نشان دهیم که انرژی مهارنشدنی خود را صرف خیر کرده است نه شر.
مکالمه ما با پرکینز نشان داد که او نه تنها پایبندی و شوقی خارقالعاده نسبت به موسیقی و نوازندگی درامز دارد، بلکه عمیقاً مشتاق است تا دانش خود را با سایرین به اشتراک بگذارد. او در تماسی تلفنی از استودیو خانگی خود، در حالی که بهتازگی یک جلسه ضبط را با Banyan به پایان رسانده بود، راهنماییهای تمرینی خود را با ما در میان گذاشت.
۱. با رودیمنتها گرم کنید
من گرم کردن را با ۱۰ الی ۱۵ دقیقه نواختن رودیمنت استاندارد آغاز میکنم که در گروه مارش یاد گرفتهام. با آنکه این تمرینها چندان خلاقانه نیستند، اما بخش مهمی از آنها کماکان کاربردی و سودمند هستند. این تمرینها همچنین روشی عالی برای افزایش سرعت، قدرت و کنترل هستند.
۲. تمرین سولو
۱۵ دقیقه بعدی را صرف تکنوازی میکنم. زمانی که خود را از قید نگه داشتن ضرب رها میکنم، میتوانم ابعاد خلاقانه نوازندگی را بیشتر کندوکاو کنم. با دور شدن از الگونوازی میتوانم آزادتر باشم و طبلها و سنجهای کیت خود را در قالبی موسیقاییتر بشناسم و بر روی سوئلها، کرشندوها، ریتاردها و امثالهم تمرکز بیشتری داشته باشم. این تکنوازیها بیشتر بیان ایدههایم هستند تا نمایش تواناییهایم و طی آنها قصد دارم صداهای نهفته در ساز را کشف کنم.
۳. تمرین نقاط ضعف
سپس تمرکز را بر روی چیزهایی معطوف میکنم که چندان در آنها قوی نیستم. مثلاً اگر نوازندگی به سبک John Bonham را بهخوبی بلدم، به تمرین دبل کیک نوازی Terry Bozzio میپردازم. میتوانم چینش درام را عوض کنم، ایدههای جدید را بررسی کنم و از آنچه به آن عادت کردهام دوری کنم. اگرچه کلیت درام کیت من همیشه ثابت است، اما همواره سعی میکنم با کاستن، افزودن یا جایگزین کردن تکههای مختلف، امکانات جدید را آزمایش کنم.
مثلاً استفاده از تیمبال یا جابجا کردن ترتیب تامها باعث میشود کیت خود را بازبینی کنم یا قرار دادن راید در سمت چپ به من اجازه میدهد ریتمهای بل را بهصورت چپدست امتحان کنم. این ایده تنها به تمرین محدود نمیشود. از آنجا که پروژههای مختلف من از نظر سبک متنوع هستند، چینش ساز برای هر یک از آنها متفاوت است. هدف من این است که خود و دوستانم را با استفاده از الگوها و صداهای جدید سر ذوق بیاورم.
۴. ساز زدن با سایرین
تمرین لازم نیست انفرادی باشد. اگر دور و بر خود را با نوازندگانی همسطح یا بهتر از خود شلوغ کنید، پیشرفت خواهید کرد. شاید بد نباشد از یک یا دو درامر دیگر بخواهید به محل تمرین شما مراجعه کنند و ایدههای خود را با یکدیگر در میان بگذارید. بدین نحو به نکاتی پی میبرید که در تمرین انفرادی اصلاً متوجه آنها نمیشدید. ساز زدن در فضای غیررسمی، بدون فشار توجه مخاطبان و به همراه سایر نوازندگان، به شما کمک میکند کشفیات جدیدی انجام دهید.
۵. با مترونوم تمرین کنید
وقتی سرگرم تمرینات آزاد نیستم، معمولاً با مترونوم معمولی یا هدفونهای مجهز به مترونوم تمرین میکنم. به نظر من، تمام تکنیکهای عالم به هیچ دردی نمیخورند اگر درک دقیق و محکمی از زمان نداشته باشید.
چگونه مچ خود را منعطف کنیم؟
انعطاف مچ و ساعد برای نوازندگان درام ضروری است. توانایی نواختن سریع و محدود نشدن توسط تنش عضلانی، برای اجرای بیشتر سبکهای موسیقی اهمیت دارد.
اگر در قسمت مچ دچار درد یا گرفتگی میشوید، شاید به این علت باشد که هنوز به حرکات دست بر روی ساز عادت ندارید. این امر عادی است؛ اما به منظور جلوگیری از آن و همچنین حفظ سلامت مچها، باید مچ خود را قوی کرده و پیش از ساز زدن، حرکات کششی انجام دهید.
حرکات کششی پیش از ساز زدن
ابتدا باید حرکات لازم برای گرم کردن را انجام داده و سراسر دستهای خود را بکشید؛ از مچ گرفته تا ساعد، کف دستها و انگشتان. این حرکات کششی ساده را میتوان پیش از ساز زدن یا هر فعالیت دیگری انجام داد. هدف از این حرکات این است که جریان خون به این قسمتها افزایش یافته و عضلات و تاندونهای بازو گرم شوند.
حرکت کششی شماره یک
دست خود را بر روی میز قرار دهید؛ بهنحوی که کف دست به سمت بالا باشد. با استفاده از دست دیگر هر انگشت را به مدت حدوداً ۲۰ ثانیه یا تا زمانی که احساس کشش کنید به سمت عقب بکشید؛ اما در کشیدن انگشت افراط نکنید. سپس همین کار را برای دست دیگر تکرار کنید.
حرکت کششی شماره دو
هر دو ساعد را بر روی میز قرار دهید؛ بهنحوی که کف دست به سمت پایین باشد. با استفاده از انگشتان خود، دو انگشت مقابل را تا حد ممکن از یکدیگر دور کرده و این حالت را برای حدود ۲۰ ثانیه یا تا زمانی که احساس کشش کنید حفظ کنید. مجدداً مراقب باشید که در این کار افراط نکنید. این حرکت را برای هر پنج جفت انگشت تکرار کنید.
حرکت کششی شماره سه
ابتدا دست خود را کاملاً به سمت روبرو و کشیده نگه دارید؛ در حالی که کف دست به سمت بالا باشد (برای کشش قسمت پایین بازو باید کف دست به سمت پایین باشد). با استفاده از دست دیگر، انگشتان دست را به سمت بدن خود بکشید. از کشش شدید یا اعمال فشار بیشازحد خودداری کنید. باید احساس کشش داشته باشید نه درد. این حالت را برای ۱۰ الی ۳۰ ثانیه حفظ کنید و سپس همین کار را برای طرف دیگر دست نیز تکرار کنید. در صورت نیاز میتوانید این کشش را چند بار تکرار کنید.
چگونه مچ دست را قوی کنیم؟
برای رسیدن به حداکثر قدرت در نوازندگی باید ابتدا بازوهای خود را شل و آزاد کرده و سپس با استفاده از ساعد (نه مچ) سعی در ایجاد قدرت بیشتر کنید. بسیاری از افراد معتقدند که قدرت مچ همان قدرت ساعد است و به همین خاطر است که بسیاری از نوازندگان در هنگام ساز زدن احساس درد دارند.
بهترین راه برای تقویت مچ در نوازندگی این است که تمرینهای گرم کردن متفاوتی را انجام دهیم که این گروه بهخصوص از عضلات را هدف میگیرند.
تمرین فشار دادن اجسام بهترین تمرینی است که میتوانید در حین فعالیتهای روزمره مانند تماشای تلویزیون آن را انجام دهید. میتوانید از وسیلهای مانند توپ یا حلقه تقویت مچ، فنر تقویت مچ یا حتی توپ تنیس استفاده کنید. وسیله مورد نظر را فشار داده و این فشار را به مدت ۱۰ الی ۲۰ ثانیه حفظ کرده و سپس رها کنید. این کار را هر چند بار که میتوانید تکرار کنید.
همچنین میتوانید تمرینهای دیگر تقویت بازو از جمله شنای سوئدی و تمرین با وزنه را نیز امتحان کنید. بازوی قویتر به معنای قدرت بیشتر پنجه و فشار کمتر به مچ است.
چگونه استقامت خود را تقویت کنیم؟
نوازندگی درام فعالیتی فیزیکی است و مانند هر فعالیت فیزیکی دیگر نیاز به استقامت دارد. بسیاری از درامرها معتقدند که بهترین راه رسیدن به استقامت بیشتر، ساز زدن بیشتر است؛ اما راههای دیگری نیز برای افزایش استقامت وجود دارند.
تکنیک خوب، مهمترین فاکتور در توان ساز زدن برای مدت طولانی است.
تکنیک خوب یعنی اینکه بدانید چگونه به بهینهترین نحو از بدن خود استفاده کنید. از جمله شایعترین اشتباهات، استفاده بیشازحد از عضلات، ساز زدن با فشار بیشازحد یا دشوار کردن نوازندگی بهصورت افراطی است. مهم است که بهطور مداوم و با مترونوم تمرین کنیم تا اتفاقات بهطور خودکار در بدن ما رخ دهند و نیاز به صرف انرژی چندانی نداشته باشند.
بهترین راه برای ایجاد استقامت در نوازندگی این است که تمرینهای گرم کردن را بهخوبی انجام دهیم و در لابلای جلسات تمرین طولانی حتماً استراحت را نیز بگنجانیم. در زمان تمرین، بیشازحد از خود کار نکشید؛ زیرا این کار میتواند منجر به گرفتگی یا آسیبدیدگی عضلانی گردد.
بهتر است ۲۰ دقیقه تمرین کنید، سپس ۵ دقیقه به خود استراحت دهید و این کار را تکرار کنید. پس از آن میتوانید هر روز، دو یا سه دقیقه به مدت تمرین خود اضافه کنید. با افزایش تدریجی استقامت میتوانید مدت زمان استراحت را نیز افزایش دهید.
راهنماییهای دیگر برای افزایش استقامت
- بهنحوی پشت درام کیت بنشینید که در هنگام ساز زدن راحت باشید. هیچ بخشی از بدن را تحت فشار بیشازحد قرار نداده و سعی نکنید چیزی که بهراحتی در دسترس شما نیست را بزنید.
- از حرکت اضافه خودداری کنید، کمترین میزان حرکت را داشته باشید و همه چیز را بر روی ریتم و سر زمان مناسب بزنید تا حرکت بیهودهای نداشته باشید که منجر به از ضرب افتادن شما گردد.
- چوبها را بیشازحد محکم نگیرید یا دست خود را سفت نکنید. آرام بودن، کلید حل مشکل است.
نوشیدن آب بهطور منظم نیز ضروری است. اگر بدن آب زیادی از دست بدهد، عضلات دچار گرفتگی میشوند و ساز زدن دشوار میشود. قبل، در حین و پس از تمرین یا اجرا باید بهطور منظم آب بنوشید.
سخن آخر
تمرینات گرم کردن درامز شامل المانهای گوناگون از جمله تمرین مچ و همچنین انواع رودیمنت و تکنیکهای مختلف است. میتوانید در زمان تمرین، بر روی نقاط ضعف خود تمرکز کرده و پیشرفت کنید.
این کار به شما اجازه میدهد ایدههای مشخصی که بر روی آنها کار کرده و در اجرای آنها مشکل داشتهاید را بهبود ببخشید. به یاد داشته باشید که حرکات شما باید آرام و نرم باشند، مچ را ثابت نگاه دارید و برای اجرای حرکات به خود فشار نیاورید.
گرم کردن صحیح موجب میشود که عضلات و تاندونها برای انجام وظایف فیزیکی آماده شده و دچار گرفتگی یا آسیبدیدگی نشوند. با افزایش استقامت و قدرت خود میتوانید برای مدت طولانی و بیوقفه ساز بزنید.
این تمرینات برای تقویت دست و مچ، فرا گرفتن تکنیکها و حفظ آمادگی جسمی ضروری هستند و کمک میکنند بهترین اجرا را داشته باشید.
منبع: Drum Magazine
مترجم: کیان ایرجی