مراقب ریورب باشید!

ریورب یک بخش جدایی‌ناپذیر از تقریباً تمام موزیک‌هایی است که شنیده‌اید. ریورب به میکس فضا و بعد می‌بخشد و به تک‌تک سازهای درون میکس، حالت و موقعیت مکانی می‌دهد. برای برخی از انواع ساند دیزاین‌ها، یک ریورب ژرف، عضوی مهم و اساسی از صدا به‌حساب می‌آید، ولی زمانی که روی استیج به اجرای زنده موسیقی مشغول هستید، مراقب استفاده از این افکت باشید و سعی کنید عنان آن را محکم در دست بگیرید.

سالن‌های اجرای موسیقی، به‌خودی‌خود ریورب طبیعی دارند، مگر اینکه شما در سالنی کاملاً مرده و بدون انعکاس صدا قرار گرفته باشید. اصولاً وقتی که شما در یک سالن هستید، نیازی نیست که به‌صورت مصنوعی به صدای خود فضای دیگری بیفزایید. روی استیج، شاید کمی ریورب با دنباله‌های بسیار کوتاه کافی باشد و یا حتی شاید دیلی‌ های بسیار کوتاه با تکرارهای محدود، جایگزین مناسب‌تری برای ریورب باشند.

درست است که شما به صدای گیتار خود با ریورب‌های عمیق و انبوه علاقه‌مند هستید، ولی فراموش نکنید که به هر حال تماشاگران صدای خشک شما را به همراه آکوستیک طبیعی سالن اجرا می‌شنوند. در این وضعیت، افزودن ریورب مصنوعی اضافه به صدا، می‌تواند غیرضروری و حتی شاید مخرب باشد. اگر ریورب نقش افکت ویژه‌ای را در صدای شما ایفا می‌کند ـبرای مثال ریورب انبوه و خوش‌صدای تیوب و فنری امپ‌های فندر که صدای مشهور گیتارهای سبک surf را شکل می‌دهدـ، باز هم فراموش نکنید که سالن، انعکاس‌های طبیعی خود را به آن صدا می‌افزاید.

از ریورب‌های محبوب خود استفاده کنید و لذت ببرید، ولی اجازه دهید گوش‌هایتان مقدار آن ریورب‌ها را در ارتباط با ابعاد سالن اجرا قضاوت کنند. معمولاً به تناسب ابعاد سالن، مقدار ترکیب ریورب پایین‌تر گرفته می‌شود. خواهید دید که مقدار کمتر ریورب، صدای شما را از کدر شدن نجات می‌دهد؛ و البته این صدا به لطف ابعاد و جنس دیوارهای سالن، هنوز هم به اندازه کافی “wet” خواهد بود.

منبع: sweetwater

ترجمه: بابک آخوندی