تاریخچه شرکت داداریو (D’Addario)

شرکت J. D’Addario & Company, Inc یا به‌اختصار D’Addario (داداریو) را می‌توان بزرگترین تولیدکننده سیم سازهای زهی در دنیا دانست. این شرکت علاوه بر سیم آلات موسیقی، لوازم جانبی نظیر استرپ گیتار و کیت‌های حفظ رطوبت چوب بدنه ساز و متعلقات مربوط به درام را نیز تولید می‌کند که بعضاً با برندهای Planet Waves و Evans به بازار عرضه می‌شوند. داداریو یک شرکت یکپارچه به‌صورت عمودی است؛ این امر بدین معناست که داداریو ماشین‌های اتوماتیک کار خود را خود طراحی کرده و می‌سازد، در ساخت و چاپ بسته‌بندی محصولاتش خودکفاست و از بخش تحقیق و توسعه عظیمی نیز برخوردار است.

محصولات شرکت داداریو در ایالات متحده آمریکا توسط بیش از پنج هزار فروشگاه لوازم موسیقی به بازار عرضه می‌شوند و به بیش از ۱۰۰ کشور دنیا صادر می‌شوند. نکته جالب در مورد این شرکت، این است که پس از گذشت سالیان سال از تأسیس این کارخانه و گذر آن از دوران‌های بسیار، هنوز توسط مؤسسان اصلی خود، یعنی خانواده D’Addario اداره می‌شود.

ریشه‌های ایتالیایی

پیشینه شرکت داداریو به بیش از ۳ قرن پیش و سال ۱۶۸۰ میلادی بازمی‌گردد؛ زمانی که خانواده داداریو، شروع به تولید سیم سازهای زهی کرد. این خانواده در دهکده‌ای کوچک با نام ساله (Salle)، واقع در استان پسکارا (Pescara) کشور ایتالیا زندگی می‌کردند که به اعتقاد بسیاری، منشأ تولید سیم سازهای زهی بوده است. در آن زمان، سیم سازهای زهی با استفاده از امعاء و احشای حیوانات، خصوصاً گوسفند ساخته می‌شده است. به دنبال این امر، گفته می‌شود که این دهکده از زمان استرادیواریوس (Stradivarius) و آماتی (Amati)، به دلیل تولید بالای محصولات گوسفندی و خصوصاً روده آن، زادگاه چندین تولیدکننده سیم سازهای زهی بوده است. خانواده داداریو نیز سالها در دهکده ساله باقی ماندند و به تولید سیم برای سازهای لوت، هارپ، گیتار و سایر سازهای زهی آن زمان ادامه دادند.

در سال ۱۹۰۵، زلزله‌ای شدید در دهکده ساله رخ داد و زندگی تولیدکنندگان سیم در آنجا را نابود کرد. به دنبال این حادثه، دو عضو خانواده داداریو با نام‌های چارلز و روکو (Rocco)، ویرانه‌های این دهکده را به مقصد نیویورک ترک کردند و در آنجا نیز تولید سیم سازهای زهی را به‌عنوان شغل خود برگزیدند. این دو برادر، در گاراژی در پشت خانه خود که در آستوریا (Astoria) شهر نیویورک واقع شده بود، تولید سیم را شروع کردند و خیلی زود، به توانایی تولید با تیراژی بالا دست یافتند. چارلز و روکو از طریق مترو، به بخش جنوبی منهتن سفر می‌کردند تا مواد اولیه خود برای ساخت سیم که روده گوسفندان بود را از کشتارگاه‌های واقع در آنجا تهیه کنند.

پس از گذشت یک دهه از مهاجرت برادران داداریو، نام C. D’Addario & Co به‌عنوان یک شرکت تجاری بر سر زبان تجار آلات موسیقی آمریکا افتاده بود. این شرکت در آن زمان به تولیدی ثابت و قابل اطمینان رسیده بود و توانسته بود تا سیم‌های خود را به سازندگان ویولن و پخش‌کنندگان عمده این محصول در آمریکا بفروشد. گفته می‌شود تنها مانعی که در آن زمان بر سر راه رشد D’Addario قرار داشت، مقاومت چارلز در برابر توسعه شرکت و میل وی به حفظ ابعاد کوچک آن بود. گفته می‌شود که چارلز بسیار به خانواده خود وابسته بود و حاضر نبود تا وقتی که می‌تواند با همسر و فرزندان خود صرف کند را در راه رشد شرکت خود فدا کند. اما فرزند وی، جان داداریو که در سال ۱۹۱۶ متولد شد، به هیچ وجه این ویژگی اخلاقی را از پدر خود به ارث نبرده بود!

نسل جدید خانواده داداریو در دهه سی میلادی

جان داداریو با انگیزه و اراده بسیار خود، روند توسعه شرکت خانوادگی خود را دگرگون کرد. در دهه سی میلادی، جان در یک گروه رقص مشهور در نیویورک سیتی، به‌عنوان نوازنده دابل بیس و همچنین شخص اصلی این گروه فعالیت می‌کرد. او که در این زمان در اوایل دومین دهه عمر خود بود، پدرش را قانع کرد تا تولید سیم گیتار را شروع کند.

در راستای تحقق این امر، چارلز با همکاری یکی از سازندگان مشهور گیتار به نام جان دی‌انجلیکو (John D’Angelico)، سیستمی استاندارد برای اندازه‌گیری ضخامت یا گِیج سیم گیتار ابداع کردند. چارلز که از اولین حرکت نوآورانه خود احساس موفقیت می‌کرد، شروع به آزمایش ایده‌های بدیع دیگر در رابطه با تولید سیم گیتار کرد.

پس از جنگ جهانی دوم، وی شروع به کار با موادی مصنوعی کرد تا هسته ساخته‌شده از روده گوسفند در سیم‌های تولیدی خود برای سازهای گیتار کلاسیک،‌ هارپ کنسرت و یوکللی را با آنها جایگزین کند.

آزمایش و اکتشاف چارلز داداریو در زمینه مواد صنعتی، دو نتیجه مثبت در پی داشت؛ نتیجه اول این بود که این مواد به‌عنوان جایگزینی مقاوم‌تر و سودده‌تر برای روده گوسفند در تولید سیم سازهای زهی شناخته شدند و دوم، نام D’Addario به‌عنوان بخشی از فرهنگ عامه آمریکا در دهه پنجاه میلادی، بر سر زبان‌ها افتاد.

در مسیر آزمایش قابلیت‌های انواع پلاستیک در تولید سیم سازهای زهی، چارلز داداریو با فردی به نام ماریو ماکافری (Mario Maccaferri) و شرکتش، Mastro Plastics آشنا شد. در همان زمان، ماکافری یک یوکللی پلاستیکی تولید کرده بود که میلیون‌ها آمریکایی آن را در برنامه تلویزیونی آرتور گادفری (Arthur Godfrey) دیده بودند. نمایش یوک ماکافری در برنامه تلویزیونی گادفری باعث علاقه‌مند شدن بازه وسیعی از مردم به این ساز پلاستیکی شد. این محبوبیت در حدی بود که پس از گذشت ده سال از پخش این برنامه، ماکافری نزدیک به هفت میلیون عدد از این ساز را به فروش رساند. چارلز که همکاری خود با Mastro Plastics را پیش از فراگیر شدن تب یوکللی شروع کرده بود، نزدیک به ۲۸ میلیون سیم یوکللی به این شرکت فروخت که باعث رشدی غیرمنتظره و شدید در سود شرکت D’Addario شد.

در حالی که چارلز نتایج سودآور و مثبت تفکر خارج از چارچوب همیشگی داداریو در آن زمان که ساخت سیم فقط برای سازهای کلاسیک بود را به‌خوبی تجربه کرد، در ادامه باز هم بخش محافظه‌کار شخصیت خود را به کار گرفت. جان داداریو که توانسته بود در دهه سی میلادی پدر خود را قانع کند تا شروع به ساخت سیم گیتار کند، بیست سال بعد و در دهه پنجاه میلادی، در جلب نظر او برای ساخت سیم فلزی برای گیتار ناکام ماند. اما جان نیز دلسرد نشد و به دنبال عدم تمایل چارلز برای ساخت سیم‌های فلزی، خود دست به کار شد و در سال ۱۹۵۴، شرکتی جداگانه با نام Archaic Strings تأسیس کرد؛ عملی از روی جسارت و عزم راسخ که پاداش آن نیز در مدتی بسیار کوتاه حاصل شد. پس از گذشت کمتر از یک سال از تأسیس Archaic Strings، ملت آمریکا با یک پدیده موسیقی به نام الویس پرسلی (Elvis Presley) آشنا شد؛ اتفاقی که تبی شدید در جامعه و منافعی بسیار برای داداریو به دنبال داشت. به لطف این ماجرا، فروش گیتار الکتریک نیز در ایالات متحده رشدی باورنکردنی پیدا کرد و این امر، سودی خیره‌کننده برای شرکت جان، Archaic Strings به دنبال داشت.

جان داداریو فردی با آرزوها و انگیزه بسیار بود که همانگونه که گفته شد، از محبوبیت نوپای راک اند رول میان مردم به‌خوبی بهره‌برداری می‌کرد. تنها چند سال پس از اینکه انفجار محبوبیت گیتار در آمریکا، ارزش شرکت Archaic Strings را به جان ثابت کرده بود، وی این فرصت را پیدا کرد تا رویکرد ریسک‌پذیر خود را بر روی شرکت خانوادگی خود نیز اعمال کند. در سال ۱۹۶۲، چارلز داداریو بازنشسته شد و سکان هدایت کمپانی را به پسر خود سپارد. به دنبال این امر، جان نیز شرکت پدرش، C. D’Addario & Co را با شرکت خود، Archaic Strings ادغام کرد و کمپانی Darco Music Strings, Inc را پایه‌گذاری کرد.

کمی بعد از ادغام این دو شرکت توسط جان داداریو، گروه موسیقی بیتلز پا به آمریکا گذاشت و بزرگترین رشد در تاریخ صنعت موسیقی را با خود به ارمغان آورد. سود هنگفت این صنعت، کمپانی‌های عظیم جهانی را به آن جذب کرد. این اتفاق، خریداری و ادغام شرکت‌های موسیقی بسیاری را به دنبال داشت که منجر به نتایجی نه‌چندان خوشایند شد. برای مثال، شرکت رادیویی CBS، صاحب کمپانی Fender Musical Instruments شد و یا غول صنعت انرژی، Gulf & Western، شرکت Unicord Music را خریداری کرد. اما علاوه بر این دو، شرکت‌های موسیقی و آلات موسیقی بسیاری در دهه شصت میلادی توسط کمپانی‌های غول‌آسا خریداری و یا ادغام شدند که شرکت جان داداریو، Darco Music Strings نیز یکی از آنها بود. در سال ۱۹۶۹، جان شرکت خانوادگی خود را به‌طور کامل به کمپانی بزرگ سازنده گیتار، C.F. Martin & Co., Inc فروخت و به سه قرن پیاپی ساخت سیم گیتار توسط خود و اجداد خود پایان داد.

شروعی دوباره در دهه هفتاد میلادی

جان داداریو پس از واگذاری Darco Strings Company به کمپانی مارتین نیز به فعالیت در آن ادامه داد؛ اما ادغام دو شرکت دارکو و مارتین، از روز اول نیز دردسرهایی به دنبال داشت.

ادغام این شرکت‌ها، پیش از اینکه مارتین موفق شود عرضه اولیه سهام خود در بازار بورس را انجام دهد، به‌طور کامل صورت گرفت. اما بازار کم‌رمق آلات موسیقی، به‌سرعت مارتین را قربانی خود کرد. فروش آلات موسیقی در اوایل دهه هفتاد، شاهد کاهشی چشمگیر بود و این امر، برنامه مارتین برای تبدیل شدن به یک شرکت سهامی عام را مختل کرد. در نتیجه و به دنبال تمامی این عوامل، رابطه جان داداریو و مدیران شرکت مارتین شکرآب شد و در سال ۱۹۷۴، وی از رهبری شرکت دارکو استعفا داد.

پس از شراکت ناموفق با شرکت مارتین، جان دارکو تصمیم گرفت تا از نو شروع کند و دوباره به‌طور مستقل وارد صنعت آلات موسیقی شود.

وی با کمک فرزندان خود، جان جونیور و جیم، شرکت J. D’Addario & Company, Inc را تأسیس کرد؛ شرکتی که با وجود عمر کم خود، نه نسل تجربه در پس خود داشت.

فعالیت شرکت جدید داداریو، با کمتر از ۲۰ کارمند و در یک مکان ۹۰۰ متری، واقع در Lindenhurst نیویورک شروع شد. اما طولی نکشید تا جوانه‌های این شرکت نوپا به ثمر رسیدند و داداریو رشدی بی‌نظیر را تجربه کرد. در سال ۱۹۷۹، شرکت داداریو به‌حدی رشد کرده بود که فضای ۹۳۰ متری کارخانه‌ آن، دیگر برای ادامه فعالیت با ظرفیت کامل کافی نبود. این امر باعث شد تا خانواده داداریو، مکان شرکت را به یک کارخانه جدید با مساحت ۲۳۰۰ متر، واقع در فارمینگدیل (Farmingdale) نیویورک تغییر دهند. در سال ۱۹۸۱، خانواده داداریو به یاد دوران کارگاه چارلز و روکو در آستوریا، شرکت Kaplan Musical String Company که یک سازنده مشهور سیم ویولن به روش سنتی و از روده گوسفند بود را خریداری کرد. کمی بعد و در سال ۱۹۸۶، داداریو اولین سرمایه‌گذاری خود در صنعت موسیقی که ارتباطی با سیم آلات موسیقی نداشت را انجام داد؛ این سرمایه‌گذاری، خریداری بخش تولید نی و دهانی سازهای بادی چوبی شرکت Vandoren-Paris بود.

در ادامه و همراه با رشد و توسعه شرکت D’Addario، وظیفه مدیریت این کمپانی به‌مرور از پدر خانواده، جان داداریو، به پسران وی محول شد. جان از سال ۱۹۸۳ عملاً از مدیریت شرکت خود بازنشسته شد؛ اما تا اواسط دهه نود میلادی نیز در سمت مدیرعامل آن باقی ماند. در این فاصله اما، فرزندان او، جان جونیور و جیم، نقشی اساسی و تأثیرگذار در مسیر شرکت ایفا می‌کردند.

نوآوری در دهه هشتاد میلادی

در دهه هشتاد میلادی، شرکت داداریو با به‌کارگیری فرمول‌های ساخت سیم حاصل از نوآوری‌های چارلز داداریو در نیمه اول قرن بیستم و توسعه آن، باعث پیشرفتی انقلابی در تولید سیم سازهای زهی شد. در این دوره، مهندسین کمپانی با دقتی بالا، ویژگی‌هایی از این فرمول‌ها که باعث ساخت سیمی باکیفیت‌تر می‌شد را شناسایی کردند و بنا بر آنها، ماشین‌آلاتی اتوماتیک جهت ساخت سیم‌های جدید طراحی کردند. این رویکرد، قدمی بود به سوی خودکفایی کامل داداریو در تمام مراحل تولید؛ امری که اکنون این کمپانی به آن دست یافته است. با در نظر گرفتن این عوامل، می‌توان گفت که کمپانی داداریو موفقیت امروز خود را مدیون شخصیت خلاق، نوآور و مستقل نسل جوان خانواده داداریو است.

طبق شواهد موجود، مسبب این بهبود دائمی‌ در مراحل تولید در کارخانه داداریو، بیش از جان جونیور، جیم داداریو بوده است. جیم در مصاحبه‌ای با مجله LI Business News در تاریخ ۳۱ آگوست سال ۲۰۰۱ می‌گوید: «ذات من کنجکاو است. دائماً به کارخانه‌های شرکتم سر می‌زنم و با مشاهده پروسه تولید محصولات، به بهبود آن فکر می‌کنم.»

تنها کمی پس از تأسیس شرکت جدید داداریو، جیم مهندسینی را استخدام کرد تا تمامی تجهیزات تولید سیم کارخانه را طبق مشخصات مد نظر او تغییر دهند. این تغییر در حدود ۱۸۰۰۰ دلار در ازای هر دستگاه تولیدی هزینه در بر داشت و باعث شد تا جیم به این فکر بیفتد که کمپانی خود را در تمامی مراحل تولید، حتی طراحی و ساخت ماشین‌های اتوماتیک تولیدی، خودکفا کند. با این ایده، جیم برای بار دوم چند مهندس استخدام کرد تا این بار، ماشین‌آلاتی اختصاصی برای داداریو طراحی و تولید کنند. این کار، باعث شد تا هزینه تولید هر دستگاه، از ۱۸۰۰۰ دلار به تنها ۴۰۰۰ دلار کاهش پیدا کند. می‌توان به روشنی دید که رویکرد جیم در اداره شرکت داداریو، بسیار هوشمندانه بوده است.

نتایج مثبت مالی ناشی از خودکفایی در پروسه تولید، باعث شد تا داداریو، یک بخش جداگانه برای طراحی و تولید ماشین‌آلات تولید محصولات خود تأسیس کند.

در دهه هشتاد، شرکت داداریو به لطف برخورداری از این بخش و دپارتمان تحقیق و توسعه‌ای عظیم، توانست انقلابی در فناوری تولید سیم سازهای زهی ایجاد کند. در این دوره، روش دستی تولید سیم که دقتی پایین داشت، جای خود را به ماشین‌های اتوماتیکی داد که به لطف کنترل کامپیوتری، دقتی بی‌نظیر داشتند. حاصل این نوآوری‌ها، به‌خوبی در رشد و بازده شرکت مشهود بود. تولید سیم شرکت داداریو تا پایان دهه هشتاد میلادی، تقریباً دو برابر شد؛ اما به لطف بازده بالای ماشین‌آلات اتوماتیک این شرکت، تعداد کارکنان آن افزایش چندانی پیدا نکرد.

در اوایل دهه نود میلادی، شرکت داداریو با در اختیار گرفتن حدود سی درصد از بازار سیم سازهای زهی، به بزرگترین تولیدکننده این محصول در دنیا تبدیل شد.

فروش این شرکت، به حدود ۲۰ میلیون دلار در هر سال رسیده بود و با برنامه جامع توسعه قریب‌الوقوع آن، به بیش از این نیز می‌رسید. یکی از بخش‌های این برنامه که در سال ۱۹۹۱ به‌طور رسمی توسط کمپانی اعلام شد، ساخت یک ساختمان با مساحت ۱۷۰۰ متر بود که بخش‌های چاپ و ساخت بسته‌بندی و R&D را در خود جای می‌داد و یکی از انبارهای محصولات کمپانی نیز بود. این پروژه دو میلیون دلاری، به‌عنوان بخشی جدید از ساختمان ۴۰۰۰ متری کارخانه و دفتر داداریو، واقع در فارمینگدیل، ساخته شده و به آن ملحق شد.

جان داداریو جونیور در مصاحبه‌ای که در آوریل سال ۱۹۹۲ با مجله Music Trades انجام داده بود، درباره این ساختمان جدید گفته است: «تولید سیم گیتار در کمپانی ما شاهد رشدی مداوم و چشمگیر بوده است و ساخت محصولات سازهای بادی Vandoren نیز در کارخانه ما به دو برابر افزایش پیدا کرده است. فضای قبلی ما دیگر جوابگوی چنین تیراژ تولیدی نبود و باید به آن وسعت می‌بخشیدیم.»

در اوایل دهه هشتاد میلادی، شرکت داداریو سازمانی برای فروش مستقیم سیم‌های گیتار خود به خرده‌فروشان تشکیل داد تا فروش و بازاریابی محصولاتش به این دسته از فروشگاه‌ها تسهیل شود. با افزوده شدن محصولات Vandoren به کاتالوگ محصولات قابل ارائه توسط داداریو به فروشگاه‌ها، خرده‌فروشان بیشتری به تجارت با این شرکت جذب شدند. به دنبال سود بسیاری که محصولات این برند زیرمجموعه برای داداریو داشت، برادران D’Addario تصمیم گرفتند تا سری محصولات جدیدی را به کاتالوگ محصولات خود بیفزایند. در سال ۱۹۹۵، یک شرکت پخش‌کننده آلات موسیقی در اروپا، قراردادی برای فروش محصولات داداریو در محدوده خود با این شرکت امضا کرد و خانواده داداریو نیز به دنبال این اتفاق، بازار هدف جدید خود را یافتند.

در رویداد Frankfurt Fair در سال ۱۹۹۵، برادران داداریو با Bob Beals، صاحب شرکت Evans Drumhead Company آشنا شدند. این شرکت که در سال ۱۹۵۶، توسط چیک اونس (Chick Evans) تأسیس شده بود، اولین شرکتی بود که درام‌هدهای ساخته‌شده از مواد مصنوعی را به‌صورت انبوه تولید و به بازار عرضه کرد.

Beals که یکی از سرمایه‌گذاران اولیه در شرکت اونس بود، در زمان ملاقات با برادران داداریو قصد بازنشسته شدن و واگذاری شرکت خود را داشت. وی این پیشنهاد را با دو برادر در میان گذاشت و آنها نیز آمادگی خود برای این معامله را اعلام کردند. تنها پس از چند ماه، دو طرف این معامله به توافق رسیدند و پیش از اتمام سال ۱۹۹۵، برند Evans به مالکیت برادران D’Addario درآمد.

با تبدیل شدن Evans به یک برند زیرمجموعه از کمپانی D’Addario، جیم داداریو همان فرمول موفق تولید در شرکت خود را بر روی این برند نیز اعمال کرد. وی همراه با تیمی از مهندسان مورد اعتماد خود، به مدت دو سال به‌صورت مداوم بر روی تمام جزئیات پروسه تولید درام هد در این شرکت تمرکز کردند و سعی کردند تا آن را تا حد ممکن بهینه‌سازی کنند. تا سال ۱۹۹۸، این بهینه‌سازی‌ها به وضوح در عملکرد Evans حس می‌شد و می‌توان گفت که به‌واقع، هویت برادران داداریو به آن رسوخ کرده بود. در این سال، اونس از چندین محصول جدید رونمایی کرد، چندین فرد مشهور جدید را به‌عنوان سفیران برند خود معرفی کرد و پس از آن نیز کمپین تبلیغاتی عظیمی به راه انداخت. با خریداری این برند توسط داداریو، تولید محصولات آن به ساختمانی ۴۴۰۰ متری واقع در فارمینگدیل انتقال یافت و به دنبال آن، تیراژ تولید محصولات توسط این برند نیز افزایشی سه برابری را تجربه کرد. در آن زمان، کارخانه اونس می‌توانست تا ۴۰۰۰ درام هد در روز تولید کند.

موفقیت کمپانی داداریو در بهینه‌سازی شرکت Evans، توانایی استثنایی برادران داداریو در ابداع روش‌های نوآورانه و ثمربخش برای تولید و طراحی محصولات موسیقی را به همگان ثابت کرد. این موفقیت همچنین این دو برادر را تشویق کرد تا پا را فراتر نهاده و به توسعه فعالیت‌های کمپانی خود ادامه دهند. در سال ۱۹۹۸، جیم و جان جونیور اولین قدم را در این راستا پس از خریداری اونس برداشته و شرکت سازنده استرپ گیتار، پلنت ویوز (Planet Waves) را خریداری کردند. این شرکت نیز پس از تبدیل شدن به زیرمجموعه کمپانی داداریو، تغییراتی بنیادی را تجربه کرد و محصولاتی بسیار نوآورانه و پیشرو به کاتالوگ خود اضافه کرد. یکی از این محصولات، یک قفل استرپ با ضامن چرخان بود که نصب استرپ‌های Planet Waves بر روی تمام گیتارها را ممکن می‌ساخت.

رشد کمپانی D’Addario از یک شرکت کوچک با تنها ۲۰ کارمند به بزرگترین تولیدکننده سیم سازهای زهی در دنیا، به لطف نگاه متفاوت این شرکت به صنعت موسیقی و اهمیت وسواس‌گونه مدیران آن به بهبود دائم فرایند تولید محصولات انجام گرفته است. حال، نزدیک به نیم قرن از تأسیس این شرکت می‌گذرد و به نظر نمی‌رسد به‌زودی شاهد توقف رشد آن باشیم. عزم راسخ و کمال‌گرایی جیم داداریو، شرکت او و برادرش را به یکی از موفق‌ترین کمپانی‌ها در صنعت موسیقی تبدیل کرده است و نام او را به‌عنوان یکی از رهبران این صنعت، جاودانه خواهد کرد.

جیم در مصاحبه‌ای با مجله Music Trades در سال ۱۹۹۹ گفته است: «اگر فکر می‌کنید کاری را به‌صورت کامل و به بهترین نحو ممکن انجام داده‌اید، نیاز است که دوباره فکر کنید. بسیاری از محصولات موجود در بازار که مشتریان، آنها را محصولاتی بی‌نقص می‌دانند، در واقع می‌توانند بسیار بهتر از چیزی که هستند باشند و نیازمند بهینه‌سازی هستند.» وی در همین مصاحبه افزوده است: «قرن بیست‌و‌یکم، دوره‌‌ای طلایی از نوآوری‌ها و ساخت محصولاتی بی‌رقیب در کمپانی ما خواهد بود.»

امروزه، علاوه بر برندهایی چون Planet Waves و Evans، برند ProMark (<a title=”نمایندگی خرید فروش آنلاین محصولات پرومارک – گیتار ایران” href=”https://guitariran.com/brand/promark/”>پرومارک</a>) که در زمینه تولید درام استیک فعالیت می‌کند نیز از زیرمجموعه‌های داداریو به شمار می‌آید و محصولات متنوع این کمپانی معظم توسط خیل عظیمی از گیتاریست‌ها، درامرها و نوازندگان سایر سازها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اگر نوازنده گیتار هستید، از کدام‌یک از سیم‌های D’Addario استفاده می‌کنید و دلیل این انتخاب چیست؟ لطفاً نظر خود را با ما و مخاطبان گیتارایران در میان بگذارید.

منبع: Funding Universe
مترجم: امیر تولی