بهترین گیتاریست‌های بلوز تاریخ موسیقی

نام بردن از برترین گیتاریست‌های تاریخ، کاری چندان منطقی نیست؛ اما برخی از گیتاریست‌ها تأثیری انکارناپذیر بر روی صحنه موسیقی زمان خود و حتی تمامی ادوار گذاشته‌اند و نقش آنها در تاریخ موسیقی هرگز فراموش نخواهد شد.

بنابراین، تصمیم گرفتیم تا به کمک کارشناسان و مخاطبان مجله Guitar World، برترین گیتاریست‌های تاریخ در سبک‌های مختلف را مشخص کنیم و دلیل اهمیت آنها در دنیای موسیقی را نیز مورد بررسی قرار دهیم.

در این مطلب، به ده گیتاریست بلوز می‌پردازیم که توسط نویسندگان و مخاطبان Guitar World، به‌عنوان تأثیرگذارترین گیتاریست‌های این سبک انتخاب شده‌اند. برخی از این افراد، جزو پیشروان نوازندگی گیتار الکتریک بوده‌اند و نقش آنها در شکل‌گیری گیتار الکتریک و صدای آن به شکل مدرن، انکارناپذیر است.

۱- استیوی ری وان

استیوی ری وان (Stevie Ray Vaughan) فردی بود که روحی تازه را به دنیای گیتار و موسیقی دمید و با اجراهای خیره‌کننده و پُرشور خود، مخاطبان را مسخ می‌کرد. وان به‌گونه‌ای گیتار می‌نواخت که انگار در یک مسابقه مچ‌اندازی در یک بار قدیمی در حال رقابت است و تمام توان بدنی خود را صرف این کار می‌کرد.

سیم‌های مورد استفاده استیوی بر روی گیتارش، ضخامتی عجیب داشتند. او سیم‌هایی با گیج بسیار بالای ۱۷ را بر روی گیتار الکتریک خود نصب می‌کرد و حتی برخی از طرفدارانش معتقدند که سیم‌های نصب‌شده بر روی ساز او، در واقع سیم‌های پیانو بوده‌اند! استیوی سیم‌هایی با چنین ضخامتی را بر روی ساز خود نصب می‌کرد و همچنان آنها را با توانی می‌نواخت که انگار سیم‌ها، نخ دندان‌هایی در زیر دستانش هستند!

شور و اشتیاق بی‌نظیر استیوی در کنار تأثیر پدال Tube Screamer مشهورش که نقش یک واسطه را میان امپ و استرتوکستر او ایفا می‌کرد، پویایی و تن بی‌رقیبی به نوازندگی وی بخشیده بودند که اکنون نیز هیچ نوازنده‌ای قادر به بازسازی آن نیست.

اما با وجود این سرسختی و نیروی فوق‌العاده، نوازندگی استیوی ملایمتی ویژه نیز در خود داشت که تضادی بسیار زیبا با شخصیت و اجراهای او ایجاد می‌کرد. بسیاری از طرفداران وان بر این اعتقادند که کاور او از اثر مشهور جیمی هندریکس (Jimi Hendrix) یعنی Little Wing، از برخی جهات حتی از نسخه اصلی آن نیز بهتر است.

متاسفانه وان در سن ۳۵ سالگی طی سانحه سقوط هلیکوپتر جان خود را از دست داد؛ اما او دقیقاً همانند هندریکس، با وجود مدت کوتاه فعالیت خود، تأثیری عمیق بر روی دنیای موسیقی گذاشت.

آلبوم اول استیوی به همراه گروه موسیقی Double Trouble با نام Texas Flood، هنوز هم یکی از مشهورترین و مهمترین آثار سبک بلوز است و می‌توان در آن پویایی بی‌بدیل نوازندگی استیوی را به‌خوبی شنید.

قطعه هم‌نام با نام این آلبوم که در واقع یک کاور از اثری از لری دیویس (Larry Davis) است، می‌تواند مفهوم وجودی آلبوم و سبک نوازندگی منحصر‌به‌فرد استیوی ری وان را به بهترین وجه به نمایش بگذارد.

با شنیدن آثاری همچون Pride and Joy و Tell Me، به‌خوبی متوجه خواهید شد که وان همراه با یک درامر می‌تواند شگفتی بیافریند. عمر کوتاه استیوی باعث شد که نسل امروز طرفداران سبک بلوز، تجربه تماشای اجراهای زنده او را نداشته باشند؛ اما همین الان هم با تماشای اجراهای مشهور او همچون اجرای سال ۱۹۸۲ در Montreux، می‌توانید نوازندگی شگفت‌انگیز او را به‌صورت زنده ببینید.

۲- بی بی‌ کینگ

بی.بی‌. کینگ (B.B. King) یک هنرمند بی‌نظیر بود که استعدادی فوق‌العاده در خوانندگی و نوازندگی گیتار داشت. او در سال ۱۹۲۵، در یک زمین زراعی واقع در ایالت میسیسیپی آمریکا به دنیا آمد و نام او در اصل رایلی بی. کینگ (Riley B. King) بود.

کینگ در کودکی مکرراً به کلیسا می‌رفت و جذب موسیقی گاسپل سیاه‌پوستی کلیسا که رگه‌هایی از موسیقی بلوز در آن وجود داشت، شده بود. کشیش کلیسا به او سه آکورد آموخت و بعدها نیز رئیس مزرعه‌ای که وی در آن مشغول به کار بود، کمی پول به او قرض داد تا یک گیتار خریداری کند.

کینگ نوازندگی گیتار را به‌صورت خودآموز شروع کرد و در سال ۱۹۴۶، همراه با پسرخاله خود، بوکا وایت (Bukka White) که یک نوازنده اسلاید گیتار بود، به ممفیس مهاجرت کرد. او کمی بعد از نقل مکان به ممفیس، در رادیوی بومی آن شهر مشغول به نوازندگی شد.

بعدها نیز کینگ موفق شد اجرایی مختص خود در رادیو داشته باشد که در آن، وی Beale Street Blues Boy نام داشت. این نام سپس به Blues Boy و بعد به .B.B خلاصه شد.

در آن زمان، کینگ هنوز گیتار آکوستیک می‌نواخت؛ اما طولی نکشید که وی با تأثیر از هنرمند مورد علاقه خود یعنی T-Bone Walker، شروع به نوازندگی گیتار الکتریک کرد. در اوایل شروع نوازندگی گیتار الکتریک، کینگ یک Gibson ES-150 خریداری کرد و در طی سالهای بعدی حرفه خود، گیتارهایی همچون ES-5 Switchmaster و حتی Fender Esquire را نیز امتحان کرد. اما در نهایت، او یک Gibson ES-355 Thinline را تا آخر عمر، به‌عنوان ساز ایده‌آل خود برگزید.

.B.B تمامی گیتارهای خود را لوسیل (Lucille) نام‌گذاری می‌کرد. این نام از زمانی توسط او انتخاب شد که وی در یک بار در حال نوازندگی بود و در آنجا، دعوایی بر سر زنی با همین نام میان چند نفر در گرفت. طی این دعوا، یک ظرف روغن داغ بر روی زمین برگشت و باعث آتش گرفتن بار شد. در طی این آتش‌سوزی، زمانی که تمامی حاضرین در بار در حال فرار کردن بودند، کینگ به‌سرعت گیتار خود را از میان شعله‌های آتش نجات داد و از بار خارج شد. پس از این واقعه، کینگ تمامی گیتارهای خود را با نام لوسیل متبرک کرد!

چند عنصر جالب در نوازندگی کینگ وجود دارد که او را از سایر گیتاریست‌های هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند. برای مثال، پیش از کینگ کمتر نوازنده‌ای می‌توانست تکنیک ویبراتو را با ظرافت او به کار ببرد؛ اما وی علاقه بسیاری به صدای متفاوت و شناور اسلاید گیتار و ارتعاش‌های جذاب هارمونیکا در سبک بلوز، همچون هارمونیکانوازی لیتل والتر (Little Walter) داشت و همین امر باعث شد که تکنیکی ویژه برای شبیه‌سازی صدای این ساز‌ها بر روی گیتار خود ابداع کند. برای اجرای این تکنیک، کینگ هنگام نگه داشتن فرت‌ها، انگشت خود را با سرعتی بالا بر روی آن می‌چرخاند. این تکنیک، ماهیتی آوازگونه به لیک‌ها و نوازندگی کینگ می‌بخشید و او را از نوازندگان هم دوره‌اش متمایز می‌ساخت.

کینگ همیشه خوانندگی و نوازندگی خود را دو بخش جداگانه و به یک اندازه مهم در موفقیت خود می‌دانست. به همین دلیل، او به‌ندرت همراه با خوانندگی خود نوازندگی می‌کرد و هر بخش از هنر خود را به‌صورت جداگانه و با تمام توان خود به تماشاچیان ارائه می‌کرد.

بی بی‌ در سالهای اولیه شهرت خود، از الگوی پنج-شکلی که توسط افرادی همچون T-Bone Walker ابداع شده بود، در نوازندگی استفاده می‌کرد؛ اما بعدها وی الگویی را یافت که برای نوازندگی او مناسب‌تر بود. این شکل که اکنون B.B. Box خوانده می‌شود، در واقع از گام پنتاتونیک مشتق شده بود و به کمک آن کینگ می‌توانست در محدوده‌ای کوچک، به تمامی فواصل مورد نظر خود روی فینگربورد دسترسی داشته باشد (برای آشنایی با B.B. Box پیشنهاد می‌کنیم ویدیوی «آموزش نوازندگی به سبک BB King» را تماشا کنید). ترکیب این تکنیک با تکنیک بند متفاوت کینگ، تن و ملودی‌هایی بسیار جذاب را پدید آورده است.

در دهه شصت میلادی، زمانی که موسیقی بلوز در جامعه آمریکا در اوج خود قرار داشت، هنرمندانی همچون اریک کلپتون (Eric Clapton)، پال باترفیلد (Paul Butterfield) و گروه موسیقی رولینگ استونز (The Rolling Stones)، اسطوره‌های این سبک را به شهرتی دوباره رساندند و به دنبال این اتفاق، هنرمندانی همچون بی‌ بی کینگ که بیش از هر چیز به دلیل شرایط سخت سیاهپوستان مشهور شده بودند، به صف اصلی هنرمندان حاضر در صحنه اصلی موسیقی آن دوران پیوستند.

۳- بادی گای

بادی گای (Buddy Guy) که به اعتقاد بسیاری از طرفداران موسیقی بلوز، برترین هنرمند بلوز زنده در حال حاضر است، علاوه بر اینکه موزیسینی بسیار خوب است، شومن و داستان‌سرای بی‌نظیری نیز هست و می‌تواند تماشاچیان و شنوندگان خود را تا ساعتها میخکوب نگه دارد.

گای در ایالت لوئیزیانای آمریکا و در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمد؛ اما پس از نوجوانی، به ایالت شیکاگو مهاجرت کرد تا در آنجا، حرفه موسیقی را به شکلی جدی‌تر ادامه دهد و در نهایت، به یکی از مهمترین افراد در موسیقی بلوز شیکاگو تبدیل شود.

روزی طی یک اجرا، اوتیس راش (Otis Rush) از گای که یکی از تماشاچیان بود، دعوت کرد تا روی استیج برود و به اجرا بپردازد. در این اجرا، گای به صورت تماشاچیان خود دقت می‌کرد و بسته به حسی که از آنها دریافت می‌کرد، جزئیات نوازندگی خود را تغییر می‌داد و در صورت لزوم، بخشی از آن را با اغراقی بسیار بیشتر می‌نواخت.

او در حین این اجرا، در میان تماشاچیان راه می‌رفت، با آنها ارتباط برقرار می‌کرد و و از روی میله با گیتار خود به سمت آنها می‌پرید تا این کنسرت را به تجربه‌ای فراموش‌نشدنی برای تماشاچیان تبدیل کند و نام خود را بر سر زبان‌ها بیندازد. این حرکات که گای از نوازنده‌ای مشهور به نام Guitar Slim آموخته بود، باعث شد تا او در میان هواداران خود به «Little Wild Man from Louisiana» یا «مرد کوچک وحشی از لوئیزیانا» مشهور شود.

گای پس از مدتی نوازندگی و اجرا به این شکل، احساس کرد که به گیتاری مستحکم‌تر از گیتار هالوبادی خود که یک Guild Starfire بود، احتیاج دارد. وی به یک گیتار سالید بادی نیاز داشت و به دنبال این امر، یکی از مشهورترین گیتارها از این نوع، یعنی Fender Stratocaster را برای خود برگزید. تن بسیار گرم و جذاب ساز او، الهام‌بخش اسطوره‌هایی همچون جیمی هندریکس و اریک کلپتون شد و گای را به ستاره‌ای بلامنازع تبدیل کرد.

اگر بادی گای یک ملودی که توسط سازهای بادی حاضر در اجرا نواخته می‌شد را می‌پسندید، آن را با گیتار خود می‌نواخت و سعی می‌کرد تا با افزودن نت‌هایی جدید به آن، آن را به یک ملودی کامل‌تر و جذاب‌تر تبدیل کند. می‌توان گفت که در میان موزیسین‌های سبک بلوز آن دوران، هیچ هنرمندی همانند گای نمی‌توانست اجرا را گرم کند و دل تماشاچیان خود را برباید.

۴- آلبرت کینگ

آلبرت نلسون (Albert Nelson) با نام هنری آلبرت کینگ (Albert King)، در سال ۱۹۲۵ میلادی در یک مزرعه پنبه در ایالت تگزاس به دنیا آمده بود. او با جثه بسیار بزرگ و قد بیش از دو متری خود، توجه همگان را به خود جلب می‌کرد و با وجود اینکه نام کینگ را برای خود برگزیده بود، خویشاوند بی‌.بی. کینگ نبود!

آلبرت اولین گیتار خود را از یک جعبه سیگار برگ ساخت که با سه شاخه درخت، دسته‌ای برای آن ساخته بود و رشته‌ای از مفتول نازک را نیز به‌عنوان سیم به آن متصل کرده بود.

او نوازندگی را به‌صورت چپ‌دست و خودآموز یاد گرفته بود و اولین گیتار خود را از نوع راست‌دست و استاندارد خریداری کرد. کینگ به دلیل نوازندگی چپ‌دست خود، این گیتار را به‌صورت وارونه در دست می‌گرفت؛ به‌گونه‌ای که سیم E بالای آن در پایین قرار می‌گرفت.

او علاوه بر این روش عجیب برای در دست گرفتن گیتار، سیم‌های آن را نیز در نت‌هایی بسیار پایین‌تر از استاندارد کوک می‌کرد. گیتاریست مشهور، گری مور (Gary Moore)، طی مصاحبه‌ای به مجله Guitarist گفته است که یک بار گیتار کینگ را در اختیار داشته است و با نواختن آن، متوجه شده است که سیم‌های آن در الگوی #C# F# B E G# C کوک شده‌اند. این کوک بسیار پایین باعث می‌شد که سیم‌های گیتار کینگ بسیار نرم باشند و به او امکان می‌دادند که با بند کردن تنها یک سیم به میزان چهار نیم پرده و رها ساختن آرام آرام آن، یک لیک را بنوازد.

آلبرت کینگ پس از درخواست از چندین لیبل برای همکاری، نهایتاً به ممفیس نقل مکان کرد و همراه با گروه موسیقی Booker T & MG’s قراردادی را با لیبل مشهور موسیقی سول، Stax امضا کرد. این گروه موسیقی، نقش همراه کینگ را در آلبوم مشهور او موسوم به Born Under a Bad Sign که در سال ۱۹۶۷ منتشر شده است، ایفا کرده است.

کینگ که به دلیل جثه عظیم اما صدای لطیف و زیبای خود، با لقب «بولدوزر مخملی» در میان طرفداران خود مشهور بود، گیتار الکتریک خود که یک گیبسون Flying V ساخت سال ۱۹۵۸ بود را به شکلی بسیار ساده و زیبا می‌نواخت. سبک نوازندگی ویژه آلبرت، در نوازندگی بسیاری از اساطیر گیتار تاریخ همچون جیمی هندریکس و استیوی ری وان شنیده می‌شود.

۵- جو باناماسا

ممکن است با خود فکر کنید که شناخته شدن جو باناماسا (Joe Bonamassa) به‌عنوان پردرآمد‌ترین موزیسین سبک بلوز، کمی خجالت‌آور است و برای چنین هنرمند بااستعدادی، کسر شأن محسوب می‌شود. اما به نظر ما، همین عنوان نیز مهر تأییدی بر هنر بی‌بدیل او در نوازندگی در سبک بلوز است. احتمالاً به همین دلیل نیز هست که وی هدف اصلی زندگی خود را توسعه سبک بلوز و جذاب ساختن آن برای قشری وسیع‌تر از جامعه می‌داند.

باناماسا خود یک پرودوسر است، صاحب یک لیبل استودیویی است و هر ساله یک فستیوال بلوز نیز برگزار می‌کند. اما هنر اصلی جو، تجارت نیست و وی به دلیل مهارت نوازندگی بی‌نظیر خود است که به چنین عناوینی دست یافته است. او به شکلی بسیار قوی و جذاب نوازندگی می‌کند که نه‌تنها یادآور صحنه موسیقی بلوز انگلیس در دهه شصت میلادی است، بلکه رگه‌هایی از سبک‌هایی همچون بلوز مدرن، پراگ راک و کلاسیک راک نیز در آن به گوش می‌رسد.

۶- رابرت جانسون

می‌توان گفت که تقریباً هیچ موزیسینی در دنیا همانند رابرت جانسون (Robert Johnson) شاهد شایعات و افسانه‌سرایی در مورد خود نبوده است! حال باید از خود پرسید که اگر جانسون به شهرت نمی‌رسید و شایعات در مورد فروختن روحش به شیطان انتشار نمی‌یافت، آیا صحنه موسیقی راک هیچ‌گاه شاهد آثاری همچون Highway to Hell و Sympathy For the Devil می‌بود؟ آیا اگر او آهنگ Me and the Devil Blues را نمی‌ساخت، امروز نوازندگان متال به شکل امروزی در دنیا وجود می‌داشتند؟

اما در پشت تصویر فوق‌العاده و غیرمعمول رابرت جانسون و دیگر هنرمندان سبک Delta Blues در آن زمان، نبوغ موسیقایی متفاوتی وجود داشت که امروزه، معمولاً در موسیقی بلوز به گوش نمی‌رسد. در موسیقی امروز، این سبک در اکثر موارد به چهارچوب دوازده میزانی سنتی خود خلاصه می‌شود؛ در حالی که آثار رابرت جانسون همواره عناصری از سبک‌هایی همچون جز و کانتری نیز در خود داشتند. آثار جانسون معمولاً در چارچوب دوازده میزانی بلوز ساخته نمی‌شدند و برای مثال، اثر اول او یعنی They’re Red Hot یک قطعه رگتایم بود.

نوازندگی انفرادی جانسون و هنرمندان هم‌سبک او در آن زمان، به آنها امکان می‌داد تا آزادی بسیاری در تمپو و زمان موسیقی خود داشته باشند و آن را طبق سلیقه خود و حین نوازندگی تغییر دهند. به همین دلیل نیز آثار رابرت جانسون در برخی بخش‌های خود، میزان‌هایی با طول عجیب دارند. او با خوانندگی و نوازندگی متفاوت خود که به‌کارگیری اسلاید و ربع پرده را در خود داشت، معجزه‌هایی را خلق کرد که افرادی همچون جف بک (Jeff Beck) و درک تراکس (Derek Trucks) سالها بعد با دست‌یابی به آنها، غرق در تمجید شدند.

جاودانگی در صنعت موسیقی، مسلماً نیازمند آثاری بی‌نظیر است. نام جانسون نیز به دلیل آثار بی‌بدیلی که خلق کرده است، همواره جاودان خواهد ماند. برخی از آثار این نوازنده نابغه، استانداردی جدید برای موسیقی بلوز ترسیم کرده‌اند.

هنرمندانی همچون رولینگ استونز، لد زپلین و استیو میلر، آهنگ‌های رابرت جانسون را کاور کرده‌اند و از همان قطعات موسیقی، آثاری با شکلی مدرن‌تر ساخته‌اند و آنها را مجدداً به آثاری مشهور و بسیار تأثیرگذار تبدیل کرده‌اند. همین امر می‌تواند قابلیت‌های موسیقی جانسون را به‌خوبی به دنیا ثابت کند.

اما اینکه تمامی این تمجیدات را به‌صورت انحصاری نثار جانسون کنیم، منصفانه نیست؛ زیرا تمامی موزیسین‌های سبک دلتا بلوز در دوره جانسون، به‌گونه‌ای خلاقیت خود را در قالب موسیقی به نمایش می‌گذاشتند که امروزه و با صنعت تجارت-محور موسیقی، به هیچ وجه ممکن نیست.

موسیقی جانسون و همکارانش در دهه‌های بعدی، منبع الهام بسیاری از جریانات موسیقی مدرن بوده است که بسیاری از آنها امروزه فراموش شده‌اند. به همین دلیل، می‌توان رابرت جانسون را یکی از تأثیرگذارترین موزیسین‌ها در شکل‌گیری موسیقی پاپ در قرن بیستم میلادی دانست. اما علاوه بر این، او الهام‌بخش تقریباً تمامی موزیسین‌های سبک بلک فولک نیز بوده است که این نوع از موسیقی را بدون تشویق و حمایت مالی لازم، به شکلی بسیار زیبا توسعه داده‌اند.

هنوز هم اگر بخواهید به شکل فینگراستایل با گیتار آکوستیک در سبک بلوز نوازندگی کنید، تکنیک‌های ویژه جانسون برترین الگو برای شما خواهند بود و اگر بخواهید اسلاید گیتار بنوازید نیز یادگیری لیک‌های او می‌تواند کمکی شایان به پیشرفت شما در این زمینه کند.

اگر قصد آهنگسازی دارید نیز به تصویر کشیدن یکی از تجربیات انسانی که جانسون در موسیقی خود به تصویر کشیده است، می‌تواند اثری بی‌نظیر حاصل کند.

۷- روری گلگر

گیتاریست فقید ایرلندی، روری گلگر (Rory Gallagher)، با وجود شهرت خود به‌عنوان یک نوازنده بلوز، همواره می‌کوشید از چهارچوب سبک‌هایی چون بلوز و راک فراتر برود. وی به‌حدی در صحنه موسیقی دوران خود تأثیرگذار بوده است که برای مثال، برایان می‌ (Brian May) افسانه‌ای با الهام از او، یک پدال Rangemaster را به ستاپ امپ AC30 خود افزوده است.

گلگر در دهه هفتاد میلادی و طی همکاری با گروه Taste به شهرت رسید و بعدها، حرفه خود را به‌صورت مستقل ادامه داد. او به دنبال این تصمیم، شکلی جدید از موسیقی بلوز را پدید آورد که رگه‌هایی از موسیقی سنتی اروپا و فولک را نیز در خود داشت.

روری مهارتی بی‌بدیل در نوازندگی با گیتار آکوستیک، گیتار الکتریک، گیتار اسلاید و تقریباً هر نوعی از گیتار داشت و به شکلی بسیار خشن نیز با آنها به نوازندگی می‌پرداخت. شکل و شمایل کهنه و مندرس گیتار الکتریک فندر استرتوکستر روری نیز به‌خوبی نمایانگر شکل نوازندگی او و استفاده وی از گیتار است.

۸- مادی واترز

مک‌کینلی مورگان‌فیلد (McKinley Morganfield) با نام هنری مادی واترز (Muddy Waters)، در طی حیات هنری خود شش بار موفق به دریافت جایزه گرمی شده است و از دهه چهل میلادی تا پایان عمر خود، شخصی تعیین‌کننده در صحنه موسیقی بلوز شیکاگو به شمار می‌رفت.

او در سال ۱۹۴۱ از میسیسیپی به شیکاگو نقل مکان کرد و دو سال پس از آن، از گیتار آکوستیک به گیتار الکتریک روی آورد. کمی بعد، مادی گروهی از برترین نوازندگان شهر خود همچون لیتل والتر (نوازنده‌ هارمونیکا)، Otis Spann (نوازنده پیانو) و Jimmy Rogers (نوازنده گیتار) را گرد هم آورد تا یک گروه موسیقی برای خود تشکیل دهد.

گروه موسیقی مادی در اجراهای زنده قدرتی بی‌نظیر داشت و به نظر افرادی همچون جیمی هندریکس افسانه‌ای حتی ترسناک بود! او می‌گوید که اولین بار، زمانی که واترز یک پسر جوان بوده است، اجرای او و گروهش را شنیده و به‌واقع از قدرت نوازندگی آنها ترسیده است!

جانی پی هموند (Johnny P Hammond)، موزیسین سبک بلوز درباره واترز گفته است: «مادی استاد نواختن نت‌های صحیح بود؛ او ملودی‌هایی ساده می‌ساخت که عمقی بسیار داشتند».

با اینکه واترز خود آهنگسازی نیز می‌کرد، اما بیشتر به کاور کردن آثاری مشهور است که پیش‌تر نیز مشهور بوده‌اند ولی با اجرای او، عمقی تازه به خود گرفته‌اند. از این آثار می‌توان به Hoochie Coochie Man ،Got My Mojo Working و البته قطعه Rolling Stone اشاره کرد که مجله رولینگ استون و گروه موسیقی رولینگ استونز نیز با الهام از آن نامگذاری شده‌اند.

مادی واترز در اکثر اجراهای خود، همراه با گیتار الکتریک فندر استرتوکستر قرمزرنگ خود بر روی صحنه دیده می‌شد. تأثیر و اهمیت مادی واترز در موسیقی به‌واقع بی‌بدیل است. بی‌بی کینگ یک بار گفته بود که تأثیرگذاری این هنرمند افسانه‌ای در صحنه موسیقی آمریکا، بعدها مشخص خواهد شد و همین امر نیز اتفاق افتاد.

۹- جانی وینتر

جانی وینتر (Johnny Winter) در سال ۱۹۴۴ در شهر بومانت ایالت تگزاس آمریکا، در یک خانواده هنرمند متولد شده است. او از سن پانزده سالگی شروع به انتشار آثار خود کرد؛ اما شهرت جانی از زمانی پا گرفت که در سال ۱۹۶۸ توسط مایک بلوم‌فیلد (Mike Bloomfield) برای نوازندگی در نیویورک دعوت شد. این اجرا، توجه لیبل مشهور Columbia Records را به خود جلب کرد و باعث شد که این شرکت، به او پیشنهاد همکاری دهد. نتیجه این همکاری، آلبوم اول وینتر، یعنی Progressive Blues Experiment بود که با انتشار در سال ۱۹۶۸، توانایی‌های خارق‌العاده او را برای همگان به نمایش گذاشت.

وینتر حرفه موسیقی خود را به شکلی خلاقانه و متفاوت ادامه داد و تصویر خود در اجراهای زنده را با زوایای تیز گیتارهای Firebird شرکت Gibson، خصوصاً گیتار سفیدرنگ Firebird V خود ساخت. اما علاوه بر این گیتار الکتریک، تکنیک‌هایی همچون اسلاید‌ها و اتک جسورانه به همراه دابل استاپ‌ها و تریپلت‌های منحصربه‌فرد، از او نوازنده‌ای بسیار شاخص ساختند. نوازندگی وینترز نیز همانند بسیاری از گیتاریست‌های بلوز آن دوران، عناصری برجسته از سبک نوازندگی مادی واترز را در خود داشت. او مادی را الگوی خود می‌دانست و با هم‌نوازی با او و ساخت سه آلبوم استودیویی برای این اسطوره، به آرزوی خود که همکاری با مادی واترز بود، رسید.

۱۰- فردی کینگ

از سه شاه (King) مشهور موسیقی بلوز که نام هر سه تن آنها در این فهرست ذکر شده است، فردی کینگ (Freddie King)، جوان‌ترین و پرسروصدا‌ترین آنهاست. او به شکلی بسیار سریع و شاید حتی وحشیانه گیتار می‌نواخت و با بند‌ها و ویبراتوهای شدید و وکال عجیب خود، شهرتی بسیار را برای خود در صحنه موسیقی بلوز رقم زد.

فردی که در سال ۱۹۳۴ در شهر گیلمر ایالت تگزاس به دنیا آمده بود، از شش سالگی شروع به نوازندگی گیتار کرد و در سنین نوجوانی، همانند بسیاری دیگر از موزیسین‌های سبک بلوز، به شیکاگو نقل مکان کرد. او در آن زمان، بدون اجازه وارد کلاب‌ها می‌شد و اجرای ستارگانی همچون مادی واترز، المور جیمز و تی بون واکر را تماشا می‌کرد. فردی مهارت‌های اجرا و موسیقی آنها را به این شکل آموخت و با اراده‌ای راسخ، آنها را در موسیقی خود اعمال کرد.

پس از چندین بار تلاش ناموفق برای همکاری با لیبل Chess Records در بخش جنوبی شیکاگو، وی به سراغ Federal Records در بخش غربی شیکاگو رفت و توانست قراردادی را با آنها امضا کند. در آن زمان، بخش غربی شیکاگو شاهد جریانی نوین و متفاوت از موسیقی بلوز بود و این جریان، استقبالی گرم را از فردی به عمل آورد.

کینگ در غرب شیکاگو به نوازنده‌ای بسیار محبوب تبدیل شد و اولین تک‌آهنگ او با همراهی Federal Records، یعنی Have You Ever Loved a Woman، به یک اثر شاخص در کارنامه این لیبل و شخص کینگ بدل شد.

نوازندگی کینگ، منبع الهام بسیاری از نوازندگان سفیدپوست همچون اریک کلپتون، استیوی ری وان و پیتر گرین محسوب می‌شود و آثار بی‌کلام او همچون Hide Away ،The Stumble و San-Ho-Zay نیز به آثاری افسانه‌ای در تاریخ موسیقی بلوز تبدیل شدند. همچنین او را می‌توان یکی از اولین افرادی دانست که یک گروه موسیقی با اعضایی از نژاد‌های مختلف تشکیل داد.

فردی کینگ موزیسینی سخت‌کوش و با استعداد بود که در سن ۴۲ سالگی، بر اثر التهاب پانکراس درگذشت.

منبع: Guitar World
نویسنده: Jonathan Horsley
مترجم: امیر تولی