بهترین بیس‌لاین‌های تاریخ موسیقی

چندی پیش، مجله موسیقی MusicRadar طی یک رأی‌گیری از مخاطبین خود خواست تا از میان چندین و چند قطعه منتخب، برترین بیس‌لاین تاریخ را به سلیقه خود انتخاب کنند.

اما منظور از برترین بیس‌لاین تاریخ چیست؟ آیا می‌توان هنری همچون نوازندگی گیتار بیس را به شکلی کیفیت‌سنجی کرد که چندی از قطعات آن را به‌عنوان برترین قطعات در تاریخ تعیین کرد؟ با مطالعه این فهرست متوجه خواهید شد که برترین بیس‌لاین‌های تاریخ، هیچ سبک مشخصی ندارند و می‌توانند در آثاری از سبک‌هایی همچون راک و متال تا پاپ و دیسکو باشند.

آیا می‌توان بیس‌لاین‌های نواخته‌شده توسط جیمز جیمرسون (James Jamerson) و کلیف برتون (Cliff Burton) را در یک محور واحد ارزیابی کرد و از هر دوی آنها به‌عنوان بیس‌لاین‌هایی شاخص یاد کرد؟ بله! باید بگوییم که معیار ارزیابی در این فهرست، ایفای نقش گیتار بیس در موسیقی به شکل صحیح و ایجاد انسجام میان ریتم موسیقی و ملودی آن بوده است و چنین مؤلفه‌ای، می‌تواند در نوازندگی هر بیسیست برجسته‌ای شنیده شود.

همچنین، ممکن است این مسئله که دو رتبه اول این فهرست، بیس‌لاین‌هایی از یک هنرمند هستند، کمی باعث تعجب شما شود؛ اما به نظر ما، این موزیسین افسانه‌ای به‌قدری در نوازندگی بیس خبره است که حضور چندین باره نام او در این مطلب، چندان غافلگیرکننده نیست.

در ادامه، از بیست و پنج آهنگ نام می‌بریم که بیس‌لاین‌های آنها، از برترین بیس‌لاین‌های تاریخ موسیقی هستند.

۲۵. The Chicken از جکو پاستوریس

استاد نوازندگی گیتار بیس در سبک جز فیوژن، جکو پاستوریس (Jaco Pastorius)، در قطعه The Chicken در نقطه امن خود قرار دارد و با نوازندگی در سبک مورد علاقه‌اش و گیتار بیس فرت‌لس دست‌ساز خود، درهای صنعت موسیقی را به روی دنیایی کاملاً جدید از نوازندگی گیتار بیس باز می‌کند.

شاید انتظار داشتید که این قطعه در این فهرست جایگاهی بالاتر داشته باشد؛ اما حضور آن در رتبه آخر این فهرست، نقطه شروعی عالی را برای این مطلب رقم می‌زند. بیس‌لاین قطعه The Chicken، بسیار ریتمیک و پرحرکت است و اگر نگاهی تئوریک به آن داشته باشید، حس خواهید کرد که با قطعه‌ای پیچیده روبرو هستید؛ اما با شنیدن نوازندگی جکو در این قطعه، بعدی بسیار احساسی و تأثیرگذار از آن را کشف می‌کنید.

راحتی جکو هنگام نوازندگی گیتار بیس باعث می‌شود که نوازندگی هر بیس‌لاینی آسان به نظر برسد؛ اما زمانی که نگاهی دقیق‌تر به نت‌های بیس‌لاین‌های او می‌اندازید، متوجه پیچیدگی حساب‌شده این قطعات خواهید شد.

۲۴. Rio از گروه Duran Duran (جان تیلور)

بیس‌لاین پرانرژی و پرحرکت قطعه Rio از گروه موسیقی Duran Duran، توسط جان تیلور (John Taylor) نواخته شده است. جان می‌گوید که Rio در واقع تجلیلی از ریتم‌های کلاسیکی است که سالها الهام‌بخش او و درامر گروه دورن دورن، یعنی راجر تیلور (Roger Taylor) بوده‌اند. این اثر را می‌توان برترین اثر گروه دورن دورن و یکی از برترین آثار موسیقی پاپ انگلیس نیز دانست.

همانطور که از یک آهنگ در سبک پاپ انتظار می‌رود، در این بیس‌لاین همه چیز به شکلی بسیار حساب‌شده نواخته می‌شود و دقتی بسیار نیز در انتخاب نت‌های آن به کار رفته است. سنکوپ‌های موجود در ریتم Rio بسیار شدید و جالب هستند و به این آهنگ عظمتی خارق‌العاده می‌بخشند.

۲۳. Ain’t No Mountain High Enough از Marvin Gaye و Tammi Terrell (جیمز جیمرسون)

قطعه Ain’t No Mountain High Enough از ماروین گی (Marvin Gaye) را می‌توان درخشان‌ترین حالت نوازندگی بیسیست او یعنی جیمز جیمرسون (James Jamerson) چه از لحاظ حس، چه از لحاظ فضاسازی و چه از لحاظ تن دانست. نقطه قوت نوازندگی جیمرسون، در واقع در سکوت‌های نوازندگی او نهفته است؛ سکوت‌هایی صبورانه و منظم که پایه‌ای بسیار مستحکم و درخور برای موسیقی می‌سازند. شاید یکی از مهمترین دلایل شهرت افسانه‌ای جیمز جیمرسون، این باشد که وی اثری “بد” ندارد و اغلی آثاری که او در آنها بیس نواخته است، از قطعات مهم تاریخ موسیقی معاصر هستند.

این ترک، یکی از مهمترین آثار سبک موسیقی سول است و همانند یک اثر عالی در این سبک، انگیزه‌بخش است و تمامی بخش‌های آن به‌خوبی در خدمت جزء اصلی موسیقی، یعنی وکال هستند. اما پیشنهاد می‌کنیم بیس‌لاین Ain’t No Mountain High Enough را به‌صورت جداگانه نیز بشنوید تا فضاسازی بی‌نظیر موسیقی را بهتر درک کنید و انتخاب نت تحسین‌برانگیز جیمرسون در پشتیبانی از ملودی اصلی موسیقی را با دقت بشنوید. همانطور که گفته شد، تن جیمرسون نیز در این بیس‌لاین بسیار زیباست و با گرما و کوبندگی خود، یادآور تن بیس در موسیقی Motown است.

۲۲. Tommy The Cat از گروه Primus (لس کلیپول)

لس کلیپول (Les Claypool) که علاوه بر مهارت فوق‌العاده خود در نوازندگی گیتار بیس، یک ماهیگیر حرفه‌ای نیز هست، به‌واقع یکی از خلاق‌ترین بیسیست‌های معاصر محسوب می‌شود و می‌توان گفت که هیچ‌کس همانند او این ساز را نمی‌نوازد. وقتی که کلیپول همراه با گروه موسیقی Rush به اجرای زنده پرداخت، به نظر می‌رسید که در کل مدت زمان اجرا در حال تحسین الگوی خود، گدی لی (Geddy Lee) است؛ اما در واقع، این گدی لی بود که در حال لذت بردن و الهام‌گیری از سبک نوازندگی فوق‌العاده کلیپول بود.

کلیپول هنگام نوازندگی بیس، آکورد‌هایی را با تکنیک استرامینگ می‌نوازد و با استفاده به‌موقع از تکنیک‌هایی همچون تپینگ، شگفتی می‌آفریند. تکنیک متفاوت و زیبای نوازندگی کلیپول در قطعه Tommy The Cat بهتر از هر اثری به نمایش گذاشته شده است و نبوغ وی را می‌توان به‌وضوح در این اثر شنید.

۲۱. The Chain از گروه Fleetwood Mac (جان مک‌وی)

بیس‌لاین مورد بحث در ترک The Chain، تا اواخر آهنگ و زمانی که قطعه به اوج خود می‌رسد، شنیده نمی‌شود. این بیس‌لاین، The Chain را به یکی از دو-وجهی‌ترین آثار در تاریخ موسیقی راک بدل کرده است؛ اما همین رویکرد است که زیبایی بی‌نظیری به آن بخشیده است و تمام تنش نیمه اول قطعه را در نیمه دوم آن تخلیه می‌کند.

دلیل متفاوت بودن مسیر این آهنگ از آغاز تا پایان آن، روش متفاوت ساخت آن است. این اثر، ذره‌ذره و در قطعاتی مختلف ساخته و سپس یکپارچه شده است تا یک اثر موسیقی واحد را تشکیل دهد. بیس‌لاین جان مک‌وی (John McVie) در The Chain، ساده و قدرتمند است و احتمالاً با استفاده از یک نمونه از گیتار بیس عجیب Alembic Series 1 نواخته شده است که او در آن دوران، از آن به‌‌عنوان ساز اصلی خود استفاده می‌کرد. به اعتقاد ما، هر بیسیستی باید نواختن این بیس‌لاین را بیاموزد؛ زیرا نوازندگی آن بسیار لذت‌بخش است.

۲۰. Phantom Of The Opera از گروه Iron Maiden (استیو هریس)

همزمان با اوج گرفتن موج جدید موسیقی هوی متال انگلیسی، Iron Maiden نیز از آلبوم اول خود رونمایی کرد و ترک Phantom Of The Opera باعث شد تا توجه تمامی دوستداران سبک متال به آن جلب شود. استیو هریس (Steve Harris) بیسیست آیرون میدن بر این باور است که این اثر یکی از برترین آثار این گروه به شمار می‌رود.

این قطعه هفت دقیقه‌ای با تغییر حالت‌های پیاپی و ملودی حماسی خود، نمایانگر علاقه آیرون میدن به موسیقی تئاتریکال است. رویکرد هریس در نوازندگی بیس‌لاین Phantom Of The Opera نیز بسیار آشناست و او همانند تمامی آثار خود، در این اثر نیز گیتار بیس فندر Precision Bass خود را به یک امپلیفایر با گین بالا متصل کرده است و با سرعت و دقتی بالا آن را می‌نوازد. او مثل همیشه، تکنیک فینگراستایل تحسین‌برانگیز خود را در این قطعه نیز به کار گرفته است و با صدای ساز خود، گیتارهای موسیقی را به جهت دلخواه خود رهبری می‌کند.

۱۹. Teen Town از گروه Weather Report (جکو پاستوریس)

اگر بیس‌لاین قطعه Teen Town اثر گروه موسیقی Weather Report که توسط جکو پاستوریس نواخته شده است را به چند بخش تنظیم کنید، سرعت آن را کاهش دهید و سپس به آن گوش دهید، به نظر می‌رسد که نواختن آن آسان است؛ اما زمانی که آن را به شکل عادی و با سرعت اصلی گوش دهید، با یک بیس‌لاین بسیار پیچیده مواجه خواهید شد که تنها نوازنده‌ای نابغه چون جکو می‌تواند آن را به شکلی صحیح بنوازد.

مطمئناً نوازندگان بسیاری هستند که می‌توانند این بیس‌لاین را بنوازند؛ اما جکو آن را با استفاده از گیتار بیس Fender Jazz Bass ساخت سال ۱۹۶۲، به‌گونه‌ای بسیار متفاوت نواخته است و به عقیده ما، هیچ‌کس نمی‌تواند آن را بازآفرینی کند. نوازندگی پاستوریس در Teen Town، نقطه‌ عطفی برای گیتار بیس است و با درنوردیدن مرزهای این ساز، نگاه همگان را به آن تغییر داد.

۱۸. I Want You Back از گروه Jackson 5 (ویلتون فلدر)

آهنگ I Want You Back از گروه موسیقی Jackson 5 حدود نیم قرن است که در میان دنبال‌کنندگان دنیای موسیقی به‌عنوان یکی از برترین ترک‌های پاپ، یکی از مشهورترین آثار موسیقی Motown و یکی از برترین آهنگ‌ها برای رقص شناخته می‌شود. این قطعه افتخارات بسیاری دارد؛ اما باید بدانید که بیس‌لاین ویلتون فلدر (Wilton Felder) است که تمامی اجزای آن را همچون یک چسب به هم متصل کرده است. بیس‌لاین در I Want You Back به‌قدری گیراست که احتمالاً با یک بار شنیدن آن، هیچ‌گاه آن را فراموش نخواهید کرد.

فلدر همانقدر که بیسیستی عالی بود، در نوازندگی ساکسوفون نیز مهارتی بسیار داشت. اما او در زمانی که به‌عنوان یک بیسیست قراردادی در آثار موسیقی ایفای نقش می‌کرد، با استفاده از گیتار بیس فندر Telecaster Bass خود و تکنیک‌های ویژه‌اش، در کنار هنرمندانی افسانه‌ای همچون دانلد برد (Donald Byrd) و جون بیز (Joen Baez)، شگفتی می‌آفرید.

۱۷. Hysteria از گروه Muse (کریس ولتسنهولم)

بیس‌لاین قطعه Hysteria از گروه موسیقی میوز (Muse)، ترکیبی از نت‌های دولاچنگ است که به‌خوبی در میان شلوغی سایر اجزای آن به گوش می‌رسد. در این اثر نیز کریس ولتسنهولم (Chris Wolstenholme)، بیسیست گروه میوز، قطعه را با تکنیک‌های ویژه و نوازندگی بیس بسیار زیبای خود مزین ساخته است و جاذبه‌ای مضاعف به آن بخشیده است.

نوازندگی مت بلمی (Matt Belamy) نیز در Hysteria همانند تمامی آثار او در آن دوران، بسیار شدید و سنگین است و تن آن، شنونده را به یاد تن گیتار اسطوره‌های راک همچون گروه موسیقی Deep Purple می‌اندازد.

کلید موفقیت ولستنهولم در ساخت چنین بیس‌لاین درخشانی، طبیعت بی‌رحم و خشن نوازندگی اوست. در حالی که بسیاری از بیسیست‌ها ممکن بود همین بیس‌لاین را به شکلی بسیار ملایم‌تر بنوازند، کریس اما آن را با تمامی توان دستان خود نواخته است که تجربه‌ای بسیار جذاب به شنونده می‌دهد و Hysteria را به یکی از محبوب‌ترین آثار میوز در اجراهای زنده این گروه موسیقی تبدیل کرده است.

۱۶. For Whom The Bell Tolls از گروه Metallica (کلیف برتون)

بیس‌لاین ترک For Whom The Bell Tolls از گروه موسیقی افسانه‌ای متالیکا (Metallica)، در اجراهای زنده جلوه‌ای دوچندان دارد؛ زیرا کلیف برتون (Cliff Burton) با خلاقیت بی‌همتای خود و یک پدال wah، اصواتی شگفت‌انگیز را تولید کرده است که پس از مرگ او نیز جیسون نیوستد (Jason Newsted) و رابرت تروهیو (Rob Trujillo) کوشیده‌اند در اجراهای خود آنها را بازآفرینی کنند.

ریف پایین‌رونده کروماتیک برتون در این ترک شاخص، حس غم بسیاری را در شنونده ایجاد می‌کند که در کمتر موسیقی معاصری قابل تجربه است. این قطعه با الهام از رمان مشهور زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند اثر ارنست همینگوی (Ernest Hemingway) ساخته شده است و جزو محبوب‌ترین آثار متالیکا به شمار می‌آید. استفاده از افکت‌های دیستورشن و wah توسط برتون، تأثیری مضاعف به بیس‌لاین این قطعه بخشیده است و آن را شبیه به بمبی خطرناک و نحس کرده است که کل موسیقی را با حسی تیره فرا می‌گیرد.

۱۵. Come Together از گروه The Beatles (پال مکارتنی)

Come Together را می‌توان یکی از شگفتی‌های گروه موسیقی مشهور بیتلز (Beatles) دانست. بیس‌لاین این آهنگ به‌قدری گیراست که می‌توان تمامی اجزای یک اثر موسیقی را به‌طور کلی به آن تکیه داد.

گروه بیتلز توانایی بی‌نظیری در ایجاد توازن میان غم و شادی و تاریکی و روشنایی داشت و می‌توانست همزمان هم آثاری پاپ برای کودکان بسازد و هم آثاری بسیار فاخر و بعضاً بسیار غمگین. قطعه Come Together از این گروه که با الهام از حکم حمل ماریجوانای Timothy Leary ساخته شده است نیز مسلماً متعلق به دسته دوم آثار بیتلز است.

می‌توان به‌جرأت گفت که تمامی بیس‌لاین‌های نواخته‌شده توسط پال مکارتنی (Paul McCartney) محتوایی مرجع برای روش نوازندگی گیتار بیس به شمار می‌روند؛ زیرا انتخاب نت او و توانایی ویژه‌اش در ساخت بنیانی بی‌نقص برای موسیقی، در میان آثار پاپ تمامی اعصار بی‌رقیب است.

۱۴. Orion از گروه Metallica (کلیف برتون)

متالیکا پیش از انتشار Orion، مدت‌ها بود که قصد داشت به چنین اثری دست یابد و تلاش این گروه در این راستا را می‌توان در آثاری همچون Kill ‘Em All ،Anasthesia و قطعه بی‌کلام The Call Of Ctulu به‌وضوح شنید. اما Orion تجلی هنر آهنگسازی متالیکا است و در آن، انگار که استعداد‌های این گروه در این زمینه شکوفا شده است. این قطعه را می‌توان همچنین اثری دانست که در آن، برتون به‌خوبی نقش خود در گروه و استعدادهای بی‌نظیر خود را یافته است.

Orion یکی از معدود ترک‌های بی‌کلام بلندی است که با وجود مدت زمان هشت و نیم دقیقه‌ای خود، هیچ‌گاه کسل‌کننده نمی شود. در اکثر طول این قطعه، برتون نوازندگی خشن خود را با ریف هماهنگ ساخته است و بسیار همگام با آن می‌نوازد؛ اما هنگامی که قطعه به اواسط خود می‌رسد، کلیف نیز با گیتار بیس خود وظیفه رهبری سایر اجزای موسیقی را به عهده می‌گیرد و فضایی متفاوت و زیبا را در اثر تشکیل می‌دهد. این بخش از Orion را می‌توان یکی از به‌یادماندنی‌ترین لحظات در تاریخ موسیقی هوی متال دانست.

۱۳. Under Pressure از Queen و David Bowie (جان دیکن)

اگر اسطوره موسیقی راک دیوید بویی (David Bowie) با یکی از مهمترین گروه‌های موسیقی معاصر یعنی کوئین (Queen) همکاری کند، مطمئناً اثری استثنایی حاصل می‌شود و انتظار شنوندگان نیز از آن بسیار بالاست. یکی از ویژه‌ترین بخش‌های این اثر، ریف بیس بی‌نظیر جان دیکن (John Deacon) است که امروز، یکی از مهمترین و شناخته‌شده‌ترین بیس‌لاین‌های تاریخ به شمار می‌رود.

در این ریف نیز همانند هر ریف خوب دیگری، سادگی حرف اول را می‌زند. این ریف ساده اما گیرا، بنیانی بسیار مستحکم برای سایر اجزای موسیقی تشکیل داده است و رفته‌رفته در طول موسیقی از سادگی پاپ راک خود، به سمت پیچیدگی می‌رود.

این بیس‌لاین را می‌توان یکی از چندین بیس‌لاین بی‌نظیر دیکن دانست که اهمیتی ویژه در تاریخ موسیقی معاصر دارند؛ اما در واقع، راجر تیلور و دیوید بویی نیز به دیکن در ساخت آن کمک کرده‌اند و این اثر، تنها متعلق به دیکن نیست. در هر صورت، بیس‌لاین Under Pressure یکی از مهمترین بیس‌لاین‌ها در موسیقی مدرن است و امروزه نیز هنوز توسط هنرمندان بسیاری سمپل می‌شود.

۱۲. Schism از گروه Tool (جاستین چنسلر)

با شنیدن هر لحظه از Schism، می‌توان با اطمینان گفت که این اثر توسط گروه موسیقی تول (Tool) ساخته شده است. این آهنگ که حال‌وهوایی بسیار همخوان با نامش دارد، همانند ‌تقریباً تمامی آثار تول، پر است از کسر میزان‌هایی عجیب که با دقتی فوق‌العاده محاسبه و برای بخش‌های موسیقی انتخاب شده‌اند.

اگر وظیفه گیتار بیس در موسیقی، خصوصاً در موسیقی راک و متال، توسعه ریتم آن باشد، جاستین چنسلر (Justin Chancellor) در Schism این وظیفه را به شکلی ساختارشکنانه و بسیار نوین به ساز خود محول کرده است.

نوازندگی جاستین در این قطعه، حس‌وحالی فلامنکوگونه دارد که به نت‌ها کمک می‌کند تا به بهترین وجه خودنمایی کنند. رویکرد جاستین در نوازندگی بیس‌لاین این قطعه نیز مثل همیشه، بسیار عجیب است و با بر هم زدن تمامی معادلات، شنونده را شگفت‌زده می‌کند.

۱۱. Money از گروه Pink Floyd (راجر واترز)

ترک Money از گروه موسیقی افسانه‌ای پینک فلوید (Pink Floyd) را می‌توان مثالی بی‌نقص برای استفاده از بیس‌لاین به‌عنوان ریف اصلی موسیقی دانست. دیوید گیلمور می‌توانست این ریف را به‌آسانی و با استفاده از گیتار الکتریک فندر استرتوکستر مشهور خود بنوازد؛ اما راجر واترز تصمیم گرفت تا نت‌های این ریف را یک اکتاو به پایین ببرد و آن را با بیس بنوازد تا برجستگی ویژه‌ای را به آن ببخشد که هیچ‌گاه با استفاده از یک گیتار الکتریک قابل دستیابی نبود.

Money را می‌توان مشهورترین قطعه آلبوم Dark Side of the Moon دانست؛ اثری که نواختن بیس‌لاین آن آسان است، اما به دلیل کسر میزان عجیب ⅞ آن می‌تواند کمی گیج‌کننده باشد.

۱۰. Good Times از گروه Chic (برنارد ادواردز)

ترک Good Times از گروه موسیقی Chic به‌قدری به‌عنوان سمپل در موسیقی مدرن استفاده شده است که امروزه، بخشی جدانشدنی از هویت موسیقی پاپ به شمار می‌رود. بیس‌لاین این اثر که توسط برنارد ادواردز (Bernard Edwards) نواخته شده است، یکی از جذاب‌ترین ریتم‌های دیسکو است که سالها ریتم رقص هزاران نفر در کلاب‌ها بوده است.

شاید بتوان گفت اگر Good Times منتشر نمی‌شد، تکامل سبک هیپ‌هاپ و حتی بسیاری دیگر از صحنه‌های موسیقی، شکلی بسیار متفاوت به خود می‌گرفت.

اما مهم نیست که این اثر چقدر مشهور و همگانی شده است؛ زیرا وقتی آن را می‌شنوید، در هر حال که باشید، وادار به رقص و نواختن گیتار بیس با دستان خود می‌شوید!

۹. What’s Going On از Marvin Gaye (جیمز جیمرسون)

تن گرم و دلچسب گیتار بیس جیمز جیمرسون و نبوغ ریتمیک و ملودیک او، باعث شده است که نام وی برای دومین بار در فهرست برترین بیس‌لاین‌های تاریخ ذکر شود.

تمامی آثار جیمرسون زیبایی خود را دارند و در کل، کارنامه هنری او ‌تقریباً بی‌رقیب است. اما نوازندگی وی در آلبوم What’s Going On ماروین گی، به‌واقع یک همکاری افسانه‌ای را رقم زده است. گفته می‌شود که در ضبط این آلبوم، جیمرسون پس از خوشگذرانی در یک کلاب، به Motown Studio A آمده و با لم دادن بر روی یک صندلی به شکل ‌تقریباً درازکشیده، نقش خود را ایفا کرده است.

دیو ون دپیت (Dave Van DePitte) که بیس‌لاین این قطعه را ساخته است، در تمامی پروسه ضبط این اثر، نظاره‌‌گر جیمرسون بوده است که با آرامش کامل، تمامی بیس‌لاین‌های این آلبوم را به شکلی بی‌نظیر نواخته است. تنها هنرمندان افسانه‌ای هستند که می‌توانند در هر حالتی، برترین اجراهای خود را از خود به جای بگذارند.

۸. Ramble On از گروه Led Zeppelin (جان پل جونز)

صدای گرم و ملایم گیتار بیس فندر Jazz Bass جان پل جونز (John Paul Jones)، آهنگ Ramble On گروه موسیقی لد زپلین (Led Zeppelin) را به یکی از به‌یادماندنی‌ترین آثار صحنه راک و متال تبدیل کرده است. این اثر، یک قطعه موسیقی آکوستیک آرام است که بیس‌لاین آن با پشتیبانی از وکال رابرت پلنت و نوازندگی درخشان جیمی پیج، حس‌وحالی مضاعف به آن بخشیده است.

تن بیس در Ramble On، تن کلاسیک جان پل جونز است که با سیم‌های flat-wound و امپ بیس Acoustic 360/361، حال‌وهوایی جزگونه به موسیقی داده است. به غیر از جونز، بیسیست‌هایی افسانه‌ای دیگری چون دیو براون، جکو و جان مک‌وی نیز از این امپ استفاده کرده‌اند. اگر به بیس‌لاین Ramble On به‌صورت مجزا گوش دهید، احتمالاً به‌سرعت به دنبال یک نمونه دست دوم از امپ ۳۶۰ می‌روید!

۷. My Generation از گروه The Who (جان انتویسل)

انرژی و پوچ‌گرایی جوانی و نیاز به نابودگری در قطعه My Generation از گروه موسیقی The Who موج می‌زند و این اثر را می‌توان یکی از درخشان‌ترین آثار این گروه موسیقی دانست.

نکته‌ای که بیس‌لاین جان انتویسل (John Entwistle) در این آهنگ را بسیار جذاب ساخته است، همگامی آن با آشوب موجود در فضای موسیقی است. بیس‌لاین موسیقی معمولاً پایه‌ای ثابت برای آن است تا با وجود تمامی شلوغی‌های موجود در آن، سکونی مناسب به آن ببخشد؛ اما در اینجا، انتویسل علاوه بر ایفای این نقش، یک بازی سوال و جواب نیز با راجر دالتری (Roger Daltry) انجام می‌دهد و به‌خوبی در شلوغی موسیقی همراهی می‌کند.

تمامی این موارد، بخشی از آشوب My Generation هستند؛ اما انتویسل از هر فضای خالی موجود در این اثر استفاده کرده است تا یک سولوی بیس بنوازد و کمی بر افسارگسیخته بودن موسیقی بیفزاید. به نظر ما، در میان تمامی بیسیست‌ها، نوازندگی جان انتویسل از همگی انرژی‌بخش‌تر است!

۶. Roundabout از گروه Yes (کریس اسکوایر)

کریس اسکوایر (Chris Squire) در ترک Roundabout نیز بخش مهمی از تن بیس خود را مدیون گیتار بیس Rickenbacker است. اگر بیس‌لاین این اثر فانک طوفانی را به‌صورت مجزا بشنوید، متوجه می‌شوید که تن کریس چقدر جذاب است. فرت بازهای عمدی او درخششی ویژه به بیس‌لاین بخشیده‌اند که به‌نوعی، نقش اکتاو بالایی نت نواخته‌شده را نیز ایفا می‌کنند.

این بیس‌لاین، یک ریتم بسیار جذاب و متالیک در خود دارد که می‌تواند مکملی عالی برای کار کیبوردیست گروه، یعنی ریک ویکمن (Rick Wakeman) باشد.

۵. Lessons In Love از گروه Level 42 (مارک کینگ)

Lessons In Love از Level 42، ترکیبی از نبوغ آهنگسازی مارک کینگ (Mark King) و توانایی‌های او در نوازندگی گیتار بیس را به نمایش می‌گذارد. این اثر در آپارتمان کینگ ساخته شده است و بر روی یک نوار ریل تو ریل ۸ ترک ضبط شده است.

لیبل Polydor نیاز به یک تک‌آهنگ داشت و گروه Level 42 وظیفه ساخت آن را به عهده گرفت. پس از مدتی، این اثر به صدر جدول تک‌آهنگ‌های دوران خود صعود کرد و موفقیت تجاری بی‌نظیری را هم برای کینگ و هم برای Polydor رقم زد.

این اثر که در دهه هشتاد میلادی ساخته شده است، حاوی بیس‌لاین گرم و قوی کینگ است که تماماً با استفاده از انگشت شست او نواخته شده است و پایه‌ای جذاب برای سایر اجزای موسیقی تشکیل می‌دهد.

۴. Another One Bites The Dust از گروه Queen (جان دیکن)

در ساخت آهنگ Another One Bites the Dust، جان دیکن تصمیم گرفته است که خود تمامی بخش‌های اثر را بسازد و یک ترک بسیار موفق و پرفروش را برای کویین رقم بزند. این آهنگ را می‌توان یک اثر کامل در سبک پاپ راک دانست که رگه‌هایی از موسیقی دیسکو نیز در آن شنیده می‌شود.

در این اثر، دیکن بیس‌لاینی ساده و جذاب می‌نوازد که در هر میزان، با یک نت E استاکاتو شروع می‌شود و با یک نت دولاچنگ پایان می‌یابد.

در ادامه قطعه، دیکن وظیفه تأمین ریتم را از شانه‌های درامر گروه یعنی راجر تیلور برمی‌دارد و Another One Bites the Dust را به یک دونوازی زیبا میان صدای استثنایی فردی مرکوری و گیتار بیس خود تبدیل می‌کند. نتیجه، اثری باشکوه است که هیچ‌گاه از یاد دوستداران موسیقی راک نخواهد رفت.

۳. The Real Me از گروه The Who (جان انتویسل)

گفته می‌شود که در ترک The Real Me از گروه موسیقی The Who، جان انتویسل تمامی بیس‌لاین قطعه را در یک برداشت ضبط کرده است. اگر به بیس‌لاین این آهنگ به‌صورت مجزا گوش دهید، شاید با خود فکر کنید که اشتباه شده است و در حال شنیدن بیس‌لاین اثری دیگر هستید؛ اما در ترکیب با سایر اجزای موسیقی، این بیس‌لاین به شکلی جادویی می‌درخشد و The Real Me را تبدیل به یکی از برترین آثار گروه موسیقی The Who می‌کند.

بیس‌لاین انتویسل در The Real Me، حسی تهدیدآمیز دارد که به‌خوبی با مضمون اثر که توصیف هویتی سردرگم و دوگانه است همخوانی دارد.

۲. Freewill از گروه Rush (گدی لی)

Freewill از گروه موسیقی Rush، مثالی بی‌نقص از هوش ملودیک گدی لی و استعداد او برای تکمیل کردن یک اثر کامل با بیس‌لاین خود است. راش همواره به ارائه جزئیاتی فاخر در موسیقی خود مشهور است و با کسر میزان‌های جالب و تغییر گام‌های عجیب خود، گوش شنونده را نوازش می‌دهد.

این اثر که متعلق به یکی از مهمترین آلبوم‌های راش، یعنی Permanent Waves است، در مدت زمانی کوتاه ساخته شده است و با کسر میزان ۴/۴ خود و خروج آرام‌آرام از آن به سمت کسر میزانی غیرمعمول، توهمی جالب در شنونده ایجاد می‌کند که انگار با یک اثر عادی و ساده در سبک پاپ راک روبروست. بیس‌لاین گدی لی نیز در این اثر، آن را کامل کرده و تکنیک شگفت‌انگیز وی، زیبایی دوچندانی به آن بخشیده است.

۱. YYZ از گروه Rush (گدی لی)

گروه موسیقی راش هیچ‌گاه به سکون راضی نبوده است و همواره به دنبال کشف صداهای جدید و ریتم‌های نوآورانه است. گدی لی نیز به‌عنوان عضوی از این گروه، همواره در حال ماجراجویی بوده و تکنیک‌هایی غیرمعمول همچون الگوهای فانک و ریتم‌های جالب را به نوازندگی خود افزوده است و با نوازندگی با ناخن‌های خود در برخی از اوقات، حس‌وحالی همچون موسیقی فلامنکو نیز به نوازندگی خود بخشیده است.

اما بیش از هر چیز، گدی لی یک بیسبیست بی‌نظیر در سبک راک است و در قطعه YYZ، او با یک لاین فوق‌العاده در کسر میزان عجیب ۱۰/۸، این امر را به بهترین نحو ثابت می‌کند. این بیس‌لاین که نتیجه هم‌نوازی میان او و نیل پرت (Neil Peart) است، YYZ را به یکی از محبوب‌ترین آثار راش بدل کرده است.

اگر در حال یادگیری نوازندگی گیتار بیس هستید، پیشنهاد می‌کنیم حتماُ بیس‌لاین YYZ را در برنامه خود برای یادگیری قرار دهید؛ زیرا اگر بتوانید آن را کاملاً در ضرب بنوازید، می‌توانید خود را یک بیسیست بدانید!

برترین بیس‌لاین تاریخ از نظر شما چیست؟ نام آن را در زیر همین مطلب بنویسید و نظر خود را با ما و مخاطبین گیتارایران در میان بگذارید.

منبع: MusicRadar
مترجم: امیر تولی