۷ روش میکروفن‌گذاری برای گیتار آکوستیک

۱ـ میکروفن را مستقیم جلوی حفره صدا قرار ندهید.

این نقطه اولین جاییست که برای قرار دادن میکروفن به ذهن می‌رسد و خیلی هم منطقی به نظر می‌آید، ولی حفره صدا به نوعی مثل شلنگ آتشنشانی‌برای صداست. هر میکروفنی که در این نقطه قرار دهید فرق نمی‌کند، تمام جزییات صدا توسط بیس های پر فشار که از حفره صدا پرتاب می‌شوند شسته شده و آنچه باقی می‌ماند صدایی بم و هوم دار خواهد بود.

۲ـ برای صدایی متعادل با فرکانس های بالا، میکروفن را در فاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتری روی فرت ۱۲ گیتار قرار دهید.

محدوده ای که از حفره صدا دور شده و به دسته گیتار نزدیک می‌شود، به میکروفن صدایی متعادل با بیس های کم تر با جزییات بیشتر معرفی می‌کند. این نوع میکروفن گذاری مطمئن ترین روش برای گرفتن صدایی دوست داشتنی و مشابه صدای واقعی خود گیتار و یک “نقطه طلایی” برای ضبط گیتار آکوستیک است.

۳ـ برای صدایی متعادل با کمی بیس افزوده، میکروفن را کمی بالا تر از حفره صدا یا پایین بریج کمی متمایل به پایین بریج قرار دهید.

اگر می‌خواهید کمی انرژی بیشتر به صدای گیتار بیافزایید، به سمت پایین گیتار و بدنه گیتار تمرکز کنید. قرار دادن میکروفن با فاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر بالای حفره صدا، صدا کمی پر تر و گوشت دار تر می‌کند. قرار دادن میکروفن پایین بریج با کمی زاویه در جهت دست نوازنده، تاثیری مشابه روی صدا خواهد داشت ولی با کمی بیس کمتر و خوب بدیهی است که در این حالت صدای دست چپ روی فرت ها کمتر به میکروفن می‌رسد. در این حالت صدای تمیز تری بدون نویز هایی که انگشتان دست چپ روی سیمها تولید می‌کند خواهید داشت و به جای آن صدای مضراب روی سیم ها بیشتر وارد میکروفن می‌شود.

۴ـ میکروفن های کاندنسور و حتی داینامیک مختلف با سایز های مختلف را امتحان کنید.

به صورت کلی، مهندسین صدا اکثرا از میکروفن های کاندنسور برای ضبط صدای گیتار آکوستیک استفاده می‌کنند چون این میکروفن ها از حساسیت بالایی برخوردار هستند. ولی برای برخی گیتار ها، میکروفن های داینامیک ممکن است مناسب تر باشند. واقعیت این است که همه چیز بستگی به نوع صدایی دارد که مد نظر شماست. در مورد میکروفن های کاندنسور، دیافراگم بزرگ و دیافراگم کوچک صداهای متفاوتی ارایه می‌دهند. دیافراگم بزرگ گویا تر صدا می‌دهند و دیافراگم کوچک کمی به صدای حقیقی گیتار وفادار تر است. تا آنجا که ممکن است میکروفن های مختلف را در موقعیت های مختلف امتحان کنید تا صدایی را که در ذهن دارید بگیرید.

۵ـ تکنیک XY بشما صدای صدای استریو ارایه می‌کند و هنگام میکس دست شما را برای انتخاب های بیشتر باز می‌گذارد.

یک میکروفن دوم می‌تواند باعث جذابیت دو برابر کار ضبط صدا شود، ولی باید مراقب فاصله هر دو میکروفن با منبع صدا باشید و در نظر داشته باشید که هر دو میکروفن باهم زاویه ۹۰ درجه تشکیل دهند. روش کلاسیک XY به شما دو سیگنال برای ترکیب و EQ می‌دهد. می‌توانید دو میکروفن را نزدیک هم یا دور از هم قرار دهید یا اینکه هر کدام را روی نقطه خاصی از گیتار متمرکز کنید. معمولا مهندسین صدا روش آخری را استفاده می‌کنند و در آن یک میکروفن را روی فرت ۱۲ یا همان نقطه طلایی و دیگری را روی بریج متمرکز می‌کنند. (ولی مراقب مشکلات اختلاف فاز باشید).

۶ـ روش mid-side .

در این روش هم از دو میکروفن استفاده می‌شود، ولی این بار دو میکروفن متفاوت از هم. یک میکروفن کاردیوید مستقیما به منبع صدا اشاره می‌کند و یک میکروفن Figure-8 دقیقا زیر میکروفن اول و به دو سمت منبع صدا نشانه گیری می‌کند. مایک اول خود منبع صدا را میگیرد و مایک دوم انعکاس های صدا را از دیوار های دو طرف می‌گیرد.
بعد از ضبط در DAW (نرم‌افزار ضبط صدا) صدای مایک دوم را در یک ترک جدید کپی کنید و فازش ۱۸۰ درجه تغییر دهید. هر یک از این دو مایک را به چپ و راست pan کنید. این روش یک صدای سه بعدی با جزییات بیشتر ارایه می دهد.

۷ـ اگر سر و کله زدن با مشکلات phase برایتان حوصله سر بر است، کلک استریو با یک میکروفن را امتحان کنید.

در این روش به سادگی میکروفن مورد علاقه خود را در نقطه مورد علاقه تان قرار دهید و صدای گیتار را ضبط کنید. بعد از ضبط در DAW از این صدا دو کپی بگیرید. حالا سه ترَک از یک صدا دارید. صدای اصلی را وسط، و از آن دو کپی یکی را تماما به چپ و آن یکی را تماما به راست pan کنید. کپی سمت چپ را با یک فیلتر lowpass فیلتر کنید و ترک سمت راست را با یک فیلتر highpass. مجموعه ترک اصلی با دو کپی فیلتر شده را با هم میکس کنید و حالا شما یک گیتار آکوستیک استریو دارید.

گردآورنده:
بابک آخوندی