Prophet: مخلوق افسانه‌ای دیو اسمیت

Prophet 5، سینتی سایزری بود که در دهه هشتاد میلادی، همانند مدل موهای عجیب‌وغریب آن دوره، در همه جا دیده می‌شد و تقریباً هر موزیسین حرفه‌ای، این ساز را در استودیوی خود داشت؛ اما قیمت آن، فاصله زیادی با قیمت یک خودروی نو نداشت! می‌توان به‌جرئت گفت که ظهور این دستگاه پیشرو، انقلابی در عرصه سینتی‌سایزر به پا کرد و تأثیری انکارناپذیر بر صنعت موسیقی داشت. Prophet در زمان معرفی، دستگاهی معجزه‌آسا، همانند جعبه‌ای جادویی بود که قابلیت تولید میلیون‌ها صدای بدیع و جذاب را داشت. امکانات و بازه صوتی این سینت به‌حدی بود که تا سالیان سال، هیچ محصولی توانایی رقابت با آن را نداشت.

این ساز استثنایی، زاده ذهن دیو اسمیت (Dave Smith) بود؛ فردی که با تأسیس شرکت Sequential Circuits در سال ۱۹۷۴، صنعت موسیقی را برای همیشه دگرگون ساخت.

وی که در سال ۱۹۵۰ در شهر سان فرانسیسکو به دنیا آمده بود، موزیسینی خلاق و بااستعداد بود که از دوران دبیرستان، در گروه‌های موسیقی محلی به فعالیت می‌پرداخت. در زمان تحصیل در دانشگاه برکلی، دیو مهارت‌هایی گسترده در زمینه فنون الکترونیک کسب کرد که به او امکان ساخت یک برنامه تنظیم و ساخت موسیقی ابتدایی و ساده را داد.

تأسیس Sequential Circuits: دهه هفتاد میلادی

داستان شرکت Sequential Circuits، با یک نمونه از سینتی‌سایزر افسانه‌ای Minimoog شروع شد. دیو در سال ۱۹۷۲، اولین سینت خود که گفته می‌شود یکی از اولین نمونه‌های تولیدشده از مینی‌موگ بود را خریداری کرد. در آن زمان، وی به‌عنوان یک مهندس هوافضا در کمپانی هواپیماسازی Lockheed مشغول به کار بود؛ اما مینی‌موگ باعث شده بود تا او تمامی وقت آزاد خود را به اکتشاف در رابطه با موسیقی الکترونیک و سینتی‌سایزر اختصاص دهد. تحقیقات و مطالعات او، در نهایت به طراحی یک سکوئنسر آنالوگ منتج شد که در سال ۱۹۷۴ به‌عنوان اولین محصول تحت برند Sequential Circuits روانه بازار شد. این سکوئنسر، Model 600 نام داشت و یک سال پس از عرضه آن به بازار، دیو یک نمونه دیجیتال از آن با نام Model 800 را نیز به بازار عرضه کرد.

کمی بعد و در سال ۱۹۷۶، اسمیت با هدف ذخیره‌سازی پچ‌های دو سینتی‌سایزر ARP 2600 و Minimoog، یک پروگرمر سینتی‌سایزر به نام Model 700 خلق کرد. این محصول به‌قدری موفق و کارا بود که جان بوئن (John Bowen)، یکی از طراحان وقت شرکت موگ نیز نمونه‌هایی از آن را خریداری و شروع به استفاده از آن کرد. بعدها، بوئن این پروگرمر را به مشتریان موگ معرفی کرد و همکاری نزدیکی با دیو و Sequential Circuits ترتیب داد.

به لطف همکاری با بوئن، دیو اسمیت توان بیشتری در تولید محصولات جدید داشت و به دنبال همین امر، شروع به طراحی و ساخت ساز افسانه‌ای خود، یعنی Prophet 5 کرد؛ محصولی که بعدها، زندگی او و صنعت موسیقی را دگرگون می‌ساخت.

البته دو پیشرفت تکنولوژیک در آن زمان نیز نقشی اساسی در شکل‌گیری Prophet داشتند؛ یکی از این ابزارها، مجموعه تراشه‌های شرکت SSM برای کنترل اسیلاتورها، فیلترها، امپلیفایرها و انولوپ جنریتورهای آنالوگ بود و دیگری، میکروپردازنده Z80A بود که با اسکن وضعیت تمامی تراشه‌های موجود در دستگاه، می‌توانست تنظیمات سینتی‌سایزر را به‌صورت دیجیتال در یک حافظه ذخیره‌سازی کند. این دو تراشه در کنار یکدیگر، تعبیه قابلیت‌هایی بی‌سابقه را در سینت دیو اسمیت ممکن ساختند. به لطف این فناوری‌ها، اسمیت و بوئن توانستند با همکاری یکدیگر، اولین سینتی‌سایزر پلی‌فونیک قابل برنامه‌ریزی جهان را طراحی و تولید کنند.

اسمیت تصمیم گرفت تا با شراکت با کمپانی E-Mu Systems، حق استفاده از سیستم تولید صدای آنها را خریداری کند و با بازنگری در این سیستم، آن را به‌عنوان بخش مرکزی تولید صدا در سینتی‌سایزر پلی‌فونیک خود به کار گیرد.

پس از آن، بوئن نیز با به‌کارگیری مهارت‌های خارق‌العاده خود در طراحی صدا، چهل پچ پیش‌فرض برای این دستگاه طراحی کرد. این پروژه، در این مرحله، Model 1000 نام داشت؛ اما در زمان عرضه به بازار، نام آن به Prophet 5 تغییر کرد.

در بهار سال ۱۹۷۷، اسمیت بالاخره از کار خود استعفا داد تا تمامی زمان خود را به برند Sequential Circuits اختصاص دهد. در آن دوره، ریک ویکمن (Rick Wakeman)، کیبوردیست مشهور گروه پراگ راک Yes، با دیو آشنا بود و در تبلیغات محصولات او مانند سکوئنسر‌های ۷۰۰ و ۸۰۰ نیز حضور یافته بود. او که تا حدی می‌دانست قرار است این سینت جدید چه تأثیری بر روی صنعت موسیقی بگذارد، به دیو پیشنهاد داد که نامی کمی شکوهمند‌تر از یک عدد چهار رقمی بر روی این محصول بگذارد. با این پیشنهاد، دیو نیز تصمیم گرفت نام مخلوق استثنایی خود را Prophet 5 بگذارد. در نهایت، شرکت Sequential Circuits در رویداد NAMM زمستان سال ۱۹۷۸، برای اولین بار از این ساز افسانه‌ای رونمایی کرد.

Prophet 5 با برخورداری از دو اسیلاتور مجزا برای هر یک از آواهای تولیدی و امکان تعیین مسیر ماژولیشن جداگانه برای هر یک از آنها، در دوران خود یک ساز واقعاً پیشرو و شگفت‌انگیز بود و اعطای نام Prophet به آن، کاملاً منطقی به نظر می‌رسید!

رونمایی از این سینت، شگفتی موزیسین‌های آن دوره را به دنبال داشت و Sequential Circuits را با طوفانی از سفارشات برای پیش‌خرید آن مواجه کرد. پس از اینکه دیو توانست ظرفیت کارخانه خود را متناسب با سفارشات بی‌شمار برای این محصول توسعه دهد، Prophet 5 به‌صورت انبوه به بازار عرضه شد و تأثیر خارق‌العاده خود بر روی صنعت موسیقی را شروع کرد.

تا پیش از ورود پرافت ۵ به بازار، سینتی‌سایزرها امکانات کاربردی زیادی به موزیسین‌ها ارائه نمی‌کردند و تنها یک ساز ساده بودند. در آن زمان، تنها چند سال بود که پلی‌فونی ابداع شده بود و تنها چند سینت با این امکان در بازار وجود داشتند. به‌علاوه، تعبیه این فناوری نیز در سینتی‌سایزر‌های آن زمان چندان هوشمندانه نبود و کار با آنها را دشوار می‌کرد. برای مثال، یکی از مشهورترین سینتی‌سایزرهای پلی‌فونیک آن زمان، یعنی Oberheim Eight Voice، در واقع ترکیبی از هشت سینت مونوفونیک Oberheim SEM به شکل ماژول، یک پروگرمر، یک میکسر آنالوگ و یک کیبورد چهار اکتاو بود. دیگر سینت پلی‌فونیک مشهور در آن زمان و تنها گزینه‌ای که امکان ذخیره‌سازی پیش‌‌فرض‌های صوتی را به نوازنده می‌داد، یاماها CS-80 بود که به دلیل قیمت بسیار بالا و اندازه غول‌آسایش، از دسترس اکثر موزیسین‌ها به‌جز افرادی معدود و بسیار حرفه‌ای و یا ثروتمند دور بود.

می‌توان گفت که در آن زمان، یک سینتی‌سایزر که هم پلی‌فونیک باشد، هم امکان ذخیره‌سازی پیش‌فرض‌های صوتی در آن وجود داشته باشد و هم بتوان آن را به‌آسانی حمل کرد، رؤیایی دست‌نیافتنی برای تمامی موزیسین‌ها بود؛ تا زمانی که Prophet 5 با امکانات خارق‌العاده خود، این رؤیا را محقق کرد.

این سینت در همان روزهای نخست عرضه، خود را در قلب موزیسین‌ها جای داد و صدای آن، در بسیاری از آثار جدیدالانتشار و حتی در رادیو نیز شنیده می‌شد!

در سال ۱۹۷۹، گروه موسیقی The Cars از پرافت برای نواختن ملودی اصلی ترک Let’s Go استفاده کرد؛ آهنگی که در آن زمان به محبوبیتی بسیار دست یافته بود و صدای آن در هر جایی به گوش می‌رسید.

اما در اوایل دهه هشتاد میلادی، پرافت به‌واقع صنعت موسیقی را به سلطه خود درآورد و تقریباً تمامی گروه‌های موسیقی پاپ و الکترونیک، یک عدد از آن را در استودیوی خود داشتند. پد‌های رویایی موجود در آهنگ I Can’t Go For That از Hall & Oates، آرپژ‌های مرموز و جالب ترک Bette Davis Eyes از Kim Carnes و تمامی صداهای بدیع و غرش‌های موجود در ترک Burning Down The House از Talking Heads، همگی از Prophet 5 سرچشمه می‌گرفتند.

دوران طلایی: دهه هشتاد میلادی

ساخت فهرستی از هنرمندانی که در دهه هشتاد میلادی از سینتی‌سایزر Prophet 5 استفاده نکرده‌اند، بسیار آسان‌تر از ذکر نام تمامی افرادی خواهد بود که این ساز افسانه‌ای را در آثار خود به کار گرفته‌اند.

در این دوره، بسیاری دیگر از شرکت‌ها نیز دست به کار شده و سینتی‌سایزرهای پلی‌فونیک پیشرفته‌ای را برای رقابت با Prophet به بازار عرضه کردند؛ اما شهرت مخلوق دیو اسمیت به‌حدی بود که اگر بخواهیم رک بگوییم، رقبای آن در زیر سایه آن گم شده بودند. اگر در اوایل دهه هشتاد میلادی، کیبوردیست یک گروه موسیقی مشهور بودید و از پرافت ۵ استفاده نمی‌کردید، احتمالاً به جای آن یک ارگان می‌نواختید!

در طول شش سالی که پرافت تولید شد، به‌روزرسانی‌های جزئی بسیاری در آن صورت گرفت. به دنبال همین امر، چندین نسخه از این سینتی‌سایزر تولید شد که هر یک از آنها تفاوت‌هایی جزئی اما مهم با یکدیگر دارند. امروزه، محبوب‌ترین و گران‌قیمت‌ترین نسخه از این دستگاه، Rev.3 است که گفته می‌شود اسیلاتورها و فیلتر آن، بالاترین پایداری را در میان نسخه‌های مختلف دارند و ماهیت صوتی جذاب‌تر و قابل پیش‌بینی‌تری نیز به آن می‌بخشند.

در سال ۱۹۸۱ نیز اسمیت از یک مدل ویژه از پرافت با نام Prophet 10 رونمایی کرد که یک نسخه دو-کیبورد از Prophet 5 بود. این سینتی‌سایزر، در واقع پیش از Prophet 5 توسط دیو طراحی شده بود و قرار بود به جای آن به بازار عرضه شود؛ اما نسخه اولیه آن، مشکلاتی در مدار خود داشت که باعث ناپایدار شدن کوک و در کل، عملکرد غیرقابل پیش‌بینی آن می‌شد. نسخه عرضه‌شده به بازار از Prophet 10، سازی بی‌نقص و بسیار جذاب بود که از روز رونمایی تا به امروز، طرفداران ویژه خود را دارد. در این دستگاه، نوازنده می‌توانست ده نت را به‌صورت همزمان و پلی‌فونیک بنوازد و با قرار دادن آن در حالت Unison نیز تمامی آواهای تولیدی سینت را ترکیب کرده و یک صدای مونوفونیک عظیم و منحصربه‌فرد تولید کند. Prophet 10 از یک سکوئنسر پلی‌فونیک نیز برخوردار بود که می‌توانست ابزاری بسیار کاربردی و البته سرگرم‌کننده برای نوازنده باشد.

اما در همین دوران، یک سینتی‌سایزر دیگر نیز از سوی دیو اسمیت به بازار عرضه شد که Pro-One نام داشت. همانطور که می‌دانید، Prophet 5 با وجود محبوبیت و موفقیت بسیار خود در صنعت موسیقی، قیمتی بسیار بالا داشت که آن را از دسترس اغلب موزیسین‌های عادی و غیرحرفه‌ای خارج می‌ساخت. به دنبال همین امر، شرکت Sequential تصمیم گرفت تا یک نمونه ارزان‌قیمت از این محصول را با امکاناتی کمتر به بازار عرضه کند. نتیجه این تصمیم، ساخت یک سینتی‌سایزر مونوفونیک با کیبورد سه اکتاو موسوم به Pro-One بود که می‌توان گفت، نسخه‌ای کوچک و ساده‌شده از Prophet 5 بود.

این سینت همانند برادر بزرگتر خود، از دو اسیلاتور آنالوگ برخوردار بود و مانند Prophet 10، به یک سکوئنسر نیز تجهیز شده بود. این عوامل، سازی بسیار کاربردی از Pro-One می‌ساختند و آن را به محصولی با محبوبیتی افسانه‌ای، نزدیک به نسخه اصلی پرافت تبدیل کردند. محبوبیت این ساز ساده و نسبتاً ارزان‌قیمت، فقط در میان موزیسین‌های عادی و غیرحرفه‌ای نبود و افراد مشهور بسیاری نیز از آن به عنوان یک ساز خارق‌العاده یاد می‌کردند.

ملودی‌های مونوفونیک، بخشی اساسی از آثار موج اول موسیقی Synthpop بودند؛ به همین دلیل نیز سینتی‌سایزر مونوفونیک دیو اسمیت، یعنی Pro-One، به شدت مورد استقبال هنرمندان مشهور این سبک مانند Soft Cell ،New Order و Depeche Mode قرار گرفت و به‌صورت وسیع در آثار آنها استفاده شد.

پس از اینکه آهنگساز وقت Depeche Mode، یعنی Vince Clarke به گروه موسیقی Yazoo یا Yaz ملحق شد، شروع به استفاده از Pro-One به‌عنوان ساز اصلی خود کرد. او طی این سالها و چندین مصاحبه، علاقه بسیار خود به این Pro-One را ابراز کرده و گفته است که این ساز، یکی از سینتی‌سایزرهای مورد علاقه او در تمام ادوار است.

کلارک از این سینت به‌عنوان یکی از اجزای اصلی تمامی آثار خود در پروژه Erasure استفاده کرده است و آلبوم بسیار مشهور Yazoo، یعنی Upstairs at Eric’s، را تقریباً تنها با Pro-One ساخته است.

اما دیو در همین دوران و در کنار ساخت این سینتی‌سایزرهای خارق‌العاده، راهی دیگر و مؤثرتر نیز برای دگرگون کردن صنعت موسیقی یافت. در سال ۱۹۸۱، دیو علاوه بر رونمایی از Pro-One و Prophet 5، از ایده‌ای با نام Universal Synthesizer Interface یا رابط همگانی سینتی‌سایزر پرده برداشت. این ایده مورد استقبال گرم برخی از بزرگترین شرکت‌های سازنده سینتی‌سایزر مانند رولند، کورگ و کاوای قرار گرفت و تنها پس از یک سال، به ساخت شکلی ابتدایی از فناوری خارق‌العاده‌ای که امروزه آن را با نام MIDI می‌شناسیم، منتج شد. این فناوری، می‌توانست با اتصال سینتی‌سایزر‌ها با یکدیگر، کارکرد آنها را با یکدیگر همخوان سازد و یک مجموعه جامع و پیچیده از سازهای الکترونیک را گرد هم آورد. تأثیر این فناوری بر روی پروسه ساخت موسیقی و در کل صنعت موسیقی، خارق‌العاده و باورنکردنی بود؛ به‌طوری که حتی پس از گذشت بیش از چهار دهه نیز جایگزینی برای آن وجود ندارد و به واقع، نمی‌توان یک ستاپ موسیقی الکترونیک را بدون فناوری MIDI تصور کرد.

با رونمایی از MIDI، هزاران سینتی‌سایزر از سوی صاحبانشان به شرکت‌های سازنده آنها فرستاده شدند تا به این فناوری تجهیز شوند. اما به جز این، Sequential به‌سرعت وارد عمل شد و نسخه‌ای جدید از سینتی‌سایزر اصلی خود، یعنی Prophet با نام Prophet 600 به بازار عرضه کرد. این دستگاه، در واقع یک Prophet 5 بود که به فناوری MIDI مجهز شده است. همچنین، می‌توان این محصول را اولین دستگاهی دانست که از این فناوری فوق‌العاده برخوردار بوده است. اما تنها کمی بعد و در سال ۱۹۸۳، شرکت یاماها از قاتل سینت‌های آنالوگ، یعنی سینتی‌سایزر دیجیتال DX7 پرده برداشت و دنیای موسیقی الکترونیک را به سمت سینت‌های دیجیتال سوق داد. دیو نیز در پاسخ به یاماها، Prophet T8 را روانه بازار کرد که از برخی از امکانات مهم و جذاب DX7 همانند کلاویه‌های حساس به فشار و مجهز به قابلیت افترتاچ برخوردار بود و قابلیت اجرای هشت نت به‌صورت همزمان و پلی‌فونیک را داشت. همچنین، ۷۶ عدد کلاویه این سینت از چوب ساخته شده بودند که گفته می‌شود حسی بسیار جذاب و همانند یک پیانو به نوازنده القا می‌کنند.

اما با وجود تمامی این ویژگی‌ها، Prophet T8 یک سینتی‌سایزر آنالوگ بود و توان رقابت مستقیم با DX7 را نداشت؛ به همین دلیل، با وجود ویژگی‌های فوق‌العاده خود، نتوانست سرعت قطار قدرتمند DX7 را کاهش دهد و جامعه موزیسین‌ها که در آن زمان محو قابلیت‌ها و صدای سینتی‌سایزر‌های دیجیتال شده بودند نیز استقبالی درخور از آن به عمل نیاوردند. اما Sequential تا چند سال بعد نیز به حرکت بر خلاف جهت بازار پافشاری کرد و به تولید سینتی‌سایزر‌های آنالوگ به‌صورت انحصاری ادامه داد تا شاید بتواند محبوبیت آن را به بازار بازگرداند؛ هرچند که شاید این کار، روند منسوخ شدن سینت‌های آنالوگ را کند کرد، اما آن را متوقف نکرد و کمی بعد، این نوع از سینت به محصولی قدیمی و مرده در میان موزیسین‌ها تبدیل شد.

البته در همین حین، سکوئنشال تولید اولین درام ماشین خود با نام Drumtraks را نیز شروع کرد که یک دستگاه با پشتیبانی کامل از فناوری MIDI بود و جهت رقابت با درام ماشین بسیار قدرتمند و مشهور LinnDrum به بازار عرضه شده بود.

اما پافشاری اسمیت بر روی تولید سینت‌های آنالوگ و بی‌اعتنایی او به تب تند سینتی‌سایزر دیجیتال در آن روزها، کار را برای شرکت او دشوار کرد.

پس از این، تنها سه سینتی‌سایزر دیگر توسط شرکت سکوئنشال سرکتز به بازار عرضه شد و سپس، مشکلات مالی باعث بسته شدن درهای آن شد. اما همین محصولات آخر نیز به‌خوبی طرز فکر خلاقانه اسمیت و راه‌حل‌های متفاوت او برای حفظ سهم شرکت خود در بازار را نشان می‌دادند.

در سال ۱۹۸۴، شرکت Sequential Circuits از یک محصول جدید با نام Six-Trak پرده برداشت که یک سینتی‌سایزر چهار اکتاو با قیمتی نسبتاً مناسب بود. این ساز را می‌توان یکی از اولین سینت‌هایی دانست که می‌تواند چند تُن مختلف را به‌صورت همزمان تولید کند.

نکته بسیار جالب در مورد Six-Trak، همخوانی کامل آن با کامپیوتر Commodore 64 بود و کاربر می‌توانست با اتصال این ساز به کامپیوتر مذکور، از آنها به‌صورت یکپارچه استفاده کند و به نوازندگی و ساخت موسیقی بپردازد! این امکان، اوج فناوری تولید موسیقی در دهه هشتاد محسوب می‌شد و حتی اکنون نیز بسیار جالب و جذاب است.

در همین زمان، سینتی‌سایزر‌هایی با موتور تولید صدا بر پایه سمپل‌های صوتی به‌تازگی وارد بازار شده بودند و استقبال بسیار گرمی نیز از سوی موزیسین‌ها از آنها به عمل آمده بود. به دنبال این امر، Sequential Circuits نیز تصمیم گرفت تا اولین سینتی‌سایزر خود از این نوع را تولید و به بازار عرضه کند. این محصول که در سال ۱۹۸۵ به بازار عرضه شد، Prophet 2000 نام داشت و یک سینتی‌سایزر با سمپلینگ ۱۲ بیت و ماژولیشن آنالوگ بود که ماهیت صوتی گرم و شبیه به سینت‌های آنالوگ ارائه می‌کرد.

آخرین سینتی‌سایزری که از کارخانه Sequential Circuits خارج شد، Prophet VS نام داشت که در سال ۱۹۸۶ از آن رونمایی شد و یک سینت با توانایی تولید صدا بر پایه فناوری vector synthesis بود. این فناوری در آن زمان بسیار نوپا بود و می‌توانست جذابیتی بسیار داشته باشد. به‌کارگیری فناوری vector synthesis در زمانی که سینتی‌سایزر‌های دیجیتال بر بازار حکمرانی می‌کردند، گویای طرز فکر متفاوت دیو اسمیت و اصرار او بر طراحی محصول به سبک خود بود.

Prophet VS توسط مهندس خبره شرکت سکوئنشال، Chris Meyer طراحی شده بود و می‌توانست با استفاده از چهار اسیلاتوری که برای هر آوای تولیدی خود داشت، صدا را در ۱۲۷ شکل موج مختلف تولید کند.

اما در نهایت، Sequential Circuits نیز مانند بسیاری دیگر از غول‌های سازنده سینتی‌سایزر‌های آنالوگ در آن زمان، یعنی Oberheim و Moog، تسلیم بازار فوق‌العاده داغ سینت‌های دیجیتال شد و پس از اعلام ورشکستگی، نام و تشکیلات آن طی معامله‌ای به شرکت معظم Yamaha فروخته شد. البته بازار به‌حدی تغییر کرده بود که برند سکوئنشال برای بقا، نیاز به تغییر رویه‌ای کلی داشت و یاماها نیز پس از چند سال و در سال ۱۹۸۹، تصمیم به تعطیل کردن این شرکت گرفت.

با وجود تمام این اتفاق‌ها، دیو اسمیت دنیای سینتی‌سایزر را ترک نکرد و طراحی و ساخت سازهای الکترونیک را خارج از برند خود و برای شرکت‌هایی بزرگ مانند کورگ، یاماها و Seer Systems ادامه داد.

بازگشت Sequential: دهه ۲۰۰۰ میلادی

در دهه ۲۰۰۰ میلادی، خیل عظیم سینتی‌سایزرهای دیجیتال بازار را اشباع کرد و تمایل موزیسین‌ها به سینت آنالوگ را برای باری دیگر افزایش داد. این چرخش در بازار، محصولات شرکت فقید Sequential Circuits را دوباره در میان موزیسین‌ها محبوب ساخت و باعث شد تا قیمت محصولات این شرکت مانند مدل اصلی Prophet، رشدی خارق‌العاده را تجربه کند. در اوایل همین دهه و در سال ۲۰۰۲، تقاضای فوق‌العاده بازار برای سینتی‌سایزر‌های آنالوگ، باعث شد تا دیو اسمیت دوباره وارد عمل شده و با تأسیس یک شرکت جدید، شروع به تولید سینتی‌سایزرهای آنالوگ بی‌نظیر خود کند. اما همانطور که گفته شد، دیو قبلا حق استفاده از برند Sequential Circuits را به یاماها فروخته بود و دیگر نمی‌توانست از آن استفاده کند؛ به همین دلیل، او نام Dave Smith Instruments را برای شرکت جدید خود برگزید.

در سال ۲۰۰۷، شرکت Dave Smith Instruments یا DSI، به مناسبت سی سالگی Prophet 5، نسخه‌ای جدید و مدرن از آن را به بازار عرضه کرد. این ساز جدید که Prophet 08 نام داشت، یک سینتی‌سایزر تماماً آنالوگ با کنترل‌ها و قطعاتی دیجیتال بود و همان هویت صوتی بی‌نظیر نسخه اصلی پرافت را در قالب سازی کاربردی‌تر، مدرن‌تر و منعطف‌تر ارائه می‌کرد. Prophet 08 به یک اسطوره جدید تبدیل شد و موفقیتی فوق‌العاده نیز برای اسمیت رقم زد. می‌توان گفت که پس از این، دوران طلایی جدیدی برای دیو اسمیت و Prophet شروع شده بود.

در سالهای بعد، اسمیت از دو سینتی‌سایزر دیگر تحت نام خود رونمایی کرد که یکی از آنها، یک سینت به نام Prophet 12 بود که از چهار اسیلاتور کنترل‌شونده به‌صورت دیجیتال در هر آوا و یک ساب اسیلاتور برخوردار بود و دیگری، مدل مشهور Prophet Rev.2 بود که از پلی‌فونی ۱۶ نتی، همراه با امکاناتی بسیار جذاب نظیر دو سکوئنسر، کلید‌های حساس به فشار با قابلیت افترتاچ و چندین ویژگی اضافی نسبت به نسخه‌های قدیمی‌تر خود بهره‌مند بود.

یک سینت دیگر نیز به نام Prophet 6 توسط دیو اسمیت در همین دوره رونمایی شد که در واقع، با نگاهی دقیق به Prophet 5 ساخته شده بود؛ اما به ویژگی‌هایی کاربردی نظیر استپ سکوئنسر پلی‌فونیک، آرپژیاتور و چند افکت داخلی مانند ریورب، دیلی، کورس و فیزر نیز مجهز بود. صدای این افکت‌ها بسیار ویژه است و تشخیص آنها در موسیقی برای گوش‌های تمرین‌دیده آسان است.

در سال ۲۰۱۵، یاماها حق استفاده از نام Sequential را دوباره به دیو اسمیت اعطا کرد. سه سال بعد و در سال ۲۰۱۸ که تولد چهل سالگی این برند محسوب می‌شد نیز اسمیت تصمیم گرفت تا دوباره این نام را بر روی شرکت خود بگذارد و محصولات خود را با این برند به بازار عرضه کند. همزمان با این تغییر و به مناسبت چهل سالگی سکوئنشال، اسمیت از یک محصول جدید با نام Prophet X رونمایی کرد که یک سینتی‌سایزر دیجیتال با توانایی تولید صدا بر پایه سمپل بود. بعدها نیز نسخه‌ای جدید از همین مدل با نام Prophet XL به بازار عرضه شد که برخی از ویژگی‌های آن، نسبت به نسخه اصلی‌، بهبود یافته بود.

دیو اسمیت در این دوره، خوشحال‌تر و موفق‌تر از هر دوره‌ای، در حال طراحی و ساخت محصولات شاهکار خود بود؛ اما تنها چندی بعد و در ۳۱ ماه می سال ۲۰۲۲، دچار یک حمله قلبی شد و دار فانی را وداع گفت. این اتفاق، جامعه موسیقی مدرن را در غم فرو برد. بی‌شک، اسمیت، یک اسطوره و افسانه در دنیای موسیقی مدرن بود و می‌توان اطمینان داشت که نام او، هرگز از ذهن موزیسین‌ها نخواهد رفت.

میراث دیو اسمیت: امروز

امروزه، نسخه‌های جدید Prophet، محبوبیتی همانند نسخه‌های ساخته‌شده در دهه هشتاد میلادی آن دارند و نسلی جدید از هنرمندان در حال کشف توانایی‌های خارق‌العاده این سازها هستند.

Benny Bock، هنرمند سبک امبینت جز ساکن لس آنجلس، درباره پرافت و تأثیر آن در صنعت موسیقی چنین گفته است: «همانگونه که مینی‌موگ دنیای سینتی‌سایزر‌های مونوفونیک را دگرگون کرد، Prophet هم استانداردی جدید برای سینتی‌سایزر‌های پلی‌فونیک تعیین کرد و به‌نحوی، تمامی ویژگی‌هایی که یک سینتی‌سایزر پلی‌فونیک خوب باید داشته باشد را برای موزیسین‌ها و دیگر شرکت‌های تولیدکننده تعریف کرد. به نظر من، پرافت یک سینتی‌سایزر پایدار و قابل‌پیش‌بینی با استفاده بسیار آسان و البته ظاهری بسیار زیباست. علاقه من به این ساز، باعث احترام و علاقه بسیار من به سازنده آن، یعنی دیو اسمیت نیز شده است. معتقدم که اسمیت یک فرد پیشرو، نوآور، بسیار هوشمند و با اشتیاق بود که دنیای موسیقی را برای همیشه دگرگون ساخت.»

علاقه فوق‌العاده Benny Bock به Prophet، به‌خوبی در آثار او مشهود است. همچنین او در ساخت بسیاری از اجزای آلبوم دو نفری اخیر خود با Nora Stanley نیز از یک نسخه قدیمی از Prophet 5 استفاده کرده است.

هنرمند سبک الکترونیک Alexis Georgopoulos با نام هنری Arp نیز یکی دیگر از موزیسین‌های بی‌شماریست که از پرافت در ساخت موسیقی خود استفاده می‌کنند. وی در ساخت تقریباً تمامی اجزای آثار آلبوم آخر خود با نام New Pleasures، از یکی از سینتی‌سایزر‌های Prophet استفاده کرده است و در مورد این ساز فوق‌العاده چنین می‌گوید: «در ساخت آلبوم جدیدم، بیش از هر ابزاری از Prophet استفاده کردم. من با استفاده از این سینت، می‌توانم تن‌های کوبه‌ای بسیار جذابی تولید کنم که تا کنون با هیچ ساز دیگری توانایی دستیابی به آنها را نداشتم. با این که پرافت مسلماً سازی بسیار مدرن است، اما برخی از اوقات، ماهیت صوتی آن مرا به یاد سازهای کوبه‌ای کوک‌شونده باستانی می‌اندازد… اما این تنها هنر Prophet نیست؛ این سینت می‌تواند صداهایی جذاب از قبیل بیسی عظیم و باشکوه، اصواتی شبیه صدای کلاوینت و‌هارپسیکورد، پدهایی درخشان و لید‌هایی بسیار گرم تولید کند که ماهیت آنها، در هیچ سینت دیگری قابل دستیابی نیست. علاوه بر این، صدای نویز سفید این ساز نیز برای خلق افکت‌ فوق‌العاده است.»

در ادامه مصاحبه، Arp می‌گوید: «فواصل آکوردی که در آلبوم جدید من، یعنی New Pleasures می‌شنوید، با کوک کردن دو اسیلاتور Prophet به‌صورت دو نت آکورد و نواختن با بخش poly-mod آن ساخته شده است. پرافت صدایی بسیار گرم و عمیق دارد و در عین حال، میدرنج و تربل آن نیز بسیار دوست‌داشتنی است. تن این سینتی‌سایزر هیچ‌گاه تیز و شکننده نمی‌شود و می‌تواند بدون تبدیل شدن به یک صدای ناهنجار، بسیار قوی و حجیم باشد. در کل، معتقدم که پرافت، یک ساز بسیار باوقار و جذاب است که حتی امروز نیز صدای آن بسیار مدرن و آینده‌نگرانه است.»

اما به جز این دو موزیسین، بسیاری از هنرمندان مدرن دیگر نیز در آثار خود به‌وفور از نسخه‌های مختلف پرافت استفاده کرده‌اند و بسیاری از آنها نیز این ساز را بهترین سینتی‌سایزر تولیدشده تا به امروز می‌دانند.

نام پرافت و خالق آن دیو اسمیت، تا ابد به‌عنوان بخشی مهم از صنعت موسیقی به جا خواهد ماند.

منبع: Reverb
نویسنده: Jim Allen
مترجم: امیر تولی