چطور می توانیم در اجرای لایو با گروه، به یک صدای گیتار عالی دست یابیم؟

گفتن این حرف خیلی راحت نیست، ولی اجازه دهید همین اول، رک و روراست این مسئله را با شما در میان بگذارم. گیتاریست های عزیز: ۹۰ درصد زمانی رو که روی استیج سپری می کنید، به نواختن ریتم گیتار می گذرد. مگر اینکه شما Steve Vai باشید. این به این معنا نیست که نقش شما خیلی مهم نیست، چون هست. ولی مردم بلیط خریده اند که چند قطعه موزیک خوب از شما و بَند شما بشنوند، در حالی که ناله های لید گیتار شما که تمامی جاهای خالی را پر کرده، این امکان را به آن ها نمی دهد. به هر حال در اینجا چند نکته ارزشمند که کمک میکند تا بدون خراب کردن شب دیگران، تُن لایو عالی داشته باشید را با شما در میان میگذاریم…

همه ما لایو بَند های معرکه را دیده ایم. اونها این احساس را به ما میدهند که گویا اجرای شو های مهشر خیلی راحت و آسان است. صدای عالی، اجرای درست و حسابی و تمرین شده و احتمالا مدل موهای خفن. ولی بعضی اوقات هم با گروه هایی برخورد میکنیم که مشق های خود را خوب انجام نداده و در نتیجه وضعیت نا جوری ایجاد میکنند.

حقیقت این است که، صدای عالی روی استیج با کیو دادن درامر شروع نمیشود. بلکه این هفته ها، ماه ها و حتی سالها تمرین و تجربه، خارج از استیج و احتمالا درگیری و مشکلات بین اعضای گروه هست که صدای بَند را میسازد. درست است که تمرین در منزل از شما یک موزیسین خوب میسازد، ولی درسهایی هم هست که تنها از طریق نوازندگی با دیگران بدست میاید و از شما یک استاد میسازد.

پس اولین نکته در باره داشتن صدای عالی روی صحنه این است: تا جایی که میتوانید با دیگران بنوازید. اگر میتوانید سعی کنید با کسانی همنوازی کنید که از شما با تجربه ترند و مهارت بیشتری دارند. در این صورت است که مجبور به ایجاد جهش در نوازندگی خود با تایمینگ خوب، نوازندگی با سلیقه، هنر درک داینمیک صدا در گروه نوازی میشوید. حتی وقتی کار نوازندگی با این افراد به پایان میرسد، سعی کنید باهم بیرون بزنید و گپ و گفت داشته باشید. به صحبت ها و نصایح شان گوش کنید و بپرسید وقتی آنها کم تجربه بودند، چطور به مشکلات روی صحنه فائق آمدند.

دوستانِ همکار شما حتما بشما خواهند گفت که شما احتیاج به تجهیزات مناسب دارید. گروهی که در آن مشغول هستید چه سبکی است؟ راک، متال، پاپ، کانتری، جز یا چیز دیگر؟ آیا اجرای شما در یک کافه مرکز شهر برای ۱۰ تا ۲۰ نفر است، یا قرار است در برج میلاد اجرا کنید؟ در نظر داشتن تمام اینها مهم است. چرا که بسته به سایز اجرای شما، انتخاب سایز امپ میتواند باعث پیروزی یا شکست شما شود. درباره انتخاب تجهیزات مناسب، برای اجرا های مختلف، مطلب در اینترنت بسیار است. در نهایت تجهیزات شما باید مناسب ترین تجهیزات برای اجرای شما باشد، نه بیشتر و نه کمتر.

به عنوان موزیسین، یکی از بهترین روش های رشد، نوازندگی با دیگران است. مخصوصا آن دسته که کوهی از تجربه اند. Antena Libre vocalist/guitarist

شاید لازم باشد که هد و کبینت ۱۰۰ وات خود را در خانه بگذارید، اگر فرضا، در یک سالن با سقف کوتاه و ظرفیت کنجایش ۱۰۰ نفر اجراء دارید، واقعا به این مقدار صدا احتیاج نخواهید داشت. این مقدار صدا برای همکاران روی استیج و جمعیت در سالن کر کننده است و چون نخواهید توانست ناب volume امپ را تا درجه ۳ بالا ببرید در نتیجه آن تُنی که امپ قرار است بشما ارائه بدهد را بدلیل volume پایین از دست خواهید داد. البته شاید با کاهش دهنده توان امپ (power soak یا (attenuator کارهایی بشود انجام داد. ولی خب همه هم از این ادوات لوکس برخوردار نیستند.

پس چطور میتوان از مناسب بودن تجهیزات خود مطمئن شد؟ جواب ساده این است: جلسات تمرین. جلسات تمرین بهترین فرصت برای شماست تا صدای خود را تا حد کمال شکل دهید. جلسات تمرین به شما این فرصت را میدهند که خوب گوش کنید و ناب های تجهیزات خود را در جهت صدا دهی عالی گروه خود بپیچانید.

هر کاری میکنید بکنید ولی از وسوسه خلق صدای استیج خود در خلوت منزل و در تنهایی پرهیز کنید. این یک واقعیت تلخ است، ولی اکثر صدا های ساخته شده در منزل بهیچ عنوان روی استیج صدای خوبی نمیدهند. چرا؟ چون صدایی که در تنهایی ساخته شده، تنها در تنهایی صدای خوبی هست. در ترکیب با سازهای دیگر، بخش هایی از آن صدا ناگذیر حذف خواهد شد تا در میکس نِشانده شود و اینجاست که ممکن است از آن صدا چیز بدرد خوری باقی نماند.

اگر در خانه صدای اجرای خود را میسازید، مراقب باشید چطور این صدا در قالب گروه تان قرار خواهد گرفت. در ضمن حواستان به صدا دهی آن روی استیج نیز باشد.

اینجا فرکانس ها نقش بسیار مهمی بازی میکنند. اگر ریف هایی که با نتهای بم سازتان اجرا میشود را اجرا میکنید، حواستان به گیتار بیس نیز باشد. اگر مراقب نباشید، احتمال این هست که صدای شما با گیتار بیس تداخل فرکانسی داشته باشد و با هم صدای کدری و نا واضحی ارائه دهند، و  این برای هیچکس گوش نواز نخواهد بود.

اگر فرکانس های بالا زیادی در صدای شما باشد، نه تنها ممکن است صدا دهی کلی کروه را گوشخراش کند، بلکه ممکن است با صدای وکالسیت یا سیمبال های درامر گروه تداخل ایجاد کند. یک روش کلی این است که روی بوست کردن میدرنج هایتان کار کنید و از جلسات تمرین برای فاین تیون کردن صدا استفاده کنید و ببینید چه صدایی بهترین جواب را برای صدادهی کلی گروه تان میدهد.

اگر در گروه شما یک گیتاریست دوم هم هست، باید باز هم مراقب باشید که هر دوی شما گیتاریست ها از نظر تُنال در یک رنج نباشید. خیلی از گروه ها برای حل کردن سریع این مشکل، از یک گیتاریست با سینگل کویل و دیگری با هامباکر بهره میگیرند. ولی راه های زیاد دیگری برای ایجات تفاوت بین دوگیتار در یک گروه وجود دارد. تنظیمات متفاوت تُنال برای گیتارها و امپها در جلسات تمرین، احتمالا بهترین راه برای ایجاد فضای رضایتبخش برای همه است.

البته به محض آغاز اجراء، خیلی غیر محتمل نیست که تمام این تدارکات از هم پاشیده شوند. برای مثال، امکان ساند چک های بد و در برخی موارد عدم انجام ساند چک نیز هست. این احتمال نیز میرود که در جاهای کاملا نا آشنا یا فضا های نا مناسب مثل مکان های رو باز که شرایط جوی میتواند باعث خراب کاری های زیادی شود اجرا داشته باشید.

در اینصورت صدا بردار میتواند نقش ناجی شما را بازی کند (یا اگر خیلی بدشانس باشید، کابوس شروع میشود). صدا بردار میتواند کنترل آینده گروه شما را در دست داشته باشد، پس با آنها رفتار خوبی داشته باشید و سعی کنید در هر زمینه ای با آنها همکاری کنید. در نهایت صدا بردار هم درست مثل خود شما میخواهد که یک اجرای عالی ارائه کند.

بعنوان موزیسین، وقتی روی استیج هستیم، سرنوشت ما در دستان صدا بردار هاست. هر قدر هم که در جلسات تمرین آماده سازی کرده باشیم، این صدا بردار است که تصمیم میگیرد چه به گوش جمعیت برسد.

در این دوره و زمانه در اکثر ونیو ها، صدای امپ شما از طریق میکروفون به PA منتقل میشود، حتی در سالن های کوچکتر. شاید این مسئله چیزیست که موقع تصمیم گیری در باره صدا های روی استیج، باید مد نظر قرار دهید. چرا که صدا های خروجی از PA بنا بر تنظیمات مختلف کمی باهم فرق میکنند.

یک راه برخورد با این مسئله این است که صدا را با استفاده از (DI (direct input مستقیما به PA منتقل کنیم. این کار باعث میشود از اجراء به اجراء، همیشه آن صدایی که ساخته اید از PA خارج شود. در این حالت، حتی میتوانید بدون کبینت به محل اجراء بروید! (بدون کبینت؟؟!! البته که بیشتر ما هنوز شجاعت کافی برای انجام این کار را نداریم، ولی شاید در آینده این به یک نُرم تبدیل شود…).

بعد از شروع اجراء اگر لازم شود، هنوز هم میتوانید صدای خود را دستکاری کنید. اگر میبینید صدای گیتار تان در میکس شنیده نمیشود، کمی میدرنج را بوست کنید، یا از نوازنده بیس بخواهید کمی صدایش را کم کند!! هرچند فراموش هم نکنید، آنچه شما روی صحنه میشنوید احتمالا آنچیزی نیست که در سمت دیگر، بگوش جمعیت میرسد. اگر صدای خود را میشنوید، مته به خشخاش گذاشتن را بس کنید و سعی کنید از اجرای خود لذت ببرید. بقیه کار را به صدا بردار بسپارید و  به او اعتماد کنید.