رد کردن

پایه درام تک لایه یا دو لایه: تفاوت در چیست؟

پایه درامز

درباره درامز آنقدر اصطلاح وجود دارد که گاهی ممکن است به‌سادگی از کنار نکات اساسی گذر کنیم. وقتی از بریسینگ (bracing) یا لایه‌های پایه درام صحبت می‌کنیم، اشاره ما به خود ساختار سه‌پایه نگهدارنده است، نه بندهای جانبی. تعداد میله‌های تقویتی در پایه‌ها مشخص می‌کند که سخت‌افزار مورد نظر تک لایه (single-braced) به حساب می‌آید یا دو لایه (double-braced). همانطور که می‌توانید حدس بزنید، دو برابر کردن یا نصف کردن تعداد این لایه‌ها بر ثبات، دوام، سهولت جابجایی و سایر فاکتورها تأثیر می‌گذارد. بسته به اینکه در کجا ساز می‌زنید، چگونه ساز می‌زنید و چند وقت است که ساز می‌زنید، می‌توان مزایای مختلفی را برای تعداد لایه‌های هر یک از قطعات نگهدارنده کیت برشمرد.

مزایای ساختار دو لایه

پایه درامز

ابتدا باید امری بدیهی را ذکر کرده و کنار بگذاریم: قطعات دو لایه به‌مراتب مستحکم‌تر هستند. این استحکام بیشتر می‌تواند برای نوازندگانی که دست سنگینی دارند چندین مزیت داشته باشد. ابتدا اینکه استحکام بیشتر به‌معنای ثبات بیشتر است. به لطف استحکام بالاتر قطعاتی با ساختار دو لایه، می‌توانید از دوام سخت‌افزارهای مورد استفاده خود در برابر سختی‌های تور کنسرت مطمئن باشید. همچنین احتمال تاب برداشتن و خم شدن این قطعات در هنگام جابجایی کمتر است. بدون شک این استحکام و ثبات برای تمام درامرها سودمند واقع می‌شوند؛ اما نوازندگان سطح متوسط به بالا، خصوصاً در سبک‌های راک و متال، به استندهایی با استحکام بالاتر نیاز دارند و بهتر است انتخاب خود را به مدل‌های این گروه از استندها محدود کنند.

مزایای ساختار تک لایه

پایه درام

شاید فکر کنید که ساختار تک لایه صرفاً به دلیل استحکام کمتر خود گزینه‌ای کم‌ارزش‌تر به حساب می‌آید؛ اما مزایای این ساختار فقط به کاهش هزینه محصول محدود نمی‌شود. این دسته از استندها معمولاً وزنی سبک‌تر دارند که باعث سهولت در راه‌اندازی ساز و همچنین جابجایی آن می‌شود. به عقیده ما، این پایه‌ها گزینه‌ای مناسب برای تمرین و استفاده در استودیو، اتاق تمرین و به‌طور کلی فضاهایی است که فشار چندانی به ساز تحمیل نمی‌شود. طراحی استندهای تک لایه باعث می‌شود حرکت کردن در بین قطعات کیت به منظور جای‌گذاری میکروفون‌ها ساده‌تر شود. همچنین نباید از حق بگذریم که طراحی قدیمی برخی از این استندها واقعاً زیبا است. در نهایت، این گروه از استندها برای نوازندگانی که دست سبک‌تری دارند و همچنین هنرجویانی که نمی‌خواهند از ابتدا برای خرید تجهیزات رده‌بالا هزینه کنند، مناسب هستند.

کاربردها

استند تام

برای کیت‌هایی که فاقد مانت تام بر روی کیک درام هستند، استند تام یک ابزار ضروری برای گسترش تنوع صوتی کیت محسوب می‌شود. استند تام شاید تنها بخشی باشد که بهتر است در خرید آن صرفه‌جویی را کنار بگذارید و به سراغ گزینه‌هایی با ساختار دو لایه بروید. جهت حرکت در هنگام ضربه زدن به اسنیر، عمود و رو به پایین است؛ اما برای ضربه زدن به تام باید دست خود را دراز کنید. از آنجا که مرکز ثقل استند تام همیشه در قسمت بالای آن است، به منظور حفظ تعادل آن بهتر است از یک مدل دو لایه استفاده شود.

استند اسنیر

در قیاس با استند تام، استند اسنر نسبتاً کم‌دردسرتر است؛ زیرا جهت ضربه به اسنیر رو به پایین است و لذا احتمال به هم خوردن تعادل کمتر است. پایه تک لایه به‌خوبی در مواقعی چون نواختن با براش، نواختن نت‌های زینتی و همچنین نواخت مرسوم اسنیر بر روی ضرب‌های دوم و چهارم، وظیفه خود را ایفا می‌کند. با وجود این، برای درامرهایی که به نوازندگی در سبک متال یا هر یک از زیر شاخه‌های آن می‌پردازند، ثبات بیشتر پایه در زیر ضربات سنگین، خصوصاً در اجرای زنده، امری ضروری است.

استند های-هت

در طراحی استند سنج‌ها طراحی‌های جالب‌تری را می‌بینیم. نه‌تنها بریسینگ دو لایه و تک لایه، بلکه استندهای دو پایه و سه پایه نیز در بازار وجود دارد. استند های-هت به دلیل استفاده از پدال دارای ثباتی بیشتر بوده و دامنه حرکتی بسته هر دو سنج باعث می‌شود که انتخاب استند بیشتر به سلیقه نوازنده بستگی داشته باشد.

استند سنج

در زمان خرید استند برای سنج‌های بزرگتر از قبیل کرش، راید و سنج‌های افکت، توجه به بریسینگ یا لایه‌های پایه ضروری است. این سنج‌ها به دلیل قطر بزرگ‌تر خود در هنگام اصابت ضربه، انتقال وزن بیشتری خواهند داشت؛ پس در هنگام انتخاب استند برای سنج‌های خود، نوع نوازندگی خود را نیز در نظر داشته باشید. مجدداً برای سبک‌های سبک‌تر مانند جز، مدل‌های یک لایه به‌خوبی از عهده کار بر می‌آیند.

استند سازهای کوبه‌ای دستی و تجهیزات جانبی

در زمینه استند سازهای کوبه‌ای دستی مانند کانگا، کوینتو، بانگو و… بهتر است از مدل‌های دو لایه استفاده کنیم. اما برای سازهای کوبه‌ای کوچک‌تر که به استند نیازی ندارند (مثلا شیکر یا تمبورین) و یا برای نگه داشتن تجهیزات و آکسسوار بر روی صحنه، پایه‌های تک لایه به‌خوبی وظیفه خود را ایفا می‌کنند.

صندلی

برای نوازندگانی با جثه‌های کوچکتر و وزن کمتر که قصد دارند صندلی قابل حمل و زیبایی در اختیار داشته باشند، صندلی‌هایی با پایه تک لایه مناسب هستند. اما برای تحمل وزن نوازندگان سنگین‌تر در مدت زمان طولانی بهتر است از صندلی‌هایی مقاوم‌تر با پایه دو لایه استفاده شود.

منبع: Sweetwater
نویسنده: Aidan VandeStadt
مترجم: کیان ایرجی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *