همه چیز درباره ساز کونگا (conga)

کونگا (conga) از محبوب‌ترین سازهای کوبه‌ای در جهان است و مواردی چون کیفیت تولید، مواد به‌کاررفته و طراحی اجزا، تأثیر به‌سزایی در صدای آن دارند.

در این مقاله، نگاهی کلی به کونگا و امکانات، مواد مرسوم و تفاوت‌های بین آنها می‌اندازیم تا انتخاب شما را ساده‌تر کنیم. خواهیم دید که چگونه مواد مختلف استفاده‌شده در بدنه و انواع پوست (درام‌هِد) بر صدای ساز تأثیر گذاشته و کدام موارد مناسب کدام شرایط موسیقایی هستند. امیدواریم با راهنمایی‌های ارائه‌شده، برخی از مشکلات شما در زمینه انتخاب و خرید کونگا را برطرف کنیم.

مقدمه

کونگا سازی کوبایی است؛ اما اصالت آن به آفریقا برمی‌گردد. اغلب معتقدند که این ساز در منطقه بانتو در کشور کنگو ابداع شده و مبنای آن ساز محلی این ناحیه به نام ماکوتا (makuta) است. نام این ساز نیز ممکن است از ریشه کنگویی آن اقتباس شده باشد. تومبادورا (tumbadora)(نام اصلی و اسپانیایی ساز کونگا) در ابتدا ظاهری ساده‌تر از نسخه امروزی خود داشت و در آن، پوست بر روی بدنه چوبی ساز کشیده شده و با میخ به بدنه محکم می‌شد. تنها روش کوک کردن تومبادورا، محکم کردن پوست با استفاده از حرارت بود. اغلب طبل‌های امروزی پرداخت‌های زیبا و مکانیزم کوک دارند که از حلقه نگهدارنده و پیچ‌های تنش (tension screws) برای کنترل تنش پوست بهره می‌گیرد.

اگرچه ما اغلب این ساز را کونگا خطاب می‌کنیم، اما این کلمه در ابتدا برای ریتم‌ها و طبل‌های نواخته‌شده در جشن کارنیوال کوبا استفاده می‌شد. کونگا معمولاً با انگشتان و کف دست‌ها نواخته شده و به‌ندرت برای نواختن آن از چوب استفاده می‌شود. به نوازنده ساز کونگا، کانگوئرو (conguero) می‌گویند. بیشتر کونگاها در حدود ۷۵ سانتی‌متر طول دارند؛ اما این ساز دارای سه اندازه مرسوم است که بر اساس اندازه پوست ساز تقسیم‌بندی می‌شود.

بزرگترین آنها که ۱۲.۵ اینچ اندازه دارد، بم‌ترین صدا را تولید می‌کند و تومبا (tumba) نام دارد. سایز متوسط که ۱۱.۷۵ اینچ است، کونگا نامیده می‌شود و در نهایت، کوچکترین سایز که ۱۱ اینچ است و صدایی زیر دارد نیز کویینتو (quinto) نام خوانده می‌شود. سایز کوچک معمولاً برای تکنوازی روی ریتم سایر سازها در آنسامبل کوبه‌ای لاتین مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کونگا معمولاً به‌صورت جفت (تومبا و کونگا) به فروش می‌رسد؛ زیرا این دو اندازه انعطاف‌پذیر بوده و می‌توانند طیف گسترده‌ای از سبک‌ها، از پاپ گرفته تا سالسا، جز لاتین و موسیقی آفریقایی-کوبایی را پوشش دهند.

تاریخچه کونگا

بیایید نگاهی مختصر به تاریخچه کوبا و موسیقی آفریقایی-کوبایی بیندازیم تا ببینیم چرا فیدل کاسترو، پدرخوانده کلوپ اجتماعی بوئنا ویستا (Buena Vista Social Club) است؟

کریستوف کلمب کوبا را در سال ۱۴۹۲ کشف کرد. در ابتدای قرن شانزدهم، اسپانیا بر کوبا مسلط شد. به‌تدریج اقتصاد زراعی این کلونی تازه‌تأسیس شکوفا شد و نیازمند نیروی کاری بود که از بردگان آفریقایی تشکیل می‌شد. این بردگان نگون‌بخت مایملکی جز سنت‌های فرهنگی و موسیقایی خود به همراه نداشتند. آنها از دو منطقه ربوده می‌شدند: نیجریه و قلمرو‌های مجاور آن و از مناطق کنگو و آنگولا در غرب آفریقای مرکزی. کوبا المان‌های متعددی را از فرهنگ آفریقایی دریافت کرد؛ خصوصاً رقص و موسیقی. قرن‌ها بعد و با فروپاشی برده‌داری در کوبا، حدود ۲۵۰ هزار نفر آزادی خود را به دست آورده و در جستجوی کار به شهرهای کوبا از جمله‌ هاوانا و سانتیاگو و کوبا مهاجرت کردند. موسیقی که این افراد با خود به شهرها آوردند، نهایتاً به سبکی تبدیل شد که امروزه آن را آفریقایی-کوبایی (Afro-Cuban) می‌خوانیم.

در نیمه نخست قرن بیستم، تأثیر موسیقی آفریقایی-کوبایی به آمریکای شمالی و سایر بخش‌های جهان نفوذ کرد. سبک‌های موسیقی و رقص از قبیل رومبا، د سان (the son)، چا چا و مامبو در اقصی نقاط جهان بسیار موفق و تأثیرگذار بودند. سازهایی که برای نواختن این سبک‌ها به کار می‌رفت نیز به همراه این سبک‌ها مشهور شدند. امروزه شناخته‌شده‌ترین و مهم‌ترین این سازها عبارتند از تیمبالس (timbales)، بانگو و کونگا.

پس از انقلاب کوبا در سال ۱۹۵۹، سازمانی برای ترویج فرهنگ کوبایی شکل گرفت. شورای ملی فرهنگ، موسیقی و سایر جنبه‌های تاریخ کوبا را تبلیغ می‌کرد. محصول همه این کارها شامل نظام گسترده‌ای از فستیوال‌ها برای موسیقی فولکلور از جمله سان و رومبا، تأسیس خانه نشر موسیقی و شرکت ملی تولید موسیقی بود. موسیقی فیلم کلوپ اجتماعی بوئنا ویستا ساخته ویم وندرس (Wim Wenders) در موسیقی شرکت ملی تولید موسیقی در هاوانا ضبط شد. به همین خاطر می‌توان ادعا کرد که فیدل کاسترو پدرخوانده کلوپ اجتماعی بوئنا ویستا است!

ساختار کونگا

اغلب طبل‌ها دارای یک یا دو پوست (هِد) و یک بدنه (شِل) هستند. این پوست‌ها معمولاً با دست، انگشتان، چوب یا چکش نواخته می‌شوند. به غیر از صدای انسان، سازهای کوبه‌ای قدیمی‌ترین خانواده سازها هستند. طبل‌ها نیز ساز‌هایی کوبه‌ای به شمار می‌روند و گاه در دسته ممبرافون طبقه‌بندی می‌شوند.

انواع بی‌شماری از طبل وجود دارد که از فرهنگ‌های اقصی نقاط جهان سرچشمه می‌گیرند. اما به‌طور کلی برای طبقه‌بندی طبل‌ها از دو مشخصه استفاده می‌شود: نوع و شیوه اتصال پوست و شکل بدنه.

اولین مشخصه کمک می‌کند تا ساز‌های مدرن را از سازهای سنتی یا بدوی منفک کنیم؛ یعنی سازهایی که پوست آنها معمولاً با نخ، طناب یا میخ در جای خود محکم می‌شود. گاهی نخ‌های اتصال دارای دکمه‌هایی هستند که با چرخاندن آنها تنش پوست افزایش می‌یابد. طبل‌های سخنگوی آفریقایی (African Talking Drums) سیم‌هایی دارند که با فشردن آنها توسط دست نوازنده کوک طبل تغییر می‌کند. روش امروزی اتصال پوست، استفاده از حلقه‌ها و قلاب‌ها یا پیچ‌های تنش است. مثلاً اسنیر درام امروزی با بهره‌گیری از یک حلقه و اتصال آن به پیچ‌هایی که به بدنه متصل هستند، پوست را بر روی بدنه نگه می‌دارد. کوک پوست با محکم کردن پیچ‌ها بالا رفته و با شل کردن آنها پایین می‌آید.

پوست درام از پوست حیوانات، پوست ماهی، پارچه یا اجناس مصنوعی تولید می‌شود. بدنه طبل نیز به‌عنوان محفظه رزونانس عمل می‌کند که ولوم ساز را افزایش داده و همچنین بر جنس صدای آن تأثیر می‌گذارد.

شکل بدنه بر لهجه صدا تأثیر می‌گذارد. شکل‌های مرسوم بدنه طبل شامل سیلندر، مخروط، بشکه، نیم‌کره، پارابولیک (سهموی)، جعبه و شکل کدو حلوایی است. ترکیب و دخل‌وتصرف در شکل طبل‌ها نیز امری مرسوم است. کونگا از نظر شکل به بشکه شباهت دارد و قالب طراحی آن نیز حاکی از آن است که نمونه‌های اولیه آن ممکن است از بشکه‌های بازیافتی ساخته شده باشند.

سبک‌های موسیقی

موسیقی کوبا از ترکیب سبک‌های آفریقایی و اروپایی، به‌خصوص موسیقی اسپانیا ریشه گرفته است که این امر در ملودی‌ها، ریتم‌ها و سازبندی موسیقی کوبا کاملاً مشهود است. ساز‌های ریتمیک از جمله کونگا، بانگو، تیمبالس، کاخن، کاوبل، کلاوه، ماراکا و گوئیرو (guiro)، همگی نقشی مهم در موسیقی آفریقایی-کوبایی دارند. شخصیت اصلی این سبک و همچنین برخی از سبک‌های موسیقی آفریقایی در قالب اصلی خود به شرح زیر است:

• ۱. استفاده از جمله‌بندی سوال و جواب بین تک‌خوان و همخوان‌ها
• ۲. استفاده از پلی‌متر (استفاده همزمان از کسر میزان‌های متفاوت از جمله چهار/چهارم و شش/هشتم)
• ۳. پلی‌ریتم (استفاده از تقسیمات ریتمیک مختلف بر روی یکدیگر)
• ۴. استفاده از گام‌های پنتاتونیک و غیر غربی در ملودی‌ها

شناخت مفهوم کلاوه (clave) برای درک موسیقی آفریقایی-کوبایی ضروری است. واژه کلاوه در زبان اسپانیایی به معنای کلید است. این واژه هم به یک ساز اشاره دارد و هم به ساختاری ریتمیک که به‌عنوان چارچوبی است که سایر سازهای ریتمیک باید آن را کامل کنند. تعامل ریتمیک سایر سازها باید همسو با الگوی کلاوه باشد و نمی‌تواند مغایر با این الگو بوده یا ذهن را از این الگو منحرف کند. مهم‌ترین ریتم‌های کلاوه در موسیقی کوبا عبارتند از ۱- سان کلاوه (son clave) و ۲- رومبا کلاوه (rumba clave) که به‌ترتیب در دو شکل زیر شرح داده شده‌اند:

و

دو نوع از این ریتم‌های کلاوه در بالا و پایین این سطر به چشم می‌خورند. دو نیمه الگو یکسان هستند؛ اما ترتیب آنها در نمونه‌های بالا و پایین جابجا شده است.

و

اگر دقت کنید خواهید دید که هر دو الگوی ریتم کلاوه بسیار شبیه به هم بوده و تنها در زمان‌بندی یک نت با یکدیگر تفاوت دارند: نت سوم میزان سه‌نتی. در رومبا کلاوه این نت یک چنگ زودتر از سان کلاوه نواخته می‌شود. دانستن این ریتم‌ها برای فهم و توان نواختن موسیقی آفریقایی-کوبایی ضروری است.

سان کلاوه در پیشرفت موسیقی آفریقایی-کوبایی نقشی حیاتی داشت. همچنین ادغام این سبک با جز و پیدایش سالسا نیز تأثیر زیادی در تسریع این امر داشت. سان، موسیقی کوبایی را با المان‌های ریتم و ملودی موسیقی اسپانیایی و آفریقایی-کوبایی ترکیب می‌کند و پیدایش آن به قرن نوزدهم در مناطق روستایی شرق کوبا برمی‌گردد. ساز‌های مرسوم در این سبک عبارتند از گیتار، ترِس (نوعی گیتار کوبایی) و بیس که سازهای کوبه‌ای از جمله بانگو، ماراکا، کلاوه و گوئیرو آنها را همراهی می‌کنند. طراحی دو ساز در ارتباط با سبک موسیقی سان ارتقاء پیدا کرد: ترس و بانگو. برهم‌کنش موسیقی کوبایی سان و سبک آمریکایی جز در اوایل دهه ۲۰ آغاز شد. به‌تدریج موسیقی کوبایی و پورتوریکویی و همچنین سایر سبک‌های موسیقی کارائیب، در نیویورک و بعدها در سایر مناطق ایالات متحده گسترش پیدا کردند. مهاجرت موزیسین‌ها از این مناطق به نیویورک در کنار توسعه رسانه‌های عمومی و صنعت ضبط به گسترش محبوبیت این سبک‌ها کمک شایانی کرد. سبک‌های جدید رقص مانند چا چا، مامبو و رومبای مدرن در حد فاصل سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ در آمریکا و اروپا بسیار موفق بودند.

واژه سالسا که در زبان اسپانیایی به معنای سُس است، در دهه ۶۰ به کلمه‌ای کلی برای اشاره به این سبک‌های موسیقی تبدیل شد. سالسا شامل سبک‌ها و ریتم‌های مختلفی از جمله پلنا (plena) و بامبا (bomba) از پورتوریکو، کومبیا (cumbia) از کلمبیا، تمبوریتو (tamborito) از پاناما، سان و رومبا از کوبا و همچنین بولروس (boleros) از سایر کشورها است.

نهایتاً سان در کنار جز و سایر ریتم‌های آفریقایی-کوبایی به سبک‌های امروزی مامبو و چا چا تبدیل شدند. در دهه ۶۰ میلادی، المان‌های موسیقی آفریقایی-کوبایی با سبک سول ترکیب شده و سبکی مناسب رقص پدید آمد که امروزه به آن سالسا می‌گوییم.

چینش طبل‌ها

کونگا معمولاً به‌صورت جفت (کونگا و تومبا) فروخته می‌شود. چیدمان طبل‌ها معمولاً به شکل زیر است. کونگا که طبل با سایز متوسط است، مستقیماً در جلوی نوازنده و تومبا در سمت راست قرار می‌گیرد:

در صورت استفاده از کویینتو، این طبل مابین کونگا و تومبا در آرایشی مثلثی قرار می‌گیرد:

نشسته یا ایستاده؟

کونگا در قالب سنتی به شکل نشسته نواخته می‌شود. نوازنده یک طبل را با دو زانوی خود نگه می‌دارد، که بسته به استفاده از سه طبل یا دو طبل می‌تواند کونگا یا کوئینتو باشد. در هنگام اجرای زنده بسیاری از نوازنده‌ها ترجیح می‌دهند که ایستاده ساز بزنند تا هم بهتر دیده شوند و هم توان حرکت بیشتری داشته باشند. این امر می‌تواند بر صدای ساز نیز تأثیر بگذارد؛ زیرا با این چیدمان منتهی‌الیه تحتانی ساز باز است، اما وقتی ساز را بر روی زمین می‌گذاریم، دهانه پایینی آن مسدود می‌شود.

دو نوع پایه برای کونگا وجود دارد. در یک نوع از پایه، ساز با استفاده از قلاب‌های متصل به بدنه به پایه آویخته شده و در نوع دیگر، طبل در داخل حلقه تعبیه‌شده بر روی پایه جای می‌گیرد.

راهنمایی‌هایی برای نشسته ساز زدن

اگر کونگا را به‌صورت حائل نگه داریم، به علت مسدود نشدن دهانه پایینی، صدایی بلندتر تولید می‌کند و توسط مخاطب راحت‌تر شنیده می‌شود. اما این کار را تنها می‌توان با یک طبل در آن واحد انجام داد. نگه داشتن طبل با زانو برای مدت‌ طولانی خسته‌کننده است؛ پس می‌توانید از بند برای معلق کردن آن استفاده کنید. می‌توانید از کش بانجی نیز برای معلق کردن ساز از قلاب‌ها استفاده کنید.

کوک

دو روش متفاوت برای کوک کردن کونگا وجود دارد:

روش ساعت گرد

و یا کوک کردن پیچ‌های روبرو، درست مانند محکم کردن پیچ‌های چرخ خودرو هنگام تعویض زاپاس

پوست باید تنشی یکدست داشته باشد؛ پس تمام پیچ‌ها باید به تعداد ادوار مساوی چرخانده شوند تا میزان تنش در سراسر پوست دیگر یکسان باشد. تنش نامتقارن باعث می‌شود برخی نقاط پوست صدای درستی نداشته باشند یا پاسخ‌دهی پوست به ضربه در نقاط مختلف یکسان نباشد. پس از کوک شدن یک طبل به سراغ سایر طبل‌ها می‌رویم. فاصله (اینتروال) مرسوم بین کوک طبل‌ها، فاصله سوم، چهارم یا پنجم است که انتخاب این امر به سلیقه و سبک مورد نظر شما بستگی دارد.

سعی کنید طبل در معرض تغییرات شدید دما قرار نگیرد؛ زیرا ممکن است به پارگی پوست منجر شود. اگر ناچار به حمل‌ونقل ساز از دمای بسیار سرد به گرم یا برعکس هستید، پوست را پیش از جابجایی شل کنید تا دچار آسیب نشود.

تکنیک نوازندگی کونگا

هر کسی می‌تواند تکنیک اولیه کونگا را یاد بگیرد. برای این کار تنها به کمی زمان، صبوری و تمرین نیاز دارید. اگر در هفته اول نتوانستید مثل یک استاد ساز بزنید، کلافه نشوید. به تمرین ادامه دهید تا مهارت‌های شما با پیشرفت حافظه عضلانی که لازمه ساز زدن است، تقویت شود.

مهمترین ضربه‌ها برای نواختن کونگا به شرح زیرند:

بیس یا B

این بم‌ترین نت کونگا است. برای ایجاد این صدا باید با کف دست به مرکز پوست ضربه بزنید. نتیجه این ضربه، صدایی بم و گرفته است. می‌توانید برای کشش بیشتر صدا، دست را پس از ضربه به‌سرعت از روی پوست بردارید.

تن باز یا O

صدای اصلی هر ساز با این ضربه به‌خوبی شنیده می‌شود. با چهار انگشت دست به لبه پوست ضربه‌ای سریع وارد کنید؛ انگار می‌خواهید به ماهیتابه‌ای داغ ضربه بزنید. این ضربه صدایی شفاف و طنین‌انداز دارد.

اسلپ بسته یا S

برای نواختن ضربه S باید با انگشتان خود به پوست ساز ضربه بزنید و اجازه دهید انگشتانتان کمی روی پوست باقی بمانند. به‌علاوه، گاهی دست دیگر نیز روی پوست قرار می‌گیرد تا صدای درام بیش‌از‌پیش میوت شود.

اسلپ باز یا OS

این ضربه بلندترین نت کونگا بوده و در تکنوازی‌ها به‌کرات برای صدای براق و برنده خود مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای ضربه اسلپ تنها با نوک انگشتان خود ضربه‌ای بسیار سریع به پوست وارد کنید.

پاشنه یا H

ضربه پاشنه یا heel با رها کردن کف دست بر روی پوست نواخته شده و صدایی نرم و گرفته دارد که معمولاً در لابلای سایر نت‌ها جای می‌گیرد.

تَپ یا T

تپ نیز تکنیکی کم‌صدا است؛ اما نتی بالا دارد و لذا برای پر کردن فضای بین سایر ضربه‌ها استفاده می‌شود. برای نواختن این ضربه انگشتان خود را از وضعیت H بلند کرده و از فاصله‌ای کم به پوست ضربه بزنید.

رولِ heel-tap با نواخت یک در میان سریع ضربه‌های تپ و هیل نواخته می‌شود.

یک الگوی بسیار مرسوم در نوازندگی کونگا، tumbao است که در تصویر زیر شرح داده شده است:

برای نواختن tumbao معمولاً از ریتم زیر استفاده می‌شود:

جنس بدنه و پوست

دو مؤلفه تأثیر بزرگی بر صدای کونگا دارند: جنس بدنه درام و نوع پوست (درام‌هِد). درام‌هِد می‌تواند از اجناس مصنوعی یا پوست حیوانات خصوصاً گاو و گاومیش ساخته شود. هر یک از این اجناس از نظر دوام، ظاهر و صدا دارای مزایا و معایبی هستند.

چوب یا فایبرگلاس؟

مواردی چون ظاهر، بو و حس لمس چوب باعث می‌شود این ماده برای ساخت کونگا بیشتر مورد پسند باشد. اما با وجود زیبایی و طبیعی بودن چوب باید پذیرفت که نسبت به فایبرگلاس حساسیت بیشتری در برابر رطوبت و تغییرات دما دارد. فایبرگلاس کمتر تحت تأثیر عوامل جوی قرار می‌گیرد؛ اما حتی با رنگ‌آمیزی‌های پیشرفته نیز زیبایی آن به پای چوب نمی‌رسد.

صدادهی

به‌طور کلی فایبرگلاس صدایی بلند‌تر و براق‌تر از چوب دارد. طبل‌های چوبی صدای گرمی دارند که مورد پسند بیشتر نوازنده‌ها است؛ اما در بسیاری از مواقع، طبل‌های ساخته‌شده از فایبرگلاس نیز هم‌سطح یا حتی بهتر از چوب هستند. برای نوازندگی در فضای باز، فایبرگلاس جنس مناسب‌تری به شمار می‌رود. طبل‌های چوبی سنگین‌تر بوده و تحت تأثیر عوامل جوی قرار می‌گیرند. البته مورد دوم با استفاده از پوشش لاک قابل پیشگیری است.

پوست طبیعی یا مصنوعی؟

پوست حیوانات بیشتر از اجناس مصنوعی تحت تأثیر شرایط جوی قرار گرفته و مثلاً رطوبت باعث افت کوک و کاهش کیفیت صدا‌دهی آنها می‌شود. از سوی دیگر، پوست‌های مصنوعی شاید دوام و مقاومت جوی بیشتری از پوست طبیعی داشته باشند، اما اورتُن بیشتری تولید کرده و صدای آنها مورد پسند برخی از نوازنده‌ها نیست. در مورد پوست طبیعی بد نیست بدانید که پوست گاو نرم‌تر و گرم‌تر از پوست گاومیش است؛ اما پوست گاومیش مقاومت بیشتری دارد.

اگر وگان هستید و در فضای باز به اجرا می‌پردازید، با استفاده از ترکیب فایبرگلاس و پوست مصنوعی می‌توانید سازی مقاوم و بادوام داشته باشید. اگر قصد دارید در فضاهای بسته ساز بزنید و صدای گرم را می‌پسندید، بهتر است از ترکیب درام چوبی با پوست حیوانات استفاده کنید. اما ترکیب اجناس طبیعی و مصنوعی معمولاً حد میانه بهتری را ایجاد می‌کند. در نهایت بهترین ساز سازی‌ است که در دست شما خوش نشسته و به گوش شما خوش بیاید.

مراقبت از کونگا

مراقبت‌ از بخش‌های چوب

اگر به‌خوبی از سازهای چوبی محافظت کنید، یک عمر دوام خواهند داشت. ابتدا بهتر است توصیه‌های تولیدکننده را مطالعه کنید؛ اما اگر ساز شما از چوب عمل‌آوری‌نشده [عمل‌آوری عبارت است از پروسه‌هایی که بر روی چوب پیش از حالت‌دهی اعمال می‌شوند تا مقاومت آن را بالا ببرند. عمل‌آوری ممکن است توسط حرارت، رطوبت و یا موادی مکمل خصوصاً روغن‌های مخصوص چوب انجام شود] با پرداخت طبیعی ساخته شده باشد، با استفاده از پولیش‌های باکیفیت می‌توانید به ظاهر و دوام ساز کمک شایانی کنید. چوب‌های جلاخورده یا رنگ‌شده را می‌توان تنها با پارچه مرطوب تمیز کرد. همواره از استفاده از پاک‌کننده‌های شیمیایی بر روی هر گونه طبل اکیداً خودداری کنید.

مراقبت از هد (پوست)

در مراقبت از پوست‌های طبیعی، گاهی بهتر است هیچ اقدامی انجام ندهیم. اگر قرار است برای مدتی از ساز استفاده نکنید یا قرار است ساز دچار تغییرات دمایی و یا رطوبتی شدید گردد، بد نیست پوست را کمی شل کنید. از به‌کارگیری محصولاتی مانند روغن بچه، روغن زیتون و کره کاکائو خودداری کنید؛ زیرا پوست طبیعی معمولاً به رطوبت واکنش منفی نشان می‌دهد. اما اگر مدت‌ طولانی به ساز زدن می‌پردازید، بد نیست برای دستان خود از محصولات مرطوب‌کننده استفاده کنید؛ زیرا در طول زمان، رطوبت پوست دست به پوست ساز منتقل شده و باعث خشکی پوست دست می‌گردد.

کیس

ساز یک وسیله ارزشمند است، نه فقط به خاطر بها، بلکه همچنین به علت رابطه عاطفی نوازنده با ساز. اگر می‌خواهید سالها از ساز استفاده کرده و لذت ببرید و قصد دارید در اجرای زنده از ساز خود استفاده کنید، داشتن کیس مناسب یک ضرورت انکارناپذیر است. کیس به ساز شما کمک می‌کند ظاهری زیبا را در طی سالها حفظ کرده و این ظاهر زیبا، هم بر سایر نوازندگان و هم بر مخاطبان شما تأثیر می‌گذارد. کیس کونگا نه‌تنها تجهیزات را در برابر صدمات فیزیکی حفظ می‌کند، بلکه به کاهش تاثیر تغییرات ناگهانی جوی نیز کمک می‌کند. خارج نکردن ساز از کیس پس از جابجایی کمک می‌کند تا تغییر دما و رطوبت به‌طور تدریجی اتفاق افتد. کیس‌های نرم، محافظی ارزان‌قیمت برای پوست و چوب بوده و کیس‌های سخت ساخته‌شده از پلاستیک، چوب یا فیبر، مقاومت بیشتری در برابر صدمات فیزیکی دارند. اگر پس از مدتی قصد ارتقاء از کیس نرم به کیس سخت را دارید، می‌توانید از هر دوی آنها به‌طور همزمان استفاده کنید؛ بدین ترتیب که ساز را ابتدا در کیف یا همان کیس نرم گذاشته و سپس هر دو را در کیس سخت قرار دهید تا مقاومت بیشتری در برابر صدمات ایجاد کرده باشید.

جمع‌بندی

در هنگام انتخاب و خرید کونگا دو سوال مهم را از خود بپرسید:

• ۱. قصد دارم با ساز خود چگونه موسیقی‌هایی اجرا کنم و معمولاً در چگونه شرایطی ساز می‌زنم؟
• ۲. چگونه محصولی مناسب نیازهای مطرح‌شده در سوال اول است؟

همواره سعی کنید حد تعادلی بین قیمت و کارایی پیدا کنید که مناسب بودجه شما باشد. اما به یاد داشته باشید که اگر در ابتدای راه سازی بیش‌ازحد ارزان خریداری کنید، ممکن است یک یا دو سال بعد مجبور به خرید ساز دیگری شوید. اگر ابتدا به سراغ سازی باکیفیت بروید، معمولاً هزینه نهایی پایین‌تر از خرید دو ساز در مدتی کوتاه خواهد بود. همچنین حتماً خرید کیس برای ساز خود را در نظر داشته باشید تا ظاهر و نواخت ساز را در بهترین حالت ممکن حفظ کنید. [مترجم: نکته‌ای که برای خریداران ایرانی اهمیت ویژه دارد، نرخ بالای تورم در کشور ما است. با خرید سازی باکیفیت در محدوده قیمت متوسط به بالا، در صورت نیاز به ارتقای ساز می‌توانید ساز خود را با قیمتی مناسب‌ فروخته و ساز جدیدی خریداری کنید؛ بدین ترتیب در هنگام ارتقاء، بخش قابل توجهی از افت ارزش پول را با افزایش قیمت ساز دست‌دوم خود جبران کرده‌اید. بسیاری از نوازندگان حتی از خرید ساز باکیفیت به‌عنوان نوعی سرمایه‌گذاری برای حفظ ارزش دارایی خود استفاده می‌کنند. لذا توصیه تجربی مترجم این است که حتی اگر اطمینان ندارید در بلندمدت به ساز زدن ادامه خواهید داد یا نه، برای جلوگیری از ضرر مالی سعی کنید سازی خریداری کنید که قابلیت فروش دست دوم خوبی داشته باشد. سازهای دست دوم خوش‌فروش معمولاً سازهایی هستند که دارای کیفیت مطلوب و از برندهای شناخته‌شده بوده و با دقت نگهداری شده باشند.]

امیدواریم راهنمایی‌های یادشده در این مقاله برای شما مفید و راهگشا بوده باشند. چنانچه پس از مطالعه این مقاله هنوز هم برای انتخاب کونگا به مشاوره نیاز دارید، می‌توانید روی کمک کارشناسان گیتار ایران حسابی ویژه باز کنید.

منبع: Thomann
مترجم: کیان ایرجی