آموزش, مقالات, مقالات درامز
همه چیز درباره کاخن (کاخون)
جولای
ممکن است شما هم جزو افرادی باشید که وقتی با ساز کاخن (cajon یا cajón) مواجه می‌شوند، با خود می‌گویند این همه علاقه و سر و صدا برای یک جعبه ساده چوبی چه دلیلی دارد؟ در پاسخ باید بگوییم که فریب طراحی ساده این ساز را نخورید؛ زیرا کاخون سازی با انعطاف‌پذیری خیره‌کننده است.
در این مقاله می‌خواهیم شما را با ریشه‌ها، انواع و تکنیک‌های نوازندگی این ساز محبوب آشنا کنیم.
مقدمه
کاخن کلمه‌ای اسپانیایی به معنای جعبه است. این ساز، ارتفاعی در حدود زانوی انسان دارد و به شکل مکعب است. بدنه توخالی کاخن که نوازنده در هنگام ساز زدن بر روی آن می‌نشیند، معمولاً از جنس چوب ساخته شده و در قسمت پشت دارای حفره صدا (sound hole) است. صفحه‌ای که نوازنده به آن ضربه می‌زند، از یک تخته چوبی نازک تشکیل شده است و در نمونه‌های مدرن دارای یک توری فنری است. این ساز معمولاً با دست نواخته می‌شود؛ اما ممکن است از براش، چوب یا پدال‌های به‌خصوص نیز استفاده شود.
کاخن از سنت موسیقی آمریکای جنوبی به‌خصوص کوبا و پرو سرچشمه می‌گیرد و بخشی جدانشدنی از موسیقی فلامنکو اسپانیایی از دهه هفتاد تا به امروز بوده است. فراتر از این اما، نمونه‌های مدرن این ساز، قابلیت بالایی برای استفاده در سبک‌های امروزی دارند و صدای آن که شبیه به بیس درام و اسنیر درام است، باعث می‌شود در اجراهای کوچک و خودمانی جایگزین مناسبی برای کیت درام باشد.
به‌لطف قیمت مناسب، سطح صدای نسبتاً کم و سادگی نواختن کاخن، این ساز بدل به دروازه‌ای برای ورود به عالم سازهای کوبه‌ای شده است. امروزه هیچ نوازنده پرکاشن یا آموزشگاه موسیقی را پیدا نمی‌کنید که از این ساز بهره نبرد.
تاریخچه کاخن
اغراق نیست اگر بگوییم کاخن موسیقی غرب را مانند طوفانی درنوردید. این ساز در اواخر دهه ۷۰ از پرو به اسپانیا رسید (پاکو دلوسیا گیتاریست معروف فلامنکو، کاخن را در ارکستر شش‌نفره خود در سال ۱۹۷۷ به کار برد) و ابتدا در صحنه موسیقی فلامنکو به محبوبیت دست پیدا کرد. از اواخر دهه ۹۰ به بعد، این ساز کوبه‌ای رفته‌رفته اروپای غربی و سایر جهان را نیز متوجه خود ساخت؛ رویه‌ای که امروز نیز ادامه دارد.
تاریخچه دقیق کاخن در کشور پرو چندان مشخص نیست. ابتدا در اواسط قرن نوزدهم میلادی و در قالب سبک زاماکوئکا (Zamacueca)(یک سبک رقص و موسیقی پرویی) از کاخن نام برده شده است. برخی از متخصصین عقیده دارند که کاخن بر مبنای نوعی طبل آفریقایی بنا شده است و عده‌ای دیگر به یک روایت فولکلور پرویی اشاره می‌کنند که به‌صورت سینه‌به‌سینه منتقل شده است. طبق این روایت، قدرتمندان کاتولیک که در قرن هفدهم در دربار پرو حضور داشتند، بردگان آفریقایی را از استفاده از طبل‌های خود منع می‌کردند؛ زیرا این طبل‌ها را سازهای کفار می‌دانستند. همچنین این نگرانی وجود داشت که ممکن است از این طبل‌ها برای برقراری ارتباط از راه دور استفاده شده و منجر به شکل‌گیری قیام‌های اجتماعی گردد. بردگان که از یکی از ابزارهای اساسی فرهنگ سنتی خود محروم شده بودند، در موسیقی خود از وسایل روزمره استفاده کردند که ارباب نمی‌توانست آنها را ممنوع کند. بر اساس این روایت، کاخن در ابتدا تنها یک جعبه ساده برای حمل‌و‌نقل اشیا بود که رفته‌رفته به سازی تمام‌عیار بدل شده و فراگیر شد.
تقریباً همین دلایل برای پیدایش کاخن کوبایی در عصر استعمار کوبا نیز بیان شده‌اند؛ البته به‌صورتی کاملاً مجزا از سیر شکل‌گیری این ساز در پرو. کارگران در بنادر جمع شده و با استفاده از جعبه‌های مختلف، موسیقی رومبا می‌نواختند و بدین ترتیب نوع دیگری از کاخن متولد شد که کم‌وبیش تفاوت‌های قابل توجهی نیز با نمونه پرویی خود دارد.
انواع کاخن
کاخن سنتی آفریقایی-پرویی، شالوده نوعی از کاخن است که در اروپا محبوب شده است. ساختار این نوع کاخن ساده است و فاقد مکانیزم اسنیر است. تنها می‌توان صدایی اسنیرمانند و چوبی را با استفاده از فاصله کوچک میان لبه بالایی صفحه رویی با بدنه ساز ایجاد کرد. سطح مقطع کاخن پرویی مستطیل‌شکل است و لذا پهنای آن کمی بیشتر از عمق آن است. ابعاد استاندارد این ساز ۵۰×۳۰×۲۵ سانتی‌متر (ارتفاعxعرضxعمق) است و صدای آن شخصیتی چوبی، واضح و حجیم دارد.
کاخن فلامنکو از کاخن آفریقایی-پرویی ریشه می‌گیرد و محبوب‌ترین نوع در بسیاری از کشورها به حساب می‌آید و در بخش‌های بعدی این مقاله نیز بیشتر به کاخن فلامنکو می‌پردازیم. این ساز برخلاف نمونه‌های آفریقایی-پرویی، دارای مکانیزم اسنیر است که در داخل ساز و در پشت صفحه‌ای که نوازنده به آن ضربه می‌زند نصب می‌گردد. این مکانیزم معمولاً از سیم‌های گیتار تولید می‌شود و گاهی زنگوله‌های کوچکی نیز در داخل ساز به آن آویخته می‌شوند. کاخن فلامنکو معمولاً کاملاً مربعی است و ابعاد استاندارد آن ۵۰×۳۰×۳۰ سانتی‌متر (ارتفاعxعرضxعمق) است. به لطف وجود مکانیزم اسنیر، صدای این سازها خشک‌تر و خشن‌تر از کاخن‌های آفریقایی-پرویی است.
انواع دیگر مکانیزم اسنیر نیز در کاخن‌های مدرن به چشم می‌خورند. یکی از انواع مرسوم این مکانیزم‌ها، استفاده از سیم‌های اسنیر درام است.
بسته به نوع مکانیزم به کار رفته، کاخون‌ها را معمولاً به انواع سیمی (string cajónes) و فنری (snare cajónes) تقسیم می‌کنند. کاخن‌های سیمی معمولاً به شدت ضربه حساس‌تر هستند و پاسخ ظریف‌تری به نواخت نشان می‌دهند که می‌توان با تنظیم میزان کشش سیم‌ها، آن را به شکل دلخواه تنظیم کرد. اما ساخت آنها کمی دشوار‌تر است و لذا قیمتشان معمولاً بیشتر از کاخن‌های فنری است. کاخن‌های فنری معمولاً قابلیت تنظیم ندارند؛ اما اغلب می‌توان مکانیزم اسنیر را معکوس کرده یا به‌طور کامل حذف کرد که باعث می‌شود صدای ساز بیشتر شبیه به مدل‌های آفریقایی-پرویی باشد.
با پیشرفت مداوم کاخن که در سالهای اخیر سرعت بیشتری نیز پیدا کرده است، مکانیزم‌های اسنیر جدیدتری نیز به بازار عرضه شده‌اند. در برخی از نمونه‌ها، این مکانیزم مستقیماً به صفحه نواخت ساز چسب‌کاری می‌شود؛ اما در مدل‌های دیگر، مکانیزم اسنیر را می‌توان از طریق حفره صدا از ساز جدا کرده و مجدداً در صورت نیاز آن را به ساز متصل کرد. بعضی کاخن‌ها دارای دسته‌هایی هستند که به نوازنده اجازه می‌دهند میزان فشار فنرها به چوب ساز را از بیرون ساز تنظیم کنند.
کاخن‌های کوبایی که به آنها Rumba de Cajón Cubana گفته می‌شود، مورد توجه طیف به‌خصوصی از نوازنده‌ها هستند. کاخن بیس کوبایی یا Salidor بیشتر به انواع آفریقایی-پرویی شباهت دارد؛ اما پهنای آن بیشتر بوده و سطح مقطع تحتانی آن باز است. انواع دیگر کاخن عبارتند از سایز متوسط، tres dos که شبیه به کونگا است و همچنین نمونه‌ای کوچکتر که کویینتو (quinto) نامیده می‌شود. دو مدل آخر در بین پاهای نوازنده قرار می‌گیرند و نوازنده به سطح فوقانی آنها ضربه می‌زند. نوع دیگر کاخن که به اندازه جعبه کفش است، Cajita نام دارد و معمولاً بر روی پایه قرار گرفته و با چوب نواخته می‌شود.
به لطف خلاقیت تولیدکنندگان کاخن می‌توان طیف گسترده‌ای از انواع مختلف این ساز را در بازار پیدا کرد. بعضی از سازها تاشو هستند و برخی دیگر چند سطح مختلف برای نواخت دارند. برخی دیگر را می‌توان در کنار یکدیگر و مانند یک درام ست نواخت و بعضی سازها را می‌توان با استفاده از بند به کمر بست یا بر روی پاها قرار داد. همچنین کاخن‌هایی در اندازه‌های کوچکتر برای نوازندگان خردسال نیز در بازار موجود هستند.
کسانی که به دنبال خریدی مقرون‌به‌صرفه هستند، می‌توانند کیت‌های کاخن را تهیه کنند. این کیت‌ها شامل تمام اجزای لازم برای ساخت ساز هستند و می‌توان بدون استفاده از ابزارهای پیچیده آنها را سرهم کرد. نوازنده‌ها می‌توانند از ترکیب این کیت‌ها سازهای منحصربهفرد خود را نیز ایجاد کنند.
مواد مورد استفاده در ساخت کاخن
کاخن معمولاً از چوب یا تخته چندلایه ساخته می‌شود؛ اما گاهی کامپوزیت‌های فیبر مانند ام‌دی‌اف نیز برای ساخت ساز به کار می‌روند. اگرچه هر قاعده‌ای استثنایی دارد، اما به‌طور کلی سازهای ارزان‌قیمت تا قیمت متوسط از انواع تخته چندلایه و گاه ام‌دی‌اف تولید می‌شوند. چوب‌های مرغوب معمولاً در سازهای گران‌قیمت به کار گرفته می‌شوند. معمولاً با افزایش قیمت ساز، قطر چوب‌های به‌کاررفته بیشتر می‌شود و همچنین ثبات و کیفیت صوتی ساز نیز ارتقاء می‌یابد.
صفحه نواخت سازها معمولاً از تخته چندلایه نازک ساخته می‌شود. مجدداً جنس این بخش نیز با قیمت ساز ارتباط دارد. قطر، تعداد لایه‌ها و نوع چوب استفاده‌شده در سطح نواخت کاخون، بر طنین و همچنین شخصیت صدای ساز تأثیر بسزایی دارد. به علت گزینه‌های متعدد در تولید کاخن، نمی‌توان قاعده درستی تعریف کرده و ادعا کرد که هر ماده به‌کاررفته در ساز دقیقاً چه تأثیری در صدای آن خواهد داشت.
شایان ذکر است که به منظور جذاب‌تر کردن ظاهر ساز، کاخن‌های اعلا معمولاً با پوشش نازکی از چوب‌های گرانبها تزیین می‌شوند.
لوازم جانبی کاخن
جدا از تنوع انتخاب‌ها در زمینه ساز کاخن، تجهیزات جانبی متعددی نیز برای این ساز موجود است که طیف صوتی و شخصیت این ساز را متنوع‌تر می‌کنند.
برخی از تولیدکنندگان ماژول‌های کوچک چوبی را ارائه می‌کنند که دارای زنگوله (bell)، شیکر (shaker) یا کاستانت (castanet) هستند. این افزونه‌ها با استفاده از چسب‌های ولکرو در داخل ساز نصب می‌شوند و می‌توان به‌سرعت آنها را اضافه یا حذف کرد. معمولاً این ماژول‌ها با دست نواخته می‌شوند؛ اما برخی نمونه‌ها را می‌توان با پا نیز نواخت.
همچنین زنگوله‌ها و شیکرهای مختلفی برای اتصال به انگشتان، مچ دست یا قوزک پای نوازنده نیز در بازار موجود است.
پدال کاخن افزونه‌ای است که نواخت این ساز را شبیه به بیس درام کرده و صدایی منحصربهفرد تولید می‌کند. نوازندگان درام به این افزونه علاقه زیادی دارند؛ زیرا به کمک آن می‌توانند کاخن را به بخش اصلی ساز (و همچنین صندلی) خود تبدیل کرده و درام کیت کوچک و سبکی برای اجراهای کوچک آکوستیک در اختیار داشته باشند. در چنین چینش‌هایی معمولاً از اجزای مرسوم در کیت درام، مانند سنج و های-هت نیز استفاده می‌شود.
تکنیک‌های نوازندگی کاخن
یکی از مزایای کاخن در قیاس با سایر سازهای کوبه‌ای این است که تکنیک نوازندگی آن را می‌توان به‌سادگی فرا گرفت؛ لذا مبتدی‌ها می‌توانند پس از آموزش کوتاه‌مدت به صدای استاندارد دست پیدا کنند.
نوازنده بر روی بخش انتهایی سطح فوقانی کاخون می‌نشیند تا دسترسی وی به قسمت بالای سطح نواخت ساز ساده‌تر گردد. پاهای نوازنده در دو طرف کاخون و کمی در مقابل آن قرار می‌گیرند تا بتواند ساز را کمی به عقب خم کند. بدین ترتیب نوازنده می‌تواند پشت خود را صاف کرده و به‌راحتی به سطح نواخت ساز دسترسی داشته باشد. سطحی که باید نوازنده به آن ضربه بزند، یک سوم فوقانی صفحه نواخت ساز است؛ البته این قاعده همیشه رعایت نمی‌شود.
سه ضربه مهم نوازنده عبارتند از نت بیس (bass)، نت بالا (high) و ضربه اسلپ (slap). با استفاده از این سه ضربه می‌توانید ریتم‌های درج‌شده در بخش بعدی مقاله را بنوازید.
برای دریافت صدای بیس گرم و حجیم از کاخون باید با کف دست به سطح نواخت ضربه بزنید. کف دست را صاف کرده و اجازه دهید وزن بازوی شما با استفاده از جاذبه به سطح صفحه نواخت ساز ضربه بزند. قسمت بالای مچ دست باید هم‌ارتفاع با لبه بالایی صفحه نواخت باشد. پس از ضربه زدن به کاخون اجازه دهید دست به‌طور طبیعی پرش کرده و از روی صفحه ساز بلند شود تا صدای لرزش این صفحه را خفه نکند.
اسلپ با استفاده از چرخش مچ و ضربه زدن به بخش فوقانی صفحه نواخت با استفاده از کف دست نواخته می‌شود. انگشتان دست خود را آزاد بگذارید تا به‌نرمی به صفحه نواخت ضربه بزنند. در این ضربه هم بهتر است اجازه دهید دست پس از ضربه جهش کرده و از روی ساز بلند شود. صدای این ضربه باید بسیار متفاوت از ضربه بیس باشد. از آنجا که صدای کاخون‌های مختلف با یکدیگر تفاوت دارد، بهتر است با کمی آزمون‌و‌خطا، بهترین نقطه برای نواختن این ضربه را بر روی ساز خود پیدا کنید.
ضربه high slap با نوک انگشتان و بر روی قسمت فوقانی صفحه نواخت ساز نواخته می‌شود و باید سطح ولوم آن به‌مراتب کمتر از سایر ضربه‌ها باشد.
همچنین تکنیک‌های سایر سازهای کوبه‌ای از جمله کونگا، بانگو و تنبک نیز به‌عنوان افکت بر روی کاخون اجرا می‌شوند.
ریتم‌های سنتی و مدرن
در تصویر زیر، نمونه‌هایی از ریتم‌های مدرن و سنتی کاخن را مشاهده می‌کنید. ضربه‌هایی که در قسمت پیشین بررسی کردیم، برای نواختن این ریتم‌ها کافی هستند.
ابتدا سه ریتم پرویی را بررسی می‌کنیم. این ریتم‌ها با سازهای سنتی آفریقایی-پرویی که فاقد مکانیزم اسنیر باشند، صدای زیبایی تولید می‌کنند؛ اما می‌توان آنها را با کاخن فلامنکو نیز نواخت.
ریتم‌های Lando ،Marinera و Fastejo از گونه‌های موسیقی و رقص کشور پرو هستند که به ترتیب در کسر میزان ۳/۴، ۶/۴ و ۶/۸ نواخته می‌شوند. در ابتدا به نت‌نویسی نوع ضربه توجه کرده و همزمان با نواختن، ضرب‌های ریتم را بشمارید تا گوش شما با این ریتم‌ها کاملاً آشنا شود.
در ریتم لاندو پیش از ضرب‌های ۲، +۴ و ۶، یک ضرب کوتاه اضافه مشاهده می‌کنید که به آن فلم (flam) می‌گویند. ابتدا نواختن ریتم اصلی را به‌خوبی فرا بگیرید و سپس این نت تزیین را به ریتم اصلی اضافه کنید.
پس از این سه ریتم پرویی، به دو ریتم از موسیقی فلامنکو می‌رسیم: Buleria و Tango Flamenco.
نکته به‌خصوص ریتم بولریا این است که شمارش را از ۱۲ شروع می‌کنیم. برای درک بهتر این ریتم توصیه می‌کنیم پیش از شروع به نواختن آن، تمرین زیر را انجام دهید. شمارش را شروع کرده و با صدای بلند اعداد را بر روی ضرب بشمارید. همراه با هر شمارش یک بار دست بزنید؛ اما اعدادی که با فونت بولد مشخص شده‌اند را با تأکید بیشتر و محکم‌تر بخوانید و بنوازید:
۱۲ – ۱ – ۲ – ۳ – ۴ – ۵ – ۶ – ۷ – ۸ – ۹ – ۱۰ – ۱۱
وقتی این ریتم را به‌خوبی فرا بگیرید، موسیقی فلامنکو را به‌راحتی می‌نوازید.
در انتها و در بخشی که با نام Rock & Pop مشخص شده است نیز سه روش برای تبدیل ساده ریتم‌های راک و پاپ از درامز به کاخن را مشاهده می‌کنیم. برای شروع، ضربه‌های بیس درام را با دست راست و اسنیر درام را با دست چپ بنوازید.
در مثال بعدی، همین ریتم‌ها با ضربه اسلپ تقویت می‌شوند. در آخرین سطر نیز این ریتم را با نت‌های دولاچنگ متوالی می‌نوازیم.
کوک کاخن
برخلاف سازهای زهی، کوک کاخن نت صدای آن را مشخص نمی‌کند؛ بلکه باید بهترین شخصیت صدای ساز را پیدا کرده و تلاش کنیم نویزهای ناخواسته را به حداقل برسانیم.
توجه داشته باشید که اگر سیم‌ها را بیش‌ازحد کشیده و یا پیچ‌ها را بیش‌ازحد محکم کنیم، ممکن است به ساز آسیب وارد شود.
مافلینگ یا خفه کردن صدا
در برخی از شرایط ممکن است بنا بر سبکی که می‌نوازید و همچنین ماهیت صوتی اتاقی که در آن قرار دارید، نت بیس بیش از آنچه می‌خواهید طول داشته باشد. در چنین شرایطی قرار دادن یک حوله یا پارچه در داخل ساز می‌تواند مؤثر باشد. هر چه سطح تماس پارچه با صفحه نواخت ساز بیشتر باشد، صدا را نیز بیشتر خفه می‌کند.
اگر صدای لرزش سیم‌ها ناخوشایند باشد، می‌توانید صدای آنها را نیز کنترل کنید. در برخی از کاخن‌ها، چسب ولکرو بر روی سیم‌ها تعبیه شده است که می‌توان آن را شل یا محکم کرد. اگر این مکانیزم در ساز شما طراحی نشده است، می‌توانید از چسب‌های نواری مرسوم خانگی برای ساکت کردن صدای سیم‌ها استفاده کنید. البته حتماً توجه کنید که چسب مورد استفاده به ساز و اجزای آن آسیب نزند.
تنظیم کشش سیم‌ها
در بیشتر کاخن‌های سیمی، کشش سیم‌ها با استفاده از پیچ و آچار آلن تنظیم می‌شود؛ اما بسیاری از تولیدکنندگان توصیه می‌کنند هرگز اقدام به تغییر کشش سیم‌ها نکرده یا لااقل پیچ تعبیه‌شده بر روی مکانیزم را از تعداد دور مشخصی محکم‌تر نکنید.
برای رسیدن به نتیجه مناسب باید دستی ماهر، تجربه‌ای کافی و گوش‌هایی مجرب داشته باشید. راهنمایی کلی بدین شرح است: اگر سیم‌ها بیش‌ازحد سفت باشند، صدای گز ناخوشایندی تولید کرده و اگر بیش‌ازحد شل باشند، صدایی شبیه به جغجغه ایجاد می‌کنند. پس باید با دقت لازم حد بهینه بین این دو حالت را پیدا کنید.
تنظیم صفحه نواخت
در برخی از کاخن‌ها می‌توانید با شل یا سفت کردن پیچ‌های تعبیه‌شده بر روی سطح خارجی صفحه نواخت ساز، فاصله این صفحه از بدنه را کم یا زیاد کنید. بدین ترتیب می‌توانید صدای اسنیرمانندی تولید کنید که در موسیقی پرویی کاربرد دارد.
تغییر نت بیس
اگر بخشی از حفره صدای ساز را بپوشانید (مثلاً یک تکه مقوا را با چسب به دهانه حفره صدا متصل کنید)، صدای نت بیس عمیق‌تر و خشک‌تر می‌شود. برخی از کاخن‌های موجود در بازار دارای زبانه‌ای کشویی هستند که انجام این کار را ساده‌تر می‌کند.
میکروفون‌گذاری
گزینه‌های میکروفون‌گذاری برای ساز کاخن آنقدر متنوع هستند که می‌توان چندین کتاب درباره این مطلب نوشت. در این بخش مهم‌ترین انواع میکروفون‌گذاری این ساز را برشمرده‌ایم. سلیقه شخصی، محیط ضبط، نوع موسیقی و البته تجهیزاتی که در اختیار دارید، همگی در گزینه‌های ضبط تأثیر می‌گذارند.
در ضبط زنده بهتر است چینش ساده‌ای را انتخاب کنید تا سازهای دیگر و اسپیکرهای مانیتورینگ تداخل زیادی با سیگنال صدای کاخن ایجاد نکنند. در چنین شرایطی معمولاً از یک میکروفون باندری (boundary mic) در داخل ساز استفاده می‌شود [میکروفون‌های باندری، میکروفون‌های خازنی کوچکی هستند که بر روی یک سطح نصب می‌شوند و صدا را از محیط اطراف و همچنین سطحی که به آن چسبیده‌اند، برداشت می‌کنند. عملکرد آنها شبیه به پیکاپ‌های چسبی است؛ اما کیفیت صدای آنها متفاوت و به نظر عموم بهتر از پیکاپ چسبی است]. استفاده از این روش باعث می‌شود نیازی به پایه میکروفون نداشته باشید، میکروفون در داخل کاسه ساز به‌خوبی از سایر عوامل محیطی ایزوله شود و همچنین اگر ساز در حین اجرا جابجا شود، میکروفون همیشه در جای درست خود قرار داشته باشد. البته صدای طبیعی ساز به دلیل افزایش طنین در داخل کاسه به‌درستی دریافت نمی‌شود.
اگر صحنه اجرا شلوغ و پر سر و صدا نیست، می‌توانید میکروفون باندری را جلوی کاخن قرار دهید. بدین ترتیب صدای طبیعی ساز حفظ می‌گردد؛ اما از سوی دیگر، صداهای محیطی بیشتر به داخل میکروفون نشت می‌کنند.
یک راهکار محبوب دیگر، استفاده از میکروفون دینامیک مقابل حفره صدای ساز است. در این صورت کپسول میکروفون باید کمی به داخل ساز قرار گرفته یا با فاصله کمی از حفره صدا قرار گیرد؛ زیرا جریان هوا در اطراف حفره صدای کاخن ممکن است باعث تخریب سیگنال میکروفون گردد.
همچنین می‌توان یک میکروفون دیگر را روبروی صفحه نواخت ساز قرار داد و به این ترتیب دو سیگنال بیس (میکروفون پشتی) و اسنیر (میکروفون جلوی ساز) را به‌صورت جداگانه برداشت کرده و با یکدیگر ترکیب کرد. میکروفون دوم باید تا حد ممکن به ساز نزدیک شده و یک‌‌سوم فوقانی صفحه نواخت ساز را هدف بگیرد. همچنین فاز سیگنال یکی از میکروفون‌ها باید معکوس شود تا تداخل فرکانسی به حداقل ممکن برسد.
در استودیو معمولاً نیازی نیست که نگران تداخل صدای سایر سازها باشیم. به همین خاطر معمولاً از میکروفون‌های خازنی (کاندنسر) برای ضبط صدای این ساز استفاده می‌شود؛ زیرا صدای آنها در دامنه فرکانس‌های بالا وفاداری بیشتری دارد. البته در زمان استفاده از میکروفون‌های خازنی احتمال بروز فیدبک نسبت به میکروفون‌های دینامیک بیشتر است.
مرسوم‌ترین روش ضبط در استودیوها، قرار دادن یک میکروفون بیس درام در قسمت پشت ساز و یک میکروفون خازنی دیافراگم کوچک در مقابل ساز است. به‌طور کلی نحوه میکروفون‌گذاری در استودیو نیز شبیه به اجرای زنده است که در بالا توضیح داده شد؛ اما می‌توان فاصله میکروفون‌گذاری را کمی دورتر در نظر گرفت.
اگر می‌خواهید تصویر استریوی پهن‌تری داشته باشید، می‌توانید از چینش میکروفون‌گذاری نزدیک A-B در قسمت مقابل کاخن استفاده کنید.
جمع‌بندی
کاخن به لطف تنوع و انعطاف‌پذیری خود به یکی از پرفروش‌ترین سازهای کوبه‌ای بدل شده است. این ساز که می‌تواند به‌تنهایی یا به‌عنوان بخشی از چینش ست سازهای کوبه‌ای مورد استفاده قرار گیرد، نقشی مهم در موسیقی‌های سنتی و مدرن ایفا می‌کند. در واقع، این جعبه کوچک چوبی تبدیل به بخشی ثابت از موسیقی جهان شده است.
فارغ از اینکه پیر هستید یا جوان، مبتدی هستید یا حرفه‌ای، قطعاً می‌توانید از میان خیل عظیمی از کاخن‌ها با اندازه‌ها، امکانات و شاخصه‌های متفاوت از تولیدکنندگان مختلف، یک گزینه مناسب برای خود پیدا کنید. به‌علاوه، گستره تجهیزات جانبی این ساز نیز روز‌به‌روز در حال وسیع‌تر شدن است.
وقتی بودجه و نوع موسیقی مورد نظر خود را مشخص کردید، تنوع گسترده‌ای از کاخن‌ها پیش روی شما خواهد بود که ساز ایده‌آل برای شرایط خود را از بین آنها انتخاب کرده و سالهای پیاپی از نواختن آن لذت ببرید. همچنین اگر برای انتخاب و خرید کاخن به مشاوره نیاز داشتید، همواره می‌توانید روی کارشناسان گیتارایران حساب کنید.
منبع: Thomann
مترجم: کیان ایرجی