پدال‌های فراموش‌نشدنی BOSS

در دنیای سینما، عبارت Cult Classic به فیلمی اطلاق می‌شود که پس از گذشت چند سال، ارزش واقعی آن توسط عده‌ای معدود از طرفدارانش درک می‌شود. شاید ارقام گیشه این امر را نشان ندهند؛ اما این فیلم‌ها در اکثر اوقات محصول استودیوهایی مستقل هستند، البته در برخی از مواقع، استودیوهای بزرگ و هالیوودی نیز موفق به ساخت فیلم‌هایی شده‌اند که به چنین جایگاهی دست یافته‌اند و تأثیری عمیق بر فرهنگ سینمایی گذاشته‌اند.

مثال بالا، در دنیای پدال‌ها، در مورد باس (BOSS) صدق می‌کند که به‌گونه‌ای، استودیوی بزرگ جهان پدال‌ها محسوب می‌شود و بارها توانایی خود در ساخت پدال‌هایی بی‌نظیر را به همگان ثابت کرده است. اما در چهار دهه گذشته، برخی از پدال‌های افکت این شرکت از این هم فراتر رفته‌اند و به دلیل تأثیر عمیقشان بر صنعت موسیقی، ماهیت صوتی خاص یا صرفاً تولید محدود و ارزش کلکسیونی‌شان، به محصولاتی Cult Classic تبدیل شده‌اند.

در این مقاله، به هشت پدال افکت از شرکت باس خواهیم پرداخت که از چنین جایگاهی برخوردارند.

HM-2 Heavy Metal

هدف اصلی BOSS از تولید HM-2، ساخت پدالی بود که بتواند غرش و قدرت صدای یک امپلیفایر گیتار مارشال را شبیه‌سازی کند. برای دستیابی به این امر، مهندسین باس شکل موج تولیدی امپلیفایرهای مارشال را با استفاده از اسیلوسکوپ تحلیل کردند و تلاش کردند مدار HM-2 را به گونه‌ای طراحی کنند که همان میدرنج قدرتمند و غرنده را تولید کند.

اما محصول نهایی کمی متفاوت بود. حتی خود شرکت باس نیز اعتراف کرد که صدای این پدال، شباهت کمی با صدای امپ‌های مارشال دارد و ماهیت آن بسیار فشرده‌تر است؛ به‌گونه‌ای که انگار یک کمپرسور به زنجیره سیگنال منتهی به یک امپ مارشال افزوده باشید. با این حال، HM-2 در سال ۱۹۸۳ به بازار عرضه شد و فروش بسیار موفقی را نیز تجربه کرد.

پس از آن و در سال ۱۹۸۷، دیوید گیلمور (David Gilmour) از HM-2 برای تولید تن گیتار لید خود در آلبوم Momentary Lapse of Reason استفاده کرد و همین امر، محبوبیت این محصول را چندین برابر کرد.

اما در سال ۱۹۹۱، شرکت باس از یک پدال جدید با نام MT-2 Metal Zone رونمایی کرد که باعث شد فروش HM-2 افتی شدید کند. Metal Zone از یک ایکولایزر پارامتریک برخوردار بود که یک فناوری بسیار پیشرفته در آن زمان محسوب می‌شد و به کاربران امکان دستیابی به بازه تنال بسیار وسیع‌تری را نسبت به HM-2 می‌داد. برتری MT-2 به HM-2، هم در بخش فنی و هم از لحاظ تجاری، موجب شد که تولید HM-2، فقط هفت ماه پس از معرفی MT-2، متوقف شد.

امروزه اما، HM-2 یکی از پرطرفدارترین پدال‌های باس در دنیاست. احتمالاً حتی سازندگان این پدال، هنگامی که آن را برای موزیسین‌های Glam Metal طراحی می‌کردند، موفقیت آن در هزاره بعدی را پیش‌بینی نمی‌کردند.

زیرسبک Swedish Death Metal از اواخر دهه هشتاد میلادی تا به امروز، آرام‌آرام در حال رشد است و اکنون طرفدارانی بسیار دارد. این سبک موسیقی که برگرفته از سبک دث متال دهه هشتاد است، امروزه به اوج محبوبیت خود رسیده است و اخیراً زیرسبک‌هایی را نیز تشکیل داده است.

یکی از کلیدی‌ترین صداها در سبک Swedish Death Metal و زیرسبک‌های آن، صدای اره برقی مانندی است که با استفاده از گیتار الکتریک تولید می‌شود. اکثر موزیسین‌های این سبک، این صدا را با استفاده از یک پدال HM-2 Heavy Metal، قراردهی تمامی ناب‌های آن در موقعیت حداکثری و اتصال آن به یک امپ در حال اوردرایو به دست می‌آورند. همین امر نیز این پدال را به پدالی بسیار محبوب نزد هنرمندان و طرفداران این سبک تبدیل کرده است.

امروزه، نمونه‌هایی از HM-2 در eBay با بالاترین قیمت تاریخی این پدال آگهی می‌شوند و در حالی که چندین شرکت کوچک و بزرگ، کپی‌هایی از آن را به بازار عرضه می‌کنند، هیچ‌کدام محبوبیتی حتی نزدیک به نمونه اصلی ندارند.

از هنرمندان برجسته‌ای که از HM-2 Heavy Metal در آثار خود استفاده کرده‌اند می‌توان به دیوید گیلمور، آندرس نیستروم (Anders Nystrom)، تاد جونز (Todd Jones)، دن سوانو (Dan Swano) و جاستین برادریک (Justin Broadrick) اشاره کرد.

EH-2 Enhancer

EH-2 با ماهیت صوتی بسیار شفاف خود، بسیاری از نوازندگان را غافلگیر کرده است؛ افکت ارائه‌شده توسط این پدال به‌گونه‌ای است که برخی از گیتاریست‌ها آن را افکت بای‌پَس (به معنای دور زدن سیگنال افکت و دریافت سیگنال خام) می‌دانند. اما برای برخی دیگر، EH-2 یک ابزار استودیویی و اجرای زنده بی‌رقیب است.

EH-2 در واقع یک پدال EQ است که قابلیت آنتی‌کمپرسور نیز دارد. این پدال، محدوده تربل صدای گیتار را فیلتر می‌کند و علاوه بر افزودن هارمونی به آن، در شرایطی ویژه آن را تقویت می‌کند. میزان تقویت تربل در این پدال، مستقیماً به شدت نواختن شما بستگی دارد؛ به این صورت که هر چه شدیدتر به سیم‌های گیتار خود ضربه بزنید، پدال تربل و هارمونی‌های تشکیل‌شده آن را با حجمی بیشتر پخش می‌کند. به‌علاوه، هنگامی که افکت را با سیگنال خام گیتار ترکیب می‌کنید، می‌توانید میان میکس با الگوی قطبی عادی و الگوی قطبی معکوس نیز انتخاب کنید. این امر به کاربر امکان می‌دهد تا میان دو حالت ملایم‌سازی تربل و تقویت آن انتخاب کند. در هر دو حالت، پدال به تشکیل هارمونی‌های محدوده فرکانسی تربل ادامه می‌دهد.

آن طور که در کتاب The BOSS Book نوشته شده است، تیم باس اذعان کرده‌اند که تأثیر ملایم EH-2 بر روی صدای گیتار، باعث فروش پایین آن شده است. این در حالیست که تولید و عرضه این پدال در دهه نود میلادی، حدود هشت سال ادامه داشت. ماهیت صوتی شفاف و تأثیر ملایم EH-2 بر تن گیتار، باعث شده است که برخی آن را درک نکنند و برخی نیز در مقابل، شیفته آن شوند. در نتیجه، امروزه نمونه‌های دست دوم آن با قیمتی منطقی قابل خریداری هستند و احتمالاً هیچ‌گاه نیز با قیمت‌های نجومی پدال‌های VB-2 و HM-2 معامله نخواهند شد.

از هنرمندان برجسته‌ای که از EH-2 Enhancer در آثار خود استفاده کرده‌اند می‌توان به کوین شیلدز (Kevin Shields) و جیک ای. لی (Jake E. Lee) اشاره کرد.

DC-2 Dimension C

DC-2 را می‌توان از لحاظ ظاهری عجیب‌ترین پدال BOSS دانست. این پدال، بدنه‌ای به رنگ بنفش دارد و هیچ نابی بر روی آن دیده نمی‌شود. رابط کاربری دستگاه در واقع متشکل از تنها چهار دکمه است که می‌توانید با فشردن آنها، از میان چهار پریسِت پدال انتخاب کنید. این تنها تنظیمی است که DC-2 در اختیار کاربر قرار می‌دهد. اما این چهار پریسِت، همگی در نوع خود، صدایی شگفت‌انگیز تولید می‌کنند.

DC-2 Dimension C در واقع نسخه‌ای کوچک از افکت رکمانت Roland Dimension SDD-320 Dimension D است که از دو یونیت کورس (chorus) آنالوگ با معماری Bucket-Brigade برخوردار بود. عمق افکت کورس در هر دو این مدارها، در حالتی بسیار پایین تنظیم شده بود؛ اما همگام شدن سیگنال آنها با هم و پردازش استریوی حساب‌شده در این دستگاه، عمق و وسعتی بی‌نظیر و درخور نام دستگاه، یعنی Dimension (به معنای بُعد در زبان انگلیسی) به صدا می‌افزود. Dimension D که افکتی رک‌مانت با ابعاد بزرگ ۲U بود، در زمان عرضه به بازار در سال ۱۹۷۹، به سرعت نزد موزیسین‌ها به محبوبیت رسید و به عضو ثابت تمامی استودیوهای حرفه‌ای تبدیل شد. جالب است بدانید که ماهیت صوتی عمیق و درخشان موسیقی‌های پاپ دهه هشتاد میلادی اغلباً با استفاده از این دستگاه حاصل شده است.

در سال ۱۹۸۵، باس تصمیم گرفت تا مدار Dimension D را در بدنه یک پدال کوچک جای دهد. این ایده باعث تولد DC-2 Dimension C شد. پیش از این نیز شرکت BOSS با عرضه اولین پدال کورس دنیا، CE-1 و پس از آن، عرضه پدال افسانه‌ای CE-2، در میان گیتاریست‌ها با لقب استاد کورس شناخته می‌شد. DC-2 اما ماهیتی جدید از کورس را به دنیا معرفی کرد و وسعت و شفافیتی باورنکردنی به صدای گیتارهای دوران خود بخشید.

به مرور زمان و با گذر از دهه هشتاد میلادی، استفاده از افکت کورس در موسیقی به‌حدی اشباع رسید و گیتاریست‌ها تصمیم گرفتند تا تن ساز خود را از تنی وسیع و با افکت‌های فراوان به تنی خام‌تر و تیزتر تغییر دهند. به دنبال این امر، باس نیز تصمیم به توقف تولید DC-2 گرفت.

امروزه، DC-2 پدالی بسیار محبوب نزد گیتاریست‌ها و مجموعه‌داران است. بسیاری معتقدند که تا به امروز، هیچ پدالی موفق به تولید صدایی به وسعت و درخشانی DC-2 نشده است. همین امر نیز آن را لایق جایگاهی در فهرست پدال‌های افسانه ای BOSS می‌کند.

از هنرمندان برجسته‌ای که از DC-2 Dimension C در آثار خود استفاده کرده‌اند می‌توان به جان پتروچی (John Petrucci)، رایان آدامز (Ryan Adams)، زک مایرز (Zach Myers) و فیل کیگی (Phil Keaggy) اشاره کرد.

SG-1 Slow Gear

تولد SG-1 با دشواری‌های فنی بسیاری همراه بوده است. به نظر می‌رسد در تصمیمی از مدیران BOSS برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها و افزایش سود، مهندسین این شرکت موظف شدند تا با استفاده از مدار پدال NF-1 Noise Gate، یک محصول جدید تولید کنند. به دنبال این امر، این ایده به ذهن طراحان باس رسید که کارکرد مدار NF-1 را به‌صورت کامل معکوس کنند و پدالی بسازند که اتک نت‌ها را از بین می‌برد و در مقابل، بخش انتهایی آنها را تقویت می‌کند.

این ایده از این امر سرچشمه می‌گرفت که بسیاری از نوازندگان استرتوکستر، با کم و زیاد کردن ناب ولوم گیتار خود هنگام نواختن آن، افکتی مانند صدای ویولن ایجاد می‌کردند؛ اما دستیابی به این افکت در یک گیتار لس پال، به دلیل محل قرارگیری متفاوت ناب ولوم، تقریباً غیر ممکن است. هدف از طراحی SG-1 Slow Gear، اعمال این افکت به‌صورت تماماً خودکار بود.

اما در زمان عرضه به بازار، درک کاربرد SG-1 برای موزیسین‌ها دشوار بود و می توان گفت که این محصول، از زمان خود جلو بود. همین امر نیز باعث شد تا تولید این پدال تنها پس از سه سال، متوقف شود.

امروزه، ارزش حقیقی SG-1 در میان موزیسین‌ها درک شده است و به پدالی بسیار محبوب تبدیل شده است که در بازار با قیمت‌هایی بسیار بالا معامله می‌شود. بخشی از این محبوبیت به این دلیل است که SG-1 پس از گذشت ۳۵ سال، هنوز هم افکتی منحصر‌به‌فرد و بدیع تولید می‌کند و بخشی دیگر، به دلیل تولید محدود این پدال و ارزش کلکسیونی بالای آن است. در واقع، SG-1 Slow Gear را می‌توان نمونه حقیقی یک پدال Cult Classic دانست!

جاش کلینگهافر (Josh Klinghoffer)، نوازنده گروه رد هات چیلی پپرز (Red Hot Chili Peppers) از جمله افراد مشهوری است که از این پدال در آثار خود استفاده کرده‌اند.

CE-2 Chorus

پدال‌های کورس همواره برای BOSS از جایگاهی ویژه برخوردار بوده‌اند. دلیل این امر، موفقیت تجاری این دسته از محصولات نیست؛ بلکه به این دلیل است که پدال کورس اولین بار توسط باس تولید شده است.

در سال ۱۹۷۶، شرکت رولند زیرمجموعه‌ای با نام BOSS تأسیس کرد. اولین محصول این برند جدید، با استفاده از یونیت کورس تعبیه‌شده در امپلیفایر مشهور Roland JC-120 شکل گرفت و یک پدال برقی بزرگ با نام BOSS CE-1 Chorus Ensemble بود. CE-1 در اوایل عرضه به بازار، فروش قابل توجهی نداشت، اما پس از مورد استفاده قرار گرفتن توسط افرادی مانند هربی هنکاک (Herbie Hancock)، اندی سامرز (Andy Summers) و چند فرد مشهور دیگر، این پدال به محصولی بسیار محبوب و پرفروش تبدیل شد و به‌نوعی، برند باس را به موزیسین‌های آن دوره معرفی کرد.

CE-1 به‌قدری محبوب شد که باس را بر آن داشت تا پدال‌هایی کوچک تولید کند. اولین چیزی که طرفداران این شرکت از آن خواستند، ساخت یک پدال کوچک با کارایی و تن ویژه CE-1 بود.

دستیابی به این امر در آن زمان برای باس به هیچ وجه آسان نبود و در واقع، دو سال طول کشید تا این شرکت بتواند چنین محصولی را به مرحله تولید برساند. اما نتیجه امر، پاداشی بود درخور برای تلاش‌های دو ساله تیم طراحی باس. در اکتبر سال ۱۹۷۹، پدال کورس CE-2 رسماً پرده‌برداری شد؛ محصولی که حتی امروز نیز به‌عنوان مشهورترین پدال کورس و سنگ بنایی برای این دسته از محصولات محسوب می‌شود.

مدار آنالوگ BBD به‌کار‌رفته در CE-2، شباهت زیادی به مدار CE-1 داشت؛ اما ماهیت صوتی آن تفاوت‌هایی جزئی با نسل قبلی خود داشت. دلیل اصلی این امر را می‌توان امپدانس ورودی بالاتر CE-2 نسبت به CE-1 دانست. نوازندگان با افزودن CE-2 به زنجیره سیگنال خود می‌توانستند درخشش و عمقی که دستگاه‌های کورس باس و رولند به آن مشهورند را به صدای گیتار خود بیفزایند، اما این پدال، علاوه بر این، حجم و گرمایی بسیار جذاب نیز به محدوده فرکانسی میدرنج گیتار می‌افزود که آن را تا به امروز، از دیگر پدال‌های کورس موجود در بازار متمایز کرده است. همین تن ویژه، CE-2 را به محبوب‌ترین پدال کورس دنیا تبدیل کرده است.

پس از تولید CE-2، شرکت BOSS به تلاش بی‌وقفه خود در ساخت محبوب‌ترین محصولات خود، یعنی پدال‌های کورس ادامه داد و در کمال تعجب، تولید CE-2 را نیز تنها سه سال پس از معرفی آن متوقف کرد تا نسل جدیدی از آن با نام CE-3 Chorus را وارد بازار کند.

امروز، سری پدال‌های کورس BOSS به دو مدل CE-5 Chorus Ensemble و CH-1 Super Chorus خلاصه می‌شود؛ اما حتی امروز نیز بسیاری از گیتاریست‌ها، CE-2 را به گزینه‌های جدیدتر ترجیح می‌دهند و معتقدند که این مدل، برترین پدال کورس تاریخ است.

از افراد مشهوری که از CE-2 Chorus در آثار خود استفاده کرده‌اند می‌توان به دیوید گیلمور، گری مور (Gary Moore)، جانی وینتر (Johnny Winter)، جو بوناماسا (Joe Bonamassa)، جان شوفیلد (John Schofield)، برایان ستزر (Brian Setzer) و جانی مار (Johnny Marr) اشاره کرد.

SP-1 Spectrum

پدال‌های کوچک BOSS در سال ۱۹۷۷ معرفی شدند. نخستین مدل‌هایی که وارد بازار شدند عبارت بودند از PH-1 Phaser ،OD-1 Overdrive و SP-1 Spectrum.

این سه پدال که به دلیل رنگ‌های قرمز، زرد و سبز بدنه‌هایشان، به چراغ راهنمایی نیز معروف هستند، محصولاتی انقلابی هستند که تا انتهای تاریخ موسیقی از آنها به‌عنوان محصولاتی تاریخ‌ساز یاد خواهد شد. اما از میان این سه، SP-1 Spectrum لایق جایگاهی ویژه در این فهرست است.

SP-1 در واقع یک ایکولایزر تقویت‌کننده تک باند با گین و مقدار Q ثابت است که دو ناب با نام‌های Spectrum و Balance بر روی بدنه آن وجود دارد. با استفاده از ناب Spectrum، می‌توان فرکانس مورد نظر برای تقویت را از بازه میان ۵۰۰ تا ۵۰۰۰ هرتز انتخاب کرد و ناب Balance نیز امکان تنظیم میکس Dry/Wet سیگنال را در اختیار کاربر قرار می‌دهد.

SP-1 Spectrum را می‌توان به واقع یک محصول متفاوت و عجیب دانست. در حالی که برخی موزیسین‌ها از این پدال برای شبیه‌سازی صدایی مانند wah-wah و یا تقویت بخشی از فرکانس ساز خود برای برجسته ساختن آن در میکس استفاده می‌کردند، ماهیت عجیب آن بسیاری از نوازندگان را نیز گیج می‌کرد؛ به‌طوری که هیچ‌گاه کاربردی حقیقی برای آن نمی‌یافتند. همین امر نیز باعث فروش ناامیدکننده SP-1 شده بود و در نتیجه، باس تولید آن را در سال ۱۹۸۱ برای همیشه متوقف کرد. البته در همان زمان، این پدال در میان نوازندگان کیبورد و پیانو الکتریک از محبوبیتی بسیار برخوردار بود.

اما امروز، SP-1 به دلیل تولید محدود و علاقه نوازندگان به داشتن کلکسیونی از پدال‌های باس، به ارزشمندترین پدال تولیدشده توسط BOSS تبدیل شده است. محبوبیت و شهرت این محصول امروزه به‌گونه‌ای است که به اعتقاد برخی از افراد، هیچ مجموعه‌دار پدالی بدون داشتن یک عدد SP-1 Spectrum نمی‌تواند خود را کلکسیونری حقیقی بداند! همین امر نیز باعث شده است که قیمت این دستگاه سر به فلک بکشد و متقاضیان در مزایدات بر سر مالکیت آن جنگ راه بیندازند.

در نهایت، SP-1 چه به دلیل تن خاص و چه به دلیل تولید محدود خود، امروزه به مهم‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین پدال BOSS بدل شده است. از افراد مهمی که از این افکت در آثار موسیقی خود استفاده کرده‌اند می‌توان به بیلی کورگان (Billy Corgan) و رابرت فریپ (Robert Fripp) اشاره کرد.

DD-2 Digital Delay

داستان ساخت DD-8 احتمالاً یکی از جالب‌ترین داستان‌های BOSS است.

در سال ۱۹۸۳، نوازندگان گیتار الکتریک علاقه‌ای بسیار به فناوری جدید دستگاه‌های دیلِی دیجیتال پیدا کرده بودند. این دستگاه‌ها توانایی تولید پژواک‌هایی بسیار تمیز و شفاف از صدای گیتار داشتند؛ ماهیتی که درست نقطه مقابل صدای گنگ و سیال تولیدی دستگاه‌های دیلی آنالوگ به شمار می‌رفت. اما اندازه بزرگ و البته قیمت بسیار بالای دستگاه‌های دیلی دیجیتال، آنها را از دسترس گیتاریست‌های آماتور و حتی نیمه‌حرفه ای خارج می‌کرد.

در همین زمان، BOSS با عرضه DD-2، دنیای موسیقی را متحیر کرد. تا پیش از عرضه این پدال، دست‌یابی به یک یونیت دیلی دیجیتال کامل در قالب یک پدال کوچک و جمع‌و‌جور غیرقابل باور بود؛ انجام این کار نیز برای BOSS بسیار دشوار بود. DD-2 از همان تراشه مرکزی ویژه‌ای برای تولید صدا استفاده می‌کرد که در دستگاه دیلی رک‌مانت SDE-3000 نیز به کار رفته بود؛ اما اندازه بزرگ این تراشه، جای‌دهی آن در شاسی کوچک پدال‌های باس را برای این شرکت بسیار دشوار ساخته بود و با تعبیه آن بر روی بورد، فضایی برای نصب سایر اجزای الکترونیکی باقی نمی‌ماند. بالاخره BOSS توانست راهی برای جای دادن این تراشه بر روی بورد پیدا کند. در آن زمان، حل این مساله و در نتیجه، ساخت یک افکت دیلی دیجیتال با تمامی ویژگی‌های مهم آن در قالب پدالی کوچک، یک معجزه مهندسی محسوب می‌شد. متخصصین و موزیسین‌ها نیز به‌خوبی از این امر مطلع بودند و با اشتیاقی بسیار، هزاران نمونه از این محصول را خریداری کردند. فروش باورنکردنی DD-2 در حالیست که قیمت آن نسبت به پدال‌های دیگر BOSS بسیار بالا بود.

اما سه سال بعد و با پیشرفت سریع تکنولوژی در دهه هشتاد میلادی، قیمت تراشه RAM کاهش قابل توجهی پیدا کرد و BOSS نیز به دنبال همین امر، قیمت DD-2 را کاهش داد. پس از آن نیز، قیمت RAM شاهد کاهشی بسیار بود؛ اما این بار، باس قیمت DD-2 را کاهش نداد و تصمیمی جالب گرفت.

مدیریت شرکت به این نتیجه رسید که کاهش پیاپی قیمت محصولی موفق مانند DD-2، احتمالاً نتیجه خوبی برای کمپانی در پی نخواهد داشت. به همین دلیل نیز به جای کاهش قیمت این پدال دیلی، یک پدال با سخت‌افزاری کاملاً شبیه به DD-2، اما با قیمتی پایین‌تر و ظاهری کمی متفاوت، با نام DD-3 Digital Delay به بازار عرضه شد.

طراحی DD-2 به‌قدری بی‌نقص و انقلابی بود که نسخه ارزان‌تر آن، یعنی DD-3 هنوز در خط تولید قرار دارد. در طی این چهل سال، این پدال تنها در برخی از اجزای داخلی خود شاهد تغییراتی جزئی بوده است و طراحی کلی آن، همان طراحی انقلابی است که در سال ۱۹۸۳ موزیسین‌ها را به حیرت وا داشت.

امروزه، کلکسیونرها اشتیاق بسیاری برای افزودن یک دستگاه DD-2 به مجموعه خود دارند؛ دلیل این امر نیز چیزی نیست جز اهمیت بسیار این پدال در تاریخ لوازم موسیقی.

از موزیسین‌های برجسته‌ای که از DD-2 Digital Delay در آثار خود استفاده کرده اند می‌توان به دیوید گیلمور، جو ستریانی (Joe Satriani)، کارلوس سانتانا (Carlos Santana) و تونی لوین (Tony Levin) اشاره کرد.

PN-2 Tremolo / Pan

PN-2 در واقع یک پدال ترمولوی ساده بود که امکان اتصال دو امپ به‌صورت مجزا به آن وجود داشت. با اتصال دو امپلیفایر به این پدال، افکت ترمولو میان آنها به چرخش در می‌آمد و سانداستیجی بسیار وسیع حاصل می‌شد.

این محصول در سال ۱۹۹۰ به بازار عرضه شد؛ سالی که به اعتقاد بسیاری، زمانی اشتباه برای عرضه PN-2 بود. در اوایل دهه نود میلادی، گیتاریست‌ها به دنبال پدال‌هایی برای تأمین دیستورشن شدید و دیلی‌هایی شفاف و تمیز بودند تا لیک‌های سریع خود را به‌خوبی به نمایش بگذارند. ترمولو در آن زمان یک افکت قدیمی و متعلق به دهه شصت میلادی محسوب می‌شد و عرضه PN-2 نیز کمکی به بازگشت آن به صدای گیتارهای آن زمان نکرد.

چند سال بعد از معرفی PN-2، موسیقی گرانج ظهور کرد و چارت‌های دنیا را قبضه کرد؛ اما این سبک نیز متشکل از عناصر صوتی موسیقی پانک بود و افکت ترمولو فاصله زیادی با پالت صوتی رایج آن داشت. در نتیجه، پس از چند سال فروش بسیار پایین و در سال نود و پنج، PN-2 از کاتالوگ محصولات باس حذف شد.

اما تقریباً در همان زمان، موجی از موسیقی Britpop دنیا را تسخیر کرد و باعث شد مردم برای باری دیگر به گیتارها، امپ‌ها و افکت‌های وینتج علاقه‌مند شوند. به دنبال این امر، ترمولو نیز دوباره به افکتی محبوب تبدیل شد و تقاضای مشتریان BOSS از این شرکت برای عرضه دوباره یک پدال ترمولو به بازار بالا گرفت. نتیجه این امر، عرضه پدال TR-2 Tremolo به بازار در سال ۱۹۹۷ بود که امروز نیز در بازار وجود دارد.

امروزه، TR-2 Tremolo پدالی پرفروش محسوب می‌شود و محصولی تعیین‌کننده در دنیای افکت‌های ترمولو بوده است. اما اگر دو امپ داشته باشید و قصد استفاده از آنها به‌صورت استریو و اعمال افکت ترمولو بر روی آنها را نیز داشته باشد، تنها PN-2 می‌تواند به کمک شما بیاید. همین ویژگی، PN-2 را به محصولی کاملاً منحصربه‌فرد تبدیل کرده است که لیاقت قرار گرفتن در فهرست پدال‌های تاریخ‌ساز BOSS را دارد.

از هنرمندان مشهوری که از PN-2 در آثار خود استفاده کرده‌اند می‌توان به کوین شیلدز (Kevin Shields)، نوئل گلگر (Noel Gallagher) و رابرت اسمیت (Robert Smith) اشاره کرد.

پدال محبوب شما از شرکت BOSS کدام است؟ لطفاً نظر خود را با ما و مخاطبان گیتارایران در میان بگذارید.

منبع: Roland
مترجم: امیر تولی