آلبوم‌هایی که به عقیده ترویس بارکر، هر درامری باید بشنود

ما در مسیری میان نیویورک و بوستون، با درامر مشهور گروه راک Blink-182، یعنی ترویس بارکر (Travis Barker) ملاقات کردیم. در میان صحبت‌هایمان، بارکر گفت که با وجود دشواری‌های اخیر زندگی‌اش که دلیل آنها، برنامه کاری فشرده و آسیب دیدن پای اوست، اخیراً زمانی بسیار را صرف کرده است تا یک فهرست از آلبوم‌هایی تدوین کند که هر درامری باید به آنها گوش دهد. بارکر در انتخاب موارد این فهرست، تنها سلیقه خود را در نظر نگرفته است و بیش از آن، ارزش موسیقایی هر اثر برای درامرها را بررسی کرده است. چنین فهرستی، می‌تواند شامل مواردی بسیار مفید برای درامرها باشد و به آنها در پیشرفت در نوازندگی و در کل، سواد موسیقایی کمکی شایان کند.

در ادامه، نظر بارکر در مورد این هفت آلبوم مشهور را مرور خواهیم کرد.

۱- Them از King Diamond

من از کودکی تا نوجوانی، نوازنده گروه‌های مارش بودم و میکی دی (Mickey Dee) همواره جذاب‌ترین ریتم‌ها را در آنها می‌نواخت. روش میکی در نواختن و جای‌گذاری اکسنت‌ها در ریتم بسیار جذاب بود؛ برای مثال، او سنج راید خود را با یک ریتم لاتین جذاب می‌نواخت و سایر اجزای درامز را به شکلی متداول‌تر. چنین حرکات خلاقانه‌ای در گذشته در صحنه موسیقی راک کمتر دیده می‌شد. در آن زمان، من چندان به استفاده از درام‌های دابل بیس در موسیقی راک علاقه‌مند نبودم؛ اما میکی این بخش را به شکلی بسیار باسلیقه و جذاب می‌نواخت و باعث شد که من نیز به دابل بیس علاقه‌مند شوم.
همچنین، میکی همواره تمامی اجزای درام کیت خود، یعنی درام‌ها و سنج‌های آن را به شکلی کاملاً مسطح بر روی پایه نصب می‌کرد که همواره به نظر من ایده‌ای بسیار جذاب بوده است. از آن زمان، من نیز اجزای درام کیت خود را به این شکل بر روی پایه قرار می‌دهم.

۲- Zoso یا Led Zeppelin IV از گروه Led Zeppelin

پاساژ‌های جان بانهم (John Bonham)، ماهیت صوتی ساز او و رویکرد کلی او به نوازندگی درامز، همواره بسیار متفاوت و جذاب بوده است. در آن زمان، اکثر درامرها یک کیت پیچیده و بزرگ، متشکل از ۱۹ درام و سنج داشتند و بانهم با تنها یک کیک درام و کسری از اجزای کیت سایر هم‌دوره‌های خود، می‌توانست نوازندگی زیباتری را به نمایش بگذارد.

۳- Greatest Hits از گروه The Police

من در تمام طول عمر خود، طرفدار درامرهایی همچون بادی ریچ (Buddy Rich)، استیو گد (Steve Gadd) و الوین جونز (Elvin Jones) بوده‌ام؛ اما معتقدم که در موسیقی راک، درامر باید با قدرتی بالا نوازندگی کند. استوارت کوپلند (Stewart Copeland) یکی از درامرهایی است که هنگام نوازندگی، با تمام نیروی خود به اجزای درامز ضربه می‌زند و من او را هم به این دلیل وهم به خاطر نوازندگی جذاب های-هت و بخش‌های غیرمنتظره‌اش در آثار گروه The Police، بسیار دوست دارم. برای مثال، اگر قطعه Message In A Bottle توسط یک درامر عادی نواخته می‌شد، زمین تا آسمان با آنچه اکنون هست متفاوت می‌بود. شکلی که کوپلند عناصری از سبک‌هایی همچون رگی و اسکا را به موسیقی راک تزریق می‌کرد، حال‌وهوایی بسیار متفاوت و جذاب به نوازندگی او می‌بخشیدند. من پیش از همکاری با گروه Blink-182، در یک گروه موسیقی در سبک اسکا فعال بودم و می‌توانم بگویم که تمامی تکنیک‌های مهم نوازندگی در این سبک را از او یاد گرفتم.

۴- Too Fast For Love از گروه Mötley Crüe

تامی لی (Tommy Lee) عمداً ریتم‌هایی را طراحی می‌کرد که بتواند با آنها در اجراهای زنده توجه همگان را به خود جلب کند. این ریتم‌ها معمولاً الگوهایی ساده و آسان، اما بسیار فکرشده و هوشمندانه بودند. لی یکی از برترین و ماهرترین درامر‌هایی است که موفق به تماشای اجرای زنده‌اش شده‌ام و به نظر من، او یکی از جذاب‌ترین شخصیت‌های مشهور در دهه هشتاد میلادی نیز محسوب می‌شود.

۵- Killing Joke از گروه Killing Joke

دیو گرول (Dave Grohl)، درامر دو گروه مشهور نیروانا و فو فایترز، در این آلبوم نیز نقش درامر را ایفا کرده است و تمامی اجزای درام کیت خود را به صورت مجزا ضبط کرده است. در واقع، او هر بخش از ریتم را به‌صورت جداگانه نواخته و ضبط کرده و در نهایت، آنها را با یکدیگر ترکیب کرده است. اگر با دقت به برخی از آهنگ‌های این آلبوم گوش دهید، متوجه پدیده‌هایی غیرممکن همچون پخش همزمان پاساژ تام با صدای هت و اسنر خواهید شد. چنین روش ضبطی به دلیل متغیر‌های بسیار بیشتر خود، می‌تواند بسیار چالش‌برانگیزتر از روش‌های متداول ضبط درامز باشد. شما می‌توانید با این روش، صدای اجزای مختلف درامز را در چندین و چند روش متفاوت با یکدیگر ترکیب کنید و هر آنچه خلاقیتتان می‌خواهد را اجرا کنید. در بحث فنی نیز این روش باعث می‌شود که صدای اجزای درامز کاملاً عاری از نشتی در میکروفون های اجزای دیگر ضبط شوند و در کل، لاین‌هایی تمیزتر حاصل شود. من یکی از آثار گروه The Transplants را به این شکل ضبط کرده‌ام و اکنون نیز به دلیل شکستن پایم، باید فعلاً آثار گروه موسیقی فعلی‌ام را نیز به همین شکل بنوازم.

۶- Best Of از Missing Persons

به نظر من در قطعه‌هایی همچون Mental Hopscotch، روش نوازندگی اکسنت تری بوزیو (Terry Bozzio) با سیمبال چاینا بسیار جذاب و خلاقانه بوده است. در واقع، هیچ وقت ندیده‌ام که درامری به این شدت از چاینا استفاده کند. همچنین به نظر من نوازندگی اکسنت او با استفاده از راید بسیار جالب است. نوازندگی درامز بوزیو بسیار خلاقانه و متفاوت از سایر هم‌سبکانش بوده است. برای من، درامرهایی که به دنبال خلاقیت و نوازندگی غیرمعمول در قطعات خود هستند، بسیار جذاب‌تر از درامرهایی تکنیک-محور با نوازندگی متداول هستند.

۷- Musicology از Prince

جان بلکول (John Blackwell) یکی از درامرهای محبوب من است. نحوه اجرای او، تکنیک‌های نوازندگی‌اش و ریتم ویژه او بسیار جذاب و حیرت‌انگیزند! می‌توانم بگویم که من تمامی بخش‌هایی که بلکول در آلبوم Musicology نواخته است را بسیار دوست دارم و تحسین می‌کنم؛ حتی آنهایی را که وی با استفاده از یک درام ماشین برنامه‌ریزی کرده است را بسیار دوست دارم و تحسین می‌کنم. پیشنهاد می‌کنم در هر زمینه‌ای از موسیقی که فعال هستید، به این آلبوم گوش دهید؛ زیرا علاوه بر درام لاین‌های معرکه، از آهنگسازی فوق‌العاده‌ای نیز برخوردار است. بلکول یکی از درامرهای محبوب من در اجراهای زنده نیز محسوب می‌شود و تماشا کردن او در کنسرت، بسیار سرگرم‌کننده و جذاب است. برای من بسیار جذاب است که وی می‌تواند ریتمی بسیار ساده و عادی را بنوازد و حین آن، بسیار شاد و خوشحال به نظر برسد؛ انگار همواره در نوازندگی خود در حال خوش گذراندن است! اما زمانی که در موسیقی نوبت او فرا می‌رسد، او تمام مهارت‌های خارق‌العاده خود را به نمایش می‌گذارد و تماشاچیان را شگفت‌زده می‌کند.

منبع: DRUM Magazine